Koen Theys schreef op zaterdag 16 januari 2010, 18:13:


"het" antwoord op deze vraag bestaat denk ik niet, is voor iedereen anders, maar denk wel dat er een aantal gemeenschappelijke of vaak voorkomende elementen kunnen teruggevonden worden


inderdaad,
was benieuwd naar de jouwe

grtjs
ellen

marjolijn schreef op vrijdag 15 januari 2010, 23:08:


welk forum?

Isabel van der Made schreef op zaterdag 16 januari 2010, 19:02:


Zou mij ook niet tegen houden. Haha... ik heb zelf een bonte met witte hoeven.
De andere heeft zwarte hoeven. Kan toeval zijn, maar de zwarte zijn wel van veel harder materiaal. Maar of dit een betere 'kwaliteit' hoorn zou zijn, dat denk ik dus niet. Maar alle 8 voeten brokkelen nooit hoor, en je hebt het goed geschreven, de wand zou nooit mogen dragen.

Groet en succes met je bonte!

Wil.

IJzers...... het einde!

Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:


Deze vraag heb ik mij ook al vaak gesteld.

Volgens mijn moeder was het er al van toen ik nog een zeer klein uppie was, dat nauwelijks fatsoenlijk kon praten of lopen.
Mijn eerste herinnering is dat ik zo'n trapwagentje had in de vorm van een koetsje en een paardje ervoor. Ik ben met één wiel in een garageputspleet (ik weet niet hoe ik het anders moet noeman) terecht gekomen... de as was gebroken en het koetsje kon niet meer gerepareerd worden. Ontroostbaar was ik...

Bij Sinterklaas werd er steevast én een wortel én een klontje suiker én een appel bij op het bord gelegd... Dat was veel belangrijker dan de brief of de versnaperingen voor sint en piet.

Als lagere schoolkind kwam er thuis een zwerfhondje aangelopen. Na zeer veel zeveren en zagen (en het hondje kwam telkens ook terug) mocht ik hem houden. Hij had een rotkarakter (maar daar heb ik zelf nooit last van gehad) en is bijna 17 jaar bij ons geweest (hij stierf toen ik 23 was). 't Was geen paard, maar had toch ook al 4 poten...

Als tiener stond er in de straat een paard waar niet echt naar omgekeken werd (geen verwaarlozing of zo, er werd gewoon niks mee gedaan, het was een paard dat naar het schijnt niks wilde doen, maar ook daar heb ik nooit wat van gemerkt). We werden beste vriendjes, emmers en emmers eikels ik heb voor hem verzameld, al het wortelkruid uit de tuin kreeg hij ook (wist ik veel , daarover stond niks vermeld in al mijn boekjes die ik over paarden had). Ik had geen flauw idee wat je met een paard meer kon doen dan erop rijden, maar ik heb uren gewoon aan de draad gestaan en hem geaaid. Ma wist me steeds te vinden.
Als ik er met de fiets passeerde riep ik naar hem en hij riep altijd terug.
Op een dag was hij weg, "verkocht" zei de eigenaar, het zal wel het slachthuis geweest zijn, besef ik nu.
Ik ben er weken ellendig van geweest.

Uiteraard hing mijn kamer vol met paardenposters (naast leeuwen, tijgers, wolven, luipaarden en een mooie zonsondergang)...

Op mijn 17de heb ik een paardenkamp voor beginners mogen volgen (ging enkel om rijden), nadien mocht ik nog 1 keer per week een uurtje les gaan volgen.
Ik had van 2u op voorhand diarree en stress tot de 10de macht. Soms wilde ik niet gaan uit angst. Uiteraard niet voor de paarden, voor een deel wél van de lesgeefster die ik erg akelig vond, en ik wilde het zo goed doen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Eens ik op het paard zat was het volledig en compleet over.
Ik weet nog altijd niet waar dat gevoel vandaan kwam.

Toen viel pa zonder werk en er was geen geld meer voor lessen. Ik heb ooit wel gevraagd om een eigen paard, maar was realistisch genoeg om te beseffen dat er wel de nodige tijd en geld inkruipt.

