Koen Theys schreef op vrijdag 15 januari 2010, 21:00:
> Wat ik me al een hele tijd afvraag is hoe mensen erop komen om
> paarden te gaan houden?
> Het gaat me niet om de wijze waarop,
> (natuurlijk,traditioneel,soort paarden,...) maar om de
> beginfase.
> Is deze passie door traditie,familie,vrienden,noodzaak,...
> ontstaan?
> Paardhouden is meer dan een hobby hé,het is een levenswijze.
> Wat heeft de gemiddelde forumbezoeker hier ertoe gebracht?
> Als ik vragen mag??
>
> Koen
Het schijnt een onweerstaanbare aantrekkingskracht te hebben, juist paarden fascineren mensen. Koeien doen dat veel minder bij mensen, om een voorbeeld te noemen.
In de afgelopen jaren heb ik mij dit wel vaker afgevraagd, hoe komt dit? Wat gebeurt dan er bij mensen?
Ik heb er de volgende voorlopige ideeën over:
een paard dwingt ten eerste respect af, door zijn kracht, grootte en snelheid. Paarden zijn gevoelsdieren, en wij mensen hebben vaak contact met emoties en gemoedstoestanden verloren, want dat wordt je wel afgeleerd door de maatschappij, vooral geen ruimte geven aan emoties. Vervolgens zijn er hordes mensen die daar maar weinig van begrijpen, rationaliteit functioneert in de mensenmaatschappij, beredenatie en meetbaarheid, daar kunnen wij iets mee.
Bij een paard werkt dat niet, om contact te krijgen met een paard, zul je 'iets' anders moeten aanspreken om contact te krijgen. Helaas laten paarden zich ook erg makkelijk dwingen, paarden volgen vaak omdat ze dat nu eenmaal graag doen, en omdat ze niet beter weten. Omdat die mensen vaak ook niet beter weten, denken ze dat het eenmaal zo is, maar als je dan écht doorvraagt, weten ze ook dat er geen échte band is, en dat die kracht en snelheid zich ook tegen hen kan keren.
Het meest fascinerende blijft: hoe krijg je het voor elkaar om die elegante kracht voor je te winnen, zonder dwang. Want eigenlijk zeggen paarden wél: 'klim maar op mijn rug, dan gaan we sneller, als jij dan weet waar we heen gaan, hoef ik niet na te denken'.
Dat paarden dus hun lichamelijke kracht aanbieden, ook aan mensen die eigenlijk niet zo erg lief zijn, blíjft míj uiteindelijk toch weer ontroeren.
Die zachtheid van ze, en die vergeving, hoeveel fouten mensen ook maken. Daar kan de mensheid nog wel zeer veel van leren.
Voeg daar aan toe: je kunt ze moeilijk in je huisje huisvesten, dus je móet naar ze toe, naar buiten, de ruimte in, de wereld in met alles dat daar in hoort.
Kleine persoonlijke observatie van mij
groet
Warboel
