Frans Veldman schreef op vrijdag 19 februari 2010, 13:52:


Ik ben het helemaal eens met Frans, als de arme pony nu al een paar weken niet kan opstaan is er in dit geval denk ik niks meer aan te doen dan het beestje uit zijn lijden verlossen. Voor de pony en ook voor jezelf!

veel sterkte, Letje

Wat een rotsituatie zeg . Waar je ook voor kiest, ik denk dat je haar niet beter hebt kunnen helpen dan hetgeen je tot nu toe hebt gedaan. Ik leef erg met je mee!

Groetjes Jolanda

'voorzienbare echte paardenproblemen waar mijn paard dan feitelijk niks aan kan doen'......Wel 'E.M.Kraak, dat is waar ik dan van wakker lig....er niet genoeg van weten en dan van mij afhankelijke dieren totaal verprutst zien eindigen...dat is een nachtmerrie en meer dan ik op mijn geweten wil.Daarom tracht ik mij zoveel mogelijk te informeren.Ik probeer al heel mijn leven het wezen' paard ' te doorgronden.Voor mij.....heel moeilijk.....Ik heb een hele tijd les gehad van Eddy, hij legde de basis voor alles , vooral in mijn hoofd.En ik werk verder zolas hij het gezegd heeft( ik weet dat hij tegen castratie is)Mijn nieuwe begeleider werkt volledig in dezelfde richting, ook hij is tegen de castratie, ik mag er geen ' weidejanet' van maken, zoals hij het zegt .Ge verstaat dat ik tussen twee vuren zit....maar als puntje bij paaltje komt, moet ik er staan naast mijn hengst.Ik zal het zijn, net zoals nu, die alle dagen met hem omgaat, hem verzorgt, hem gaat berijden.....dilemma dilemma, typisch vrouwelijk zeker

Ik geef mijn paard nu zo'n maand of 2 denk ik pergolide voor de cushing, ze is enorm opgeknapt. Maar in jouw geval is het anders, jouw pony is nu bevangen, dan ben je gewoon bij de eindstreep aangekomen. Dat staat mjn paard waarschijnlijk ook te wachten helaas, het is gewoonweg niet anders. Cushing wordt nooit beter, verergert alleen maar, kun je niets aan doen. Ik denk ook dat dit het eindstation is voor je lieve pony, ik wens je veel sterkte, groetjes Ingrid