Mijn huidige echtgenoot heeft me in het eerste jaar dat we elkaar kenden een rijles cadeau gedaan voor mijn verjaardag (gewoon op een papierke geschreven). Die stress kwam onmiddellijk terug. We hebben het nooit gedaan tot ik voor mijn vrijgezellenavond 2 lessen cadeau kreeg van mijn vriendinnen... Op te nemen in de eerste week van ons huwelijk. Ik had nog steeds mijn tok en laarzen. In het huis dat we kochten lag een zweepje...

We zijn geweest en niet meer gestopt. In het begin nog steeds die stress (vraag me niet waarvoor, want... geen akelige lesgeefster meer), maar die verdween na enkele lessen.
2 jaar later kochten we onze Nexor (ma en pa keken er echt niet van op...). Toen de beslissing definitief was heb ik 3 nachten geen oog dicht gedaan... Help! Ga ik dat wel kunnen? Zo helemaal zelf voor een écht paard zorgen?

Nog eens 2 jaar later kwam Pavana. Bijna 5 maanden heeft die kennis gezeurd dat wij haar zouden kopen. Help een 2de paard! En dan nog zo'n groot en sterk beest. Maar ze heeft een vriendelijke geest.

En nu nog eens 2 jaar later kregen we ons veulen. Belofte maakt schuld hé? Aan manlief ooit beloofd dat àls we een eigen wei zouden hebben dat hij dan een veulen mocht kweken, want ja, dat was hier in de buurt toch quasi onmogelijk....
Help! Een veulen... We gaan het helemaal verknoeien, want, zeg nu zelf, we moeten nog zo veel leren over paarden en we hebben geen enkele ervaring met veulens. Intussen is hij bijna 9 maanden, en we slagen er in om hem zelf te bekappen, hij komt steeds naar ons toe, en heeft ook een vriendelijk karakter.

We genieten met volle teugen van onze paarden. En sinds we PN hebben leren kennen wordt het steeds maar erger. Want ja, vandaag weer in de weide gespeeld en Nexor rende lustig en los met mij mee, van links naar recht en weer terug... van voor naar achter...

Maar waar die aantrekkingskracht vandaan komt???????????? En die stress in mijn 10erjarer?

Genetisch? Uit de ruimte? Uit de grond? Magnetische stralen?
Wie het antwoord heeft... laat het me weten....

Lena, die al sinds haar kindertijd overal de paarden opmerkt...

Wil schreef op zaterdag 16 januari 2010, 20:07:


Ik denk ook niet dat witte hoeven een probleem zijn hoor!
Wat ik vaststel is dat witte hoeven misschien elastischer zijn dan donker gekleurde.
Dit wil zeker niet zeggen dat ze minder slijtvast zijn.
Ook op gebied van scheuren en/of barsten moeten ze zeker niet onderdoen voor hun donkere collega's. (wat buigt barst niet)
Ik zou me persoonlijk géén zorgen maken.

Koen

Koen Theys schreef op zaterdag 16 januari 2010, 20:35:


De Shire heeft 3 zwarte hoeven en 1 witte.
Ik kan niet zeggen dat de witte makkelijker werkt als de zwarte, alle 4 zijn ze kei hard en even dikke wanden.
Olly zijn hoeven zitten (qua pigment) er zo tussen in, niet zwart-niet wit, en zijn kei hard.
IK had het op dit forum nog niet gelezen, dat die mening verkondigd/gedeeld werd
Ik denk dat het een praatje is, van smeden?

Nils en Olly

van lennep schreef op zaterdag 16 januari 2010, 11:23:

De mijne kreeg Quadrisol

Piet schreef op zaterdag 16 januari 2010, 11:27:


Met een bandage kun je geen been ontlasten. Je bandageert het goede been omdat het extra belast wordt. Dit been wordt extra belast doordat het "hoefzweer"been van de grond wordt gehouden. Met de bandage zorg je dat de doorbloeding niet stagneert, want door de kreupelheid is de beweging en daardoor de doorbloeding sterk geminimaliseerd.

Opala1997 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 21:48:


Leg eens uit hoe je de doorbloeding stimuleert door een bandage?
En zou de doorbloeding niet juist sterker zijn, aangezien het gezonde been al het werk doet?

Isabel van der Made schreef op zaterdag 16 januari 2010, 21:51:
.

Het is de bedoeling dat de bandage een masserende werking heeft, vergelijk het met het zwachtelen van iemand met trombose, ter voorkoming dat je oedeem/vochtophoping krijgt. De benen doen geen werk omdat het paard met zoveel pijn amper van de plaats komt.

