Een klein beetje googlen en je komt een heel eind.

Dit is de link naar waar levende have dit weer vandaan heeft:

http://www.ars.usda.gov/is/pr/2009/090928.htm

hierin wordt het werkzame bestandeