Iedereen denkt inderdaad verschillend over de kwaliteit van leven van hun paard. Dát je er in over nadenkt komt alleen maar ten goede van je paard. Er zijn er zoveel die maar wegkwijnen en waar de eigenaren zich niet druk om schijnen te maken .

Ik denk zelf dat het wel of niet eten niet zozeer een indicatie is of een paard het zelf nog wel ziet zitten of niet, maar eerder wel een pijnindicatie. Waar je dan iets mee kan.
Zolang ze zelf nog "paard" kan zijn, en zichzelf goed kan vermaken in de wei, en toch ook prijs stelt op een aai zou dat voor mijzelf voldoende zijn om haar lekker haar gang te laten gaan. Al is het gewoon voor jezelf niet fijn als je dagelijks een ontzettend stijf paard door de wei ziet kreupelen. Dat geeft een gevoel van machteloosheid, zeker als je niets kunt doen, en dan ga je als mens nadenken over zulke zaken.

Ik heb/had dat zelf met onze kleine pony. Die heeft IR, en is al 3 keer hoefbevangen geweest bij ons zonder aanwijsbare reden. Hij moest apart van de andere 2 op de momenten dat zij wel in de wei mochten en hij niet. Hij werd daar zichbaar erg boos om en ging zichzelf zelfs in zijn benen bijten. En áls hij meemag (momenteel de nachten) dan moet hij altijd zijn korf om, alle 4 de seizoenen, jaar in, jaar uit. Hij krijgt elke dag magnesium-chelaat uit een spuitje want met voer krijg ik het niet naar binnen, wat hij vreselijk vind. Toen vroeg ik me ook af in hoeverre het leven nog leuk is voor hem.
Ik heb nu de indruk dat Happy een " happy" pony is, op de momenten na dat hij zijn spuitje magnesium krijgt en ik hem zijn korf omdoe. Dat zijn samen zo'n 20 seconden op 24 uur. Vandaag was hij helemaal door het dolle toen ik met ze ging spelen in de bak . Op dat moment zie ik dat hij gelukkig is, maar krijgt hij weer zo'n slechte tijd, dan zal ik toch weer gaan nadenken. Al zou ik zelf nooit een dier in kunnen laten slapen als het voor mij zelf te lastig wordt. Mensen verklaren mij weleens voor gek als ze zien wat ik allemaal voor mijn dieren doe en hoeveel tijd ik aan ze besteed .

Wie weet lukt het je toch op de een of andere manier om je paard lichamelijk wat beter in haar vel te laten voelen, waardoor ze ongetwijfeld nog een goed paardenleven kan leiden, als grasmaaier, maatje, en misschien nog wel ooit als rijpaard.

Groetjes Jolanda

Maar daarom niet minder geschikt om te lopen.
Een kale "track" ala Paddock Paradise, had veel ellende kunnen voorkomen.
Overigens begin ik langzaam te geloven dat de meeste paarden (zoniet alle) beter af zijn met een minimum aan vers gras grazen en meer hooi eten.

Het was cynisch bedoeld !
Dit paard wilde liever een "dressuurpaarden" leven begrijp ik uit de tekst lekker op stal en
elek dag fijne dressuuroefeningen.

Met gehoornde koeien even opletten, met jonge speelse paarden ook.
Het heeft enkele maanden geduurd, voordat Augusta zich niet meer op liet drijven door Olly.
Ze waren maar met 2, dus ook afhankelijk van elkaar als gezelschap, wat een aandoenlijk gezicht vaak was. Olly liet zich graag "wassen" door Augusta, maar Augusta begreep het "groomen" van het paard absoluut niet.
Meerdere koeien en meerdere paarden, gaat in de regel heel goed samen, omdat ze beide in een eigen "kudde" lopen. Meerdere koeien en 1 paard gaat eigenlijk ook altijd goed, voor wat ik gezien heb. Met het inbrengen van 1 koe tussen meerdere paarden, even opletten dat ze niet teveel gejaagd word, tot alles "gesetteld" is .

rip Augusta

Anja Seijn schreef op zondag 7 februari 2010, 18:42:


Zoals ik al zei, álles!
Maar niet als hij die eerste stap naar rijden, net zoals elk ander paard,
niet kan maken op grond van zijn verleden.
Kan hij dat wel, dan is hij veel beter af.
Elk paard maakt liever een wandeling met iemand op zijn rug dan
er naast lopend (mits in beide situaties evenveel gegraasd mag worden). Waarom? Omdat er veel meer vrijheid is om harder te gaan, voor de vluchtreflex geeft het meer ruimte/vrijheidsgevoel, de afstanden die je aflegt zijn groter er valt dus meer te beleven voordat je terug gezet wordt in de wei, de tijd dat je samen op pad bent is doorgaans langer. De hulpen zijn veel veelzijdiger en rijker dus de communicatie ook. Wat wil een paard nog meer?
Maar goed alles op zijn tijd natuurlijk, jouw paard zoals elk paard, zal
het zelf als positief moeten kunnen ervaren, of het nu blind is of niet.

