Nils Vellinga schreef op zondag 7 februari 2010, 20:39:


Paarden zijn het beste af in een omgeving die zo natuurlijk mogelijk bij hen past. Gras is op zich helemaal geen probleem. Overbegraasde, gemeste, eenzijdige (ingezaaide) te kleine weides, dat is het probleem. Ik kan hoefbevangen paarden wel op de wei laten staan, omdat de wei zo geschikt is voor paarden. In de kudde grazen is de beste manier om zonder stress de verveling tegen te gaan. Ik vang zo vaak ex stalpaarden op, ook die op zeer hoog niveau hebben gepresteerd , geen van die paarden heeft er een probleem mee in de weide in de kudde te worden opgenomen. Lichamelijk even wennen, maar ze maken overigens een tevreden indruk.

Mijn shetlander is hoefbevangen geweesd.
Alles is goed gekomen zelfs het hoefbeen staat weer parallel met de hoefwand.
Dit alles door toedoen van een smid die het natuurlijk kappen vakkundig kon toepassen.
Nu onstaan enkele witte plekken op de hoefzool. Doet geen pijn pony loopt normaal zelfs
als er op gedrukt word is dit pijnloos is dit een bijverschijnsel van een paardtje dat
hoefbevangen is geweesd.?
Ik log voor de eerste keer in en weet niet of er vragen gesteld mogen worden
op deze site. Zoniet dan excuus hiervoor.

Sierd

clarissa ruijgrok schreef op maandag 8 februari 2010, 9:33:


Maar ook die persoon heeft weer andere grenzen dan dat je zelf hebt.
Ook dit heb ik gedaan , want je wilt zo graag zekerheid.
En de uitkomst is dat je onzeker wordt , althans zo was het bij mij dan.
Het'' ja maar ''was niet meer van de lucht.
Nou heb ik Maike zelf ook al 12 jaar , en ik heb toch het idee het anders te zien dan iemand die even een gesprek met hem aangaat. Misschien was het wel een hele slechte dag dat die tolk heeft gepraat met Maike , misschien was het wel een hele goede dag....
Alle meningen bij elkaar hebben er wel toe geleid dat ik geen grootse dingen meer uit de kast trek , maar ja , misschien had ik zelf die beslissing ook wel genomen...
Ik heb er geen extra zekerheid van gekregen toentertijd.

Gr Esther

sierd schreef op maandag 8 februari 2010, 10:16:


Tuurlijk dat je hier vragen mag stellen, daarvoor dient het forum
Alleen heb ik geen antwoord op je vraag. Maar als hij geen pijn lijkt te hebben denk ik niet dat hij er last van heeft

Ik was ook meteen aan het denken: dat paard zal wel alleen gestaan hebben. Trouwens, als ik aan mijn wei kom (gelijk wat ik vast heb) gaan Olli zijn oren ook naar voren en komt hij meteen af. Niet omdat hij ongelukkig is bij zijn paardenvriendjes, maar omdat hij me even komt groeten hihi. Ik rij al een half jaar nimmer, daarom is hij niet minder ongelukkig hoor
Het zal wel "ruiterlogica van een ander niveau" zijn...

Liesje_Olli schreef op maandag 8 februari 2010, 10:26:


Een foto in het fotoalbum zou handig zijn

Wat zegt je bekapper ervan?

ja, het blijft allemaal mensenwerk natuurlijk.
Ik weet inmiddels ook dat de ene dierentolk meer talent heeft dan de andere.
Jammer dat je er niet zoveel aan had, Esther.

Uiteindelijk blijft het baasje degeen die vanuit intuïtie, gevoel en verstand bij elkaar een beslissing neemt, of juist niet.
In ieder geval helpt meedenken met iemand ook al.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 8 februari 2010, 11:08:


Het moeilijkste wat er is, deze afweging van kwaliteit van leven. Het zwaarste besluit en dan, als je alles zo lang en zo zorgvulidig overwogen hebt, op het moment dat het besluit wordt uitgevoerd, dan, als de naald erin gaat, en je kijkt in de ogen van het dier, dan voel je toch de twijfel. Ik vind het een enorme opgaaf, bijna onmogelijk, al kan ik het rationeel helemaal begrijpen.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 8 februari 2010, 11:08:


En daar heb je volkomen gelijk in!!!!
En vooral hier , waar de mensen niet alleen aan sport en geld denken , en dan vooral het geld dat ook nog wat op moet brengen.
Het is echt fijn om met redelijk gelijk gestemden hierover te kunnen praten.

