amar schreef op maandag 25 januari 2010, 14:31:
> Heel anders wordt het als door begrijpelijke lichaamstaal een
> vraag wordt uitgedrukt. Ik kijk naar de richting, wijs naar de
> richting waar naar toe ik je vraag.
> Paard begrijpt dit vanuit
> zijn eigen taal waarmee er binnen kuddeverband wordt
> gecommuniceerd.
Wijzen in een bepaalde richting is niet iets dat paarden van nature doen of begrijpen. Ik gebruik richting aanwijzen bij mijn hond ook, maar ik het het hem eerst aangeleerd wat de betekening is van het signaal. Kijken in een bepaalde richting kan het paard eventueel wel begrijpen als aandacht vragen voor iets in die richting. Maar hoe heb je je paard geleerd dat je verzoek is om te bewegen in die richting (in plaats van, bijvoorbeeld, alleen maar met je mee te kijken in die richting)?
> Gaat de goede richting uit en wordt beloond wat
> hem stimuleert om het gewenste gedrag de volgende maal te
> herhalen. De beloning zal dus voldoende stimulerend moeten zijn
> om er blijvend een aangename gebeurtenis van te maken. In mijn
> ogen wordt het dan wel een operante conditionering met een
> positieve bekrachtiger want, het paard werkt actief mee en
> leert zoeken naar wat de vraag is. Wanneer de vraag juist
> beantwoord wordt volgt een beloning.
>
> Waar of waar?
Ja, dat is waar
Wat belangrijk is - en dat schrijf je ook! - is dat het paard de beloning inderdaad als stimulerend moet ervaren, iets waarvoor hij graag ijn best wil doen om het te krijgen.
Degene die getraind wordt bepaalt dus altijd of iets daadwerkelijk een beloning is, of niet. Of de trainer iets
bedoelt als beloning, dat maakt niet uit. Alleen de mening van degene die getraind wordt telt, op dit punt.
grt,
Karen
Warboel
