Melanie schreef op donderdag, 26 februari 2004, 23:57:


---Leuk om te horen dat het goed gaat Melanie! Om je vraag te beantwoorden: als je paard stopt voor 5 seconden en dan weer vertrekt, begin je weer gewoon bij fase 1. Op die manier zal Sirene onderscheidt gaan maken in de fases en geef je haar genoeg tijd om weer te reageren.


---Zoals je nu bezig bent is prima! Gewoon omdraaien e.d. (zie het verhaal van Karen). Op den duur zal je paard zo op je gaan letten dat dat stilstaan zonder gebaar ook wel komt. Overigens maken mensen vaak al een 'onbewust gebaar' naar hun paard toe, zoals bijvoorbeeld al 4 passen langzamer gaan lopen voordat we daadwerkelijk stilstaan. Paarden zijn hier vaak ook heel gevoelig voor...


---Hahaha, ja dat is juist zo leuk. Je komt erachter dat het eigenlijk allemaal veel logischer is. Goed gedaan hoor meid! en Sirene natuurlijk ook he?

Groetjes,

Linda

aan mijn tempo aanpassen? het is toch niet dat dit ongemakkelijk is voor
haar!!?

** Hoi Melanie,

** Zelf heb ik ook een groot paard, een Shire, en ik dacht in het begin
precies hetzelfde als jij. Nu, ik kan je vertellen dat ook grote paarden
heel goed kleine, trage pasjes kunnen maken (als ze geen zin in werken
hebben bijvoorbeeld) en dat heel lang vol kunnen houden, dus ik kan me niet
voorstellen dat dit echt ongemakkelijk zou kunnen zijn.

loop ik dus bijna achter haar schouder), en als ik haar inhoud nog voor ze
mij echt voorbijloopt, dan moet ik echt die druk vasthouden, omdat als ik
haar losser laat, ze toch terug sneller gaat. en als zij echt sneller wilt,
dan kan ik bijna aan haar halster gaan 'hangen' dan loopt ze toch nog door.

** Even een aanvulling op wat hier al gezegd is.'
Ik Parelli zelf (nog) niet maar heb in de afgelopen jaren meer al doende
geleerd van diverse nh boeken.
In het begin had ik hetzelfde probleem. Joseph liep altijd harder dan ik als
we wandelden en liep me in het begin ook gewoon omver!
Het is me wel eens gebeurd dat ik met een lange lijn in een (net aangelegde
heel mulle) bak stond en Joseph mij zo voorbij wandelde. Ook toen de lijn
strak kwam te staan liep hij rustig door. Toen ik me schrap zette om hem te
stoppen werd ik dus vrolijk als een soort waterskieër achter hem aan door
het zand gesleept. Pas een halve bak verder keek hij verbaasd om met zo'n
gezicht van: "o, was jij er ook nog?'
Sindsdien probeer ik bij elke oefening eerst zijn attentie te krijgen,
anders kan ik het wel vergeten.
Ik denk dus dat het heel belangrijk is dat je vooral zorgt dat jouw paard
notie van je neemt, anders sta je daar eigenlijk voor jan met de korte
achternaam.

ineens omdraai en in de andere richting loop,dan draaide zij een rondje en
liep ze mij weer voorbij, maar veel effect op haar snelheid had dit niet
(mss is dit omdat ik dit nog maar pas deed?)

