Een praktisch vraagje,

Als er in het weekend nog sneeuw licht willen we onze eerste sneeuwwandeling maken met de paarden, weer een heel nieuwe ervaring, maar:

Wat doet strooizout met de hoeven? De hoeven beginnen er goed uit te zien en ik wil het niet verknoeien. We zijn verplicht om eerst een aantal km over zwaar gestrooide straten te rijden. Het zout is echt niet te vermijden. En achteraf de benen en hoeven wassen lijkt me in dit weer geen optie.

Lena

Lena schreef op maandag 4 januari 2010, 20:25:


getver!!! liGt dus, mijn excuses (jetlag?)

Ellen2 schreef op maandag 4 januari 2010, 13:46:


Hoe kan het dan dat als ik met iemand samen rij, heerlijk aan het kletsen ben en heel erg onopgemerkt bezig ben, dat ik juist dan het meest ontspannen rij en het best de signalen van het paard opvang?
Als ik alleen ben en zo ontzettend mijn best doe op alles wat hier geschreven word over gronden, dan is het bij alles wat er gebeurd wég. Een eend die opvliegt en hoppa er spannen zich spieren aan. Een auto die er aan komt sjeezen en ik zie al voor me wat er allemaal fout kan gaan.
Rij ik met iemand samen, dan heb ik daar geen last van. Die auto is al langs voor dat ik mij dingen ingebeeld heb, van die eend schrik ik niet. En paardenbeest hoeft maar aan welk snode plannetje te denken en ik heb hem al door

Wat voor mij persoonlijk in het hele bovenstaande verhaal (gronden) meespeelt is de band met je paard. Ik heb mijn verzorgpaard heel er moeten leren kennen, hij is niet echt eenvoudig te doorgronden. Drie jaar terug liep ik er meer naast dan dat ik erop zat, nu rij ik hem bitloos (en dat had ik echt nooit gedacht) en zijn we zó op elkaar ingespeeld. Ik heb het gevoel dat we samen en elkaar hebben leren gronden. En dat ik op een ander paard toch weer een heel eind terug sta en meer op mezelf terug moet vallen.

Groetjes Karin

Christel Provaas schreef op maandag 4 januari 2010, 19:42:


Volgens mij is een verdikking op een hoefwand altijd het begin van 'een' herstel van verscheidene oorzaak.
Voor het eerst heb ik dit jaren geleden vastgesteld bij het behandelen van een hoefscheur tot in de kroonrand.
Ik had deze scheur al op een aantal verschillende manieren proberen aan te pakken telkens zonder blijvend resultaat.(neen,geen schimmelinfectie)
Deze groeide telkens uit tot pakweg 5 mm onder de kroonrand en weer scheurde ze tot boven.
Tot ik deze scheur uitfreesde tot 'in' het bloederige gedeelte van de kroonrand...
Na een tijdje begon deze scheur uit te groeien met een duidelijke 'bobbel' op de hoefwand vlak boven de scheur.
Toen is deze mooi tot onderaan uitgegroeid.
Mijn ervaring is nu dat het het uitfrezen tot in het gevoelige gedeelte van de kroonrand een trigger is om extra hoorn aan te maken- vandaar de verdikking -om een versterkt stuk hoefwand te creeren die de scheur belet terug door te barsten.
Bij AL de hoefscheuren die ik daarna heb gezien (die reikten tot de kroonrand) heb ik identiek hetzelfde verloop vastgesteld.
Géén verdikking. Géén genezing.
Wat ik nu wil zeggen over dit topic is dat er om een verdikking (ring) op de hoefwand te krijgen volgens mij altijd ergens een alarmbel moet luiden in de kroonrand,die dan een zelfde mechanisme start dan bij die scheur maar dan over de ganse lijn van de kroonrand.Van hoefbal tot hoefbal.
Dit staat volgens mij ook totaal los van een al dan niet verbreede witte lijn.
De witte lijn zit nl bij de zool.
Ook is het voor mijn part zelfs niet noodzakelijk dat er enige schade is in de laminae.
Een soort van preventieve metabole reactie op allerlei invloeden.
Bvb verandering van voeding,seizoen,insulineschommelingen,enz...
Let op,dit is slechts mijn mening die ik baseer op ervaringen maar die ik toch steeds weer zie verschijnen.

Koen

Nils Vellinga schreef op maandag 4 januari 2010, 20:23:


Een paard dat hoest is ziek en heeft zorg nodig van een dierenarts. Pas als de dierenarts zegt dat je het aan kunt kijken, kun je het aankijken.
Hoesten is veel te link om niets aan te doen. Voor dat je het weet is het iets chronisch geworden en dat wil je echt niet.

Groetjes Karin