Ook ik kijk best wel financieel , maar dat wil niet zeggen dat ik geen geld meer aan hem besteed.
Als hij een fles metacam nodig heeft , dan krijgt hij die , net als hoefschoenen , en nieuwe boettpyama's , maar x-rays....nee , Maike niet meer.
Zo maakt ieder zijn eigen afweging , en is elke afweging en beslissing gewoon goed. Daar moet je dan niet meer aan twijfelen. Dit klinkt misschien wat tegenstrijdig , maar ook mensen die hun sportpaard niet als weidepaard gelukkig zien , hebben zware afwegingen moeten maken , alleen zijn het andere afwegingen dan de meesten hier zullen maken...

Gr Esther

Bij het woord "dierentolk" gaan mijn nekharen overeind staan....

Zolang geen enkele dierentolk het aandurft een simpele controlevraag te beantwoorden, weiger ik erin te geloven. Ik heb een paar keer contact gehad met dierentolken omdat ik geen steek verder kwam met Indy haar klachten, echter zodra ik vroeg een controlevraag te beantwoorden, trokken ze zich terug. Of ik geloofde erin of niet. Het kon namelijk ook zijn dat mijn paard de vraag bewust verkeerd beantwoordde of gewoon geen zin had te praten. Een open deur dus. Maar een ding was altijd zeker: betalen, of er nu wat zinnigs uitkwam of niet.

Ik heb zelf ervaren dat je het gewoon voelt wanneer het tijd is. Indy heeft het mij heel duidelijk laten voelen op onze laatste wandeling: Op een gegeven moment leek het lopen vanzelf te gaan, ik was volkomen vrij van gedachten en op de een of andere manier "een" met Indy, een vreemd gevoel. Ze gaf mij het gevoel dat ze ontzettend graag wilde blijven, maar helaas binnenkort moest gaan. Ik was er beduusd van, wilde het toen niet waarhebben, maar heb haar gezegd dat ze op mij kon rekenen. Na deze wandeling was de stemming veranderd. Indy was erg rustig en tevreden, ze had haar boodschap over gebracht en ze wist dat ze op mij kon rekenen.

Voor zoiets heb je geen dierentolk nodig. Maar dat is mijn mening.

Monique

Dani62 schreef op maandag 8 februari 2010, 8:05:


nou...
er zijn toch best een paar kritische schrijvers, heb slechts een paar berichtjes doorgescrold.
Wel al een aantal reacties die vinden dat een paard op een stuk land hoort, tussen soortgenoten.

Heel zielig vind ik als zo'n paard 'dankzij' zijn capaciteiten nooit een groen sprietje ziet...
ik zou m die genade(pees) klap gunnen, eerst ns kijken of dat ook echt gebeurt, kun je m alsnog in laten slapen, tenminste....daar zal hier misschien ook weer anders over gedacht worden Heeft ie in ieder geval een gelukkig moment gekend..
beter laat dan nooit, zeg maar.

Bij ons op stal kwam een manegepaard. Jarenlang de lieveling geweest, dus altijd de klos want dan kozen ze m uit. Totaal afgesloten kwam hij in onze kudde. Had geen idee wat hij met het 'groene spul' aanmoest, heeft het echt af moeten kijken van de anderen. De andere paarden waren eng, wat wilden die toch van hem.
Nu, drie jaar later op zijn 23e, loopt hij te spelen. Pretoogjes, getuite puntlip, loopt ie tegen anderen aan te steigeren van puur plezier.
En de baasjes, die dachten ach, die manegeknol, leuk beginnerspaard voor ons, niet zo moeilijk, niet zo jong meer. Nou, opa werd opeens wakker, en die dacht laat ik eens een lolletje uithalen, zijn ze toch even van hem geschrokken. Niet extreem ofzo, maar ze hadden dat niet van hem verwacht.
Beest is aan zijn tweede leven begonnen....

clarissa... ik ga hierin met jou mee.
Heb zelf ook geen vertrouwen in een dierentolk. Uitzondering is een meisje, wat wel af en toe contact maakt met mijn paard, maar alleen gevoelens vertolkt... geen hele verhalen. En ze wil er niets voor. Doet het alleen als vriendendienst.
Maar tolk...
Heb het laatst geprobeerd met amber, zo'n reading. Je probeert tenslotte alles.
Maar het was niet alleen teleurstellend, maar had ook een nare staart.
Ik herkende mijn paard niet in de reading. Het was een algemene omschrijving van een depressief paard wat totaal niet bij amber paste. Het klopte van geen kant. Ik heb toen heel netjes beschreven waarom ik mij er niet in kon vinden, incl argumenten/omschrijving etc. Dat werd me bepaald niet in dank afgenomen. Niet door de dame die het had gedaan, die erg bot reageerde, en niet door mensen die erg tegen haar opkeken en mij via dwingerige pb's lieten weten dat ik gewoon alles fout zag en daarin nogal ver gingen.
Dat zegt mij dan verder erg veel over de betreffende readers en diens aanhang, dus nee... voor mij niet meer.