Je leest die lariekoek ook dikwijls op Bokt.
Paarden die geblesseerd raken en niet meer met wedstrijden mee kunnen doen, kunnen maar beter dood dan lekker in de wei recreëren. Die paarden vinden 't niks aan in de wei, vervelen zich stierlijk en willen niets liever dan bereden worden en wedstrijden rijden (en natuurlijk veel op stal staan en al die ellende meer).
Volgens de betreffende eigenaren/ruiters dan hè.
Dus paard moet dood (en het liefst naar de slager of naar de verzekering, want dat levert nog wat centjes op) en zo snel mogelijk weer een nieuw paard aanschaffen, zodat de mens weer verder kan met z'n hobby.

Cindy Helms schreef op zondag 7 februari 2010, 19:38:


Niet bevooroordeeld zijn Cindeke, afwachten. Ik zou ook geen paard willen berijden die daar niet gelukkiger van word, heeft niets met een bepaald soort handicap te maken. Wel alles met karakter van paard en ruiter.

Anja Seijn schreef op zondag 7 februari 2010, 19:37:


Niet verkeerd ,gewoon wat iedereen je aanraad .Zoals met bit rijden oa !

Anja Seijn schreef op zondag 7 februari 2010, 19:52:


Gek, ik heb daar geen ethisch gevoel over, waarom zou het weinig respectvol zijn? Waarom wel duuzend dingen mogen doen maar niet hem begeleiden tijdens het rijden?
Ik had er zo ook niet over na gedacht, ik zie het zuiver als een fantastische trainingsarbeid. Vooral om het paard verder te krijgen dan de basisoefeningen.
Daarom, start met jouw doel, begin klein, doe niks waar je je niet goed bij voelt en werk aan een ontwikkelende samenwerking. Want als iéts voor mij duidelijk is dan is het dat dit een one of a kind kan worden. Geen kermistoestanden, maar hem leren zichzelf te helpen en daarmee jou.

Cindy Helms schreef op zondag 7 februari 2010, 19:38:


Kga wéér vies doen : Je moet niet zien om te kunnen vertrouwen
Paardrijden is neits anders dan vertrouwen en ja een lind paard gaat er ook baat bij hebben Andere geuren ,indrukken ervaringen !!Alles wat je leven kleur geeft !ZELFS als je blind bent

eddy DRUPPEL schreef op zondag 7 februari 2010, 21:19:

gotvermilaaardenonjdejuu . Neits =NIETS , Lind = Blind .Sorry zenne kzen ne slechte tipper .

Heeft ze sociaal contact met andere paarden? Zie je haar wel eens spelen of rennen in de wei?

Interesse in sociaal contact met soortgenoten en kunnen bewegen zijn naar mijn mening tekenen dat het paard het nog de moeite waard vindt.

De kissing spines verklaart waarom opstappen niet mogelijk is. De doornuitsteeksels van de schoftwervels zijn heel lang en raken elkaar gemakkeliijk als er druk vlak achter de schoft ontstaat door bv opstappen of ruitergewicht. Geef je haar iets tegen artrose?

unartica... rijpaard wordt ze nooit meer. D'r rug is kapot. Grasmaaier is ze al en dan lijkt ze best tevreden. Bedankt voor je reactie. was mooi om te lezen.

Christel... ze is wel altijd bij de andere paarden, raakt in paniek als er eentje weggaat, maar kroelen met soortgenootjes en spelen doet ze niet. Ze kan wat zuur zijn tov de andere paarden (en andere dieren)
Ze heeft al div dingen gekregen tegen artrose, zonder dat het zin heeft...

Over rechtrichten... gezien het doen van oefeningen geen optie is met haar, is rechtrichten ook niet mogelijk.

Jammer dat ze er niet bij hebben staan of 'patser' alleen in de wei stond. Ik kan me voorstellen dat een solitair gehuisvest paard inderdaad de oortjes naar voren doet als er eindelijk eens ergens wat gebeurt.

Zo triest dat mensen dan dit soort spoken gaan zien. "Oh, de oortjes gingen naar voren toen de vrachtwagen kwam! Hij dacht vast aan lekker een wedstrijd met mij rijden!"

Volgens mij waren de oortjes ook naar voren gegaan als je met een set slagersmessen het erf op was gelopen.

Aangezien een paard met een blessure volgens de 'wijze' artsen ab-so-luut niet met andere paarden mag staan, lijkt het mij waarschijnlijk dat hij alleen stond. Geen wonder dat een paard daar triest van wordt.

Dit verhaal stinkt trouwens aan alle kanten. Een pees die er door een bokkesprong zomaar hoepla af kan springen? Ik denk dat ze een 'aardige' dierenarts hebben gehad die wel een verhaaltje voor de verzekering wilde ophangen.

Ooohw oke, ja ik had het inderdaad gelezen, maar tijdens het typen niet meer bij stilgestaan, stom!

Groetjes Jolanda