** Waarschijnlijk scheelt het dat je het nog maar pas deed. Bij Joseph deed
ik het altijd zó: Ik wilde dat hij op minstens een meter of 2 achter me
liep, ook vanwege die grote voeten van hem die ik niet op de mijne wilde
hebben. Zodra hij te dicht bij mij kwam (dus niet wachten tot hij voorbij
is, want dan ben je te laat) keerde ik acuut 180 graden om en liep ik de
andere kant op, met het touw slap zodat hij ruimte had om te keren. En dat
telkens weer.
Zodra hij ook maar enigzins op de goede afstand bleef draaide ik me om en
liet ik hem stoppen (in het begin ook met heel grote gebaren, om te
voorkomen dat hij over me heen walste maar dat kon ik snel afbouwen) en
beloonde ik hem. De eerste keer hoefde hij het maar 1x goed te doen, daarna
2x enz. Maar nooit langer dan 10 minuten per keer. Daarna kreeg hij alijd
minstens een kwartiertje vrij (ging ik een karweitje doen).
Dit herhaalde ik een paar keer per dag en binnen een paar dagen liep hij
keurig en oplettend achter me aan, op de juiste afstand.
Het klinkt misschien gek, maar die pauzes zijn voor mijn gevoel net zo
belangrijk als de oefening zelf. Ik heb vaak het idee dat paarden voor
nieuwe dingen soms even verwerkingstijd nodig hebben. Je kunt de ene dag een
oefening met ze doen die steeds maar fout gaat, ze er een nachtje over laten
slapen (en denken dus blijkbaar) en de volgende ochtend doen ze dezelfde
oefening opeens perfect!
Zo werkt het ook met pauzes, dan geef je je paard de kans om nog even voor
zichzelf na te gaan wat er nu eigenlijk gebeurde en wat de bedoeling zou
kunnen zijn, zodat hij er bij de volgende poging beter op voorbereid is.
Als je aan één stuk door oefent mis je dat gedeelte en verveel je
waarschijnlijk alleen je paard met iets wat hij niet snapt en hem dus alleen
onzekerder maakt.

Harriët*

Linda schreef op vrijdag, 27 februari 2004, 10:21:

Hoi,
Onze dierenarts die gister kwam enten zei dat het wel zou gaan komen, maar dat het nog best 10 jaar kon duren eer alles aan de "chip" was.

Daarbij voorspelde hij alvast dat ook alle mensen straks een chip gaan krijgen; handig voor boodschappen doen. Je bestelt wat, geeft je chipnr. door. En als je dan later je spullen op gaat halen en je loopt de supermarkt in dan ben je dus herkend en staan al je spullen al klaar. Haha, wij maken het niet meer mee waarschijnlijk.

Groeten,
Ingrid

Linda schreef op vrijdag, 27 februari 2004, 10:31:

Hoi Linda,
Ik had dezelfde persoon, een hele aardige rustige man eigenlijk, maar ze vertrouwde het al niet toen hij aan kwam gelopen. Ze is altijd wat achterdochtig bij vreemde mannen, maar een dierenarts heeft kennelijk een bepaalde lucht bij zich, dus is het helemaal oppassen.

Daarbij heeft ze pas dus ook al aan de andere kant die chip gehad, dus ze was echt op haar hoede. En ik moest die enorme bos manen aan de kant gooien en vast blijven houden (anders vallen ze terug). Nou dan weet Isabella al heus wel hoe laat het is. Ik heb zelf die spuit geen eens gezien, dus zo snel was hij wel. Maar ze sprong toch een meter naar achteren en dat is nog niet zo erg, maar ze schud daarbij zo vreselijk met haar hoofd dan om die prik uit haar hals te krijgen. Zo heeft ze ook al ooit toen ze koliek had en eigenlijk doodziek was, toch kans gezien om die injectie direct eruit te schudden en lag het goedje op de grond, incl. naald en al. En moest de dierenarts dus terug om nieuw te gaan halen.

Nee prikjes daar houdt ze niet van. Maar vandaag waren we weer vriendjes hoor. Vanochtend al direct. Vond het heerlijk over haar borst gekrabt te worden. Hals wilde ze nog niet overigens. Kan geen pijn hebben, dus is wat aanstellerij van haar.