Inderdaad voel je zelf veel aan. Dat heb ik met mijn hafje ook ondervonden. Maar toch ben ik nog steeds erg bang om op mijn eigen gevoelens te vertrouwen. Want wat als ik iets verkeerd interpreteer of dingen in mijn hoofd haal?

;Maar ja,... begrijp dus dat ik lang de enige niet ben
Het is en blijft moeilijk
Gelukkig is er nu geen noodzaak tot het nemen van een beslissing, dus blijft ze gewoon rondwandelen in de wei. Maar er zijn wel momenten waarop ik mijzelf dergelijke vragen stel, vooral op haar slechtere dagen.

Ik zit met mijn handen in mijn haar!!!

Mijn paard, Rebel van 15 jaar, ruin en sinds zijn 8 jaar in mijn bezit, durft wel eens bokken, echt bokken om je eraf te krijgen, niet zomaar een vreugdebokje of zo. Hij doet dat op heel onregelmatige tijden, soms maanden of zelfs jaren niks en dan plots uit het niets BAM,…

Hij is volledig nagekeken, alsook het zadel en echt wel grondig. Hij is van zichzelf redelijk stijf rechts, wijken is voor hem moeilijk aan deze kant. Ik doe met hem grondwerk volgens de academische rijkunst en probeer dit ook rijdend toe te passen. Ik heb jaren dressuurmatig les genomen, maar kon me daar niet meer in vinden en ik geraakte daar ook heel weinig mee vooruit. Deze methode ligt me nu wel, alhoewel ik de optoming redelijk sterk vind en ik enkel de kaptoom gecombineerd met een eenvoudig dubbelgebroken bitje rij of soms enkel met bitje.

Hij bokt vooral in groep, dus ik ga meestal alleen met hem naar `t bos. Dan kan ik mijneigen tempo bepalen en voel ik zelf wanneer ik kan galopperen of niet.

Deze keer heeft hij me eraf gebokt toen we alleen waren en lig ik nu thuis met gebroken ribben! Ik heb me alle scenario`s al bedacht waarom hij dat doet , maar het is al op verschillende momenten gebeurt : ingroep probeer ik me altijd vanvoor te plaatsen, niet helemaal, want dan is hij schrikkerig, 2de of 3de of zo, maar veel maakt het hem niet uit denk ik. Hij voelt wel dat ik bang ben , elke keer als we in galop gaan ben ik op mijn hoede, omdat het meestal in het aanspringen gebeurt.

Deze keer is het gebeurt toen ik hem tegen hield om in galop een bergje op te lopen, ik wilde dat hij dat rustig deed, misschien verkeerd van mij om hem tegen te houden, maar ik wordt dan bang als hij wegschiet,… Hij begon dus te bokken tot ik het niet meer uithield en eraf vloog. Hij is toen in zijn eentje naar huis gelopen.

Ik vertrouw hem niet en dat komt onze relatie ook niet ten goede natuurlijk.

Vele raden mij aan om hem weg te doen omdat hij zo onbetrouwbaar is, maar dat kan ik niet, dan zet ik hem nog liever op penioen.

Rebel is redelijk apathisch, geen knuffelaar, alhoewel hij wel kan genieten als ik met hem bezig ben. Sommige zeggen dat ik te zacht voor hem ben, dat hij profiteerd van mij, ik weet het niet. Ik weet wel dat ik ondanks alles van hem hou en het beste met hem voor heb en eigenlijk nog graag met hem wil blijven rijden, maar ik echt wel bang ben.

Weten jullie een oplossing, AUB?!

Sandra van Bommel schreef op maandag 8 februari 2010, 12:50:


gelijk heb je, groot gelijk zelfs!! Dat soort types bedoel ik heel erg niet!
Die zijn eng! Mensen die op voetstukken staan en waar anderen zo mee dwepen, van die onaantastbare niet open types, gevaarlijke toestanden. Dat riekt naar 'geloof'
wil ik ook niets mee te maken hebben.
Een goede communicator moet je gewoon geld terug geven als je er niets in herkende, want soms krijgt iemand gewoon geen contact, of er zit iets storends doorheen en dan vangt andere info op die niet bij jou hoorde. Dat kan gewoon gebeuren, en dat moet dat medium gewoon accepteren, en die moet al helemaal geen 'godje' gaan spelen.
Wat een rot ervaring!


Volgens mij doe jij het goed, vertrouw er maar op dat je op een bepaald moment gewoon zult 'weten' wanneer de tijd daar is..
Sterkte