Christel Provaas schreef op woensdag 16 december 2009, 18:08:


Zucht, ik doe ze nu een uurtje per dag in de wei, ondertussen gooi ik hier alle lijnen los en ruim de troep op, ze zijn zo gelukkig met dat uurtje. In ieder geval gaat de korf er straks weer op in het voorjaar. Zoo shit, Goofy gaat gewoon een gat in de grond graven en dan zwarte klei vreten als ie niet de wei in kan. En hij is al een chronische zandkolieker. Ik probeer ergens een balans te vinden wat net wel en niet kan. Lijkt me ideaal om paarden te hebben die gewoon buiten in t gras kunnen met een pak hooi erbij in deze tijd. Heerlijk makkelijk. Groetjes Ingrid

Spirithorses schreef op woensdag 16 december 2009, 17:25:


Oke, super bedankt allemaal voor de reacties! Ik heb helaas geen mogelijkheid om haar op een vlakker stuk te zetten, de wei is dus bevroren met gaten, en de paddock is ook keihard. De enige mogelijkheid die dan overblijft is naar binnen.. De stal waar ik sta biedt geen andere mogelijkheid..Dus dat heb ik nou ook gedaan. Vandaag hebben we een stukje gelopen over het asfalt en na een paar minuten liep ze weer redelijk normaal. Ik wacht het nu inderdaad wel af, als het volgende week niet beter is laat ik er weer een prof naar kijken (het stelt iig al wel een beetje gerust dat meer mensen/paarden hier last van hebben). Nogmaals bedankt allemaal!

Groetjes Sharon

Nog een leuk alternatief (als je water onder druk hebt op de weide) zijn vorstvrije drinkbakken, aanvoer wel diep genoeg ingraven uiteraard.
Wij hadden die vroeger staan nooit problemen mee gehad. 's Morgens effe nakijken of de bal nog loszit dat was alles.
Op de huidige weide heb ik deze nog niet staan. Der zou nog ne "stal" moeten komen compleet met regenwaterput en hydrofoor. Als dat af is zet ik mij terug zo'n vorstvrije bak.

Ilona Kooistra schreef op woensdag 16 december 2009, 18:51:


Ik heb ooit eens in een kudde een paadje zien lopen met een enorme enorme wond op zijn borst (echte een grote flap en diepe krater over de hele breedte van die borst). Het zou sowieso al te laat zijn geweest om te hechten, maar er is zelfs geen veearts bijgeweest. Wij hadden eigenlijk gedacht dat ik dit beestje deze wond no way zou overleven.
Toen een vriendin van ons het beestje een tijd later (weet niet hoe lang precies) terug zag, was er eigenlijk vrijwel niks meer te zien van die hele wond, ook geen wild vlees ofzo.
Dus waarschijnlijk regelt de natuur veel dingen ook echt wel gewoon zelf. Maar goed, ik zou het ook niet aandurven om er niks aan te doen hoor... Wij gebruiken vaak propolis zalf!

Vandaag is er iets vreemds gebeurd en we zoeken een verklaring voor het gedrag van mijn paard, dus hoop het hier een beetje te vinden.

De situatie is als volgt: Olli stond met twee merries en een ruin samen in de weide, wat goed ging. Twee weekends geleden werden de merries apart gezet, omdat er een nieuwe ruin en merrie bij zouden komen bij Olli en de andere ruin. Intussen was er ook een zwaar verwaarloosde merrie de dag voordien aangekomen, die zeer moeilijk te been was (hoeven volledig verwaarloosd) en erg mager was. Zij werd bij mijn Olli gezet en ze begonnen meteen elkaar te krabbelen. Ook de andere ruin was heel lief tegen de nieuwe merrie. Ze stonden zo twee dagen gezellig samen en waren meteen heel lief voor elkaar.
Twee dagen later kwamen echter die twee nieuwe pony's aan, die daar de boel op stelten zette. Dus de verzwakte merrie werd terug even apart gezet in de grote loopstal uit schrik dat ze zou worden opgejaagd (ze kan amper lopen)
Nu ging dat niet goed tussen onze paarden en die nieuwe, dus werden onze twee eventjes terug bij de vroegere merries gezet om de nieuwe de kans te geven aan de omgeving te wennen. Na enkele dagen werd de verzwakte merrie erbij gezet, ze werd soms opgejaagd en kwam in stress dus werd terug apart gezet.
Nieuw plan vandaag was dus: de nieuwe pony's bij die twee merries en onze twee ruinen terug bij de verzwakte merrie (wat dus keigoed gegaan was de eerste keer)

Nu stonden ze nog maar juist samen of... mijn Olli heeft die verzwakte merrie (een boerenpaard btw, en hij is een IJslander) op de grond gekregen en was haar heel de tijd aan het aanvallen en bijten. Hij liep dan weg en kwam dan teruggelopen om haar terug aan te vallen. Bijgevolg raakte ze niet meer recht en was helemaal in angst en paniek.
Waarom ging het de eerste keer SUPER en is mijn paardje nu zo op haar gevlogen? Was dit angst, stress of echte agressie?

Even nog melden dat mijn ruin heel afwachtend en sociaal is naar andere paarden toe, ook naar nieuwe. Hij kijkt de kat een beetje uit de boom en aanvaard zijn plaats in de kudde. Dus vaak staat hij onderaan.

Ben benieuwd naar jullie bedenkingen, zeker omdat we dit totaal niet van hem verwacht hadden!

Bij ons is het ook een "maanlandschap" en lopen ze ook heel voorzichtig. Ik denk dat ze ook vooral meer nadenken waar ze hun hoefjes neerzetten (ik zie ze precies lopen te denken )