Groeten,
Ingrid

Hoi Sandra,

De discussie op yahoo over join up heb ik wel gevolgd en onlangs werd hier
wederom een vraag gesteld over de join up, waar zowel Marianne als ik op
hebben gereageerd. En nu ik jouw opmerkingen las, wilde ik daar toch weer op
inhaken, omdat ik me afvroeg wat jij onder een join up verstaat. Nu ik je
reactie lees, lees ik alleen hoe jij de join up doet. Wat ik in je verhaal
mis, is waarom je de join up doet, wat je ermee wilt bereiken, wat het
in jouw beleving inhoudt en of je wel bewust bent van wat je doet en
waarom je dat doet.
Ik haal een paar opmerkingen van je aan, met mijn vragen daarbij:
*Ik stuur mijn paard van mij af en blijf het tempo aangeven, en blijf hem
bij me vandaan houden tot hij zich overgeeft.*
Waarom wil je dat je paard zich overgeeft, wat is je doel hiermee?
*Terwijl het paard om mij heen loopt en geen tekenen van onderdanig gedrag
vertoont, kijk ik hem recht aan en neem zo een dreigende positie aan als het
ware.*
Waarom een dreigende positie?
*Zodra hij bedenkt dat hij zich maar beter aan me over kan geven en gaat
likken, kauwen, hals laag, naar binnen kijken, oren op mij gericht
enzovoort, dan draai ik mij om en komt 9 van de 10 keer het paard naar mij
toe en is de join-up gelukt.*
Wat is er nu "gelukt"?
*Ik zie de join-up als iets waarbij je je paard vraagt zich heel kwetsbaar
op te stellen.* en *Ik zie de join-up als een oefening die een diepe indruk
op een paard maakt en die je daarom precies juist uit moet voeren.*
Wat doet join up met het paard volgens jou?

groetjes, Petra

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 27 februari 2004, 11:21:


---Dat zou ik echt verschrikkelijk vinden zeg! Je bent nu al zo'n nummer als je naar een ziekenhuis of zo moet...pffff, nee mij niet gezien als dat ooit ingevoerd wordt. Dan verhuis is naar een land waar dat niet is, desnoods de maan hahaha!...

Groetjes,

Linda

waarom je de join up doet, wat je ermee wilt

Hoi Petra.
Ik wil echt met alle liefde je vragen beantwoorden. Maar waarom lees je niet even terug op yahoo? even mijn verkorte antwoorden.
Ik heb een join-up enkele keren gedaan. Waarvan 1 keer omdat het paard waar ik mee bezig was met PNH mij 2 keer had aangevallen en had willen bijten in mijn nek omdat hij zijn dominante positie tegenover mij niet wilde opgeven. 1 keer omdat een ander paard mij met leiden steeds hapte in mn schouder en soms over me heen liep.


Mijn doel hiermee was om deze probleme op te lossen. Aangezien ik zeker wist dat dit dominantieproblemen waren en er geen angst of onbegrip was.

Als ik hem vriendelijk aan zou kijken zou hij naar binnenkomen, iets wat ik nog niet wilde. Ik begon beide keren met de join-up nadat het paard mijn persoonlijke ruimte was binnengetreden en onrespectvol had gehandeld. Ik stuurde hem verolgens van mij weg en liet hem pas weer bij mij komen als hij toonde dat hij zich naar mij wilde schikken.

Beide keren heb ik een duidelijke ommekeer gezien in het gedrag van desbetreffend paard. de eerst die mij naar mijn nek had gebeten bleef voortaan netjes op afstand, was heel beleefd en was zijn speelsheid ook niet kwijtgeraakt. Ik heb met deze pony nooit mee problemen gehad. Dat was mijn bedoeling ook, en dat was dus gelukt. Bij de laatste pony is het bijtgedrag sterk afgenomen. Deze pony was in stal altijd erg kwaad, maar is sindsdien een stuk rustiger geworden en gewoon aaibaar als je bij zijn stal komt.

Als je ziet hoedanig een enkele (goeduitgevoerde) join-up een paard kan evranderen, stel ik mij voor dat het niet zomaar een oefening is die je eventjes kunt doen.

is dit voldoende antwoord op je vragen?

sandra