Opala1997 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 21:57:


Ok. Nou ben ik er een voorstander van om het paard een degelijke pijnstiller te geven, aangezien ik beweging belangrijker vind dan de bijwerkingen van de pijnstiller.
En heb dus nooit een dergelijke bandage nodig gehad voor mijn paard.
Keerzijde van die medaille is, dat paard mechanisch hoefbevangen kan geraken, door teveel stress op de gezonde hoef.
Helaas weet niemand wat wijsheid is.

Ellen2 schreef op zaterdag 16 januari 2010, 14:45:


< knip >

Grappig; dat honden een grotere will to please zouden hebben dan paarden, dat herken ik niet. Heel veel honden hebben nmm een niet zo intense band met de eigenaar (of eigenaren). Veel honden gedogen de eigenaar en maken gebruik van de voordelen die de eigenaar aanbiedt (voedsel, gelegenheid om te bewegen en/of te spelen, e.d.). Veel romantischer is het in veel gevallen (dus niet in alle gevallen!) in mijn ogen niet.
Net als bij veel paarden en hun eigenaar komt dat meestal omdat de betreffende mens niet of onvoldoende weet hoe te communiceren met het dier, hoe het te motiveren om samen te werken, en hoe tegemoet te komen aan de behoeftes van het dier.

Ik heb jarenlang groepslessen en privebegeleiding gegeven aan hondeneigenaren met hun hond, en - naast mijn eigen ervaringen met paarden - een enkeling les/advies/begeleiding gegeven waar het een paard betrof. Ik zie eigenlijk geen verschillen als het gaat om de oorzaken van problemen, en ook niet als het gaat om het verklaren van successen (succes is dan dat eigenaar en dier beiden plezier hebben in het samen zijn en samenwerken).

Ik heb ook geiten, ezels en "huis"-varkens lief gehad en getraind (en doe dat nog steeds). Nu ik er zo over nadenk zie ik eigenlijk in die hele groep van dieren (paard, hond, ezel, geit, varken) geen fundamenteel verschil in hoe je een goede relatie opbouwt en/of in de "will to please"....
Hoe zien anderen dat? Heeft de gemiddelde hond over het algemeen een grotere will to please dan het gemiddelde paard? Of misschien definieer ik "will to please" anders dan anderen (Ellen?)

Tussen de regels door kun je wellicht al lezen dat ik niet geloof dat elk paard het liefst altijd samen met soortgenoten loopt te eten (of spelen of soezen). Ik geloof dat je met een paard (en een hond, geit, varken, ezel en ongetwijfeld nog veel meer dieren) wel degelijk een wederzijdse vriendschap kunt hebben, waarbij BEIDEN graag samen zijn en/of samen iets ondernemen. Het concept van vriendschap is niet voorbehouden aan mensen, je ziet het bij veel diersoorten. In mijn ervaring kunnen vriendschappen ook ontstaan tussen verschillende soorten, bijvoorbeeld een hond en een poes, of een paard en een mens.

grt,
Karen

Nils Vellinga schreef op zaterdag 16 januari 2010, 21:11:



Mijn ruin heeft 3 witte hoeven en 1 halve zwarte. Ik merk geen verschil tussen het wit en zwart.
Mijn vroegere smid (een echte) zei ook al dat dat geen verschil maakte...
Lena

Hans Arendse schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:43:


Ik heb je even terug gemaild.
Naast zijn geregeld kreupel lopen rechtsvoor doordat hij zo krom is , loopt hij nu toch echt heel anders.
De aspirine schijnt wel wat te doen , volgens mijn mannetje loopt Maike wat makkelijker , maar zweer is nog steeds niet uitgebroken...

Gr Esther

Hans Arendse schreef op zaterdag 16 januari 2010, 16:43:


Hoi Hans,

Zou je mij dat artikel ook kunnen mailen? Een van mijn paarden heeft vorig jaar (en nog steeds in kleinere mate) last van zijn achtervoet. Dat is ooit begonnen met een hoefzweer maar uiteindelijk heeft hij 3 maanden een ontstoken voet gehad... Lang verhaal.. dit was het in een notendop even... Maar ik volg dit dus met interesse.

Thanks alvast!

Groet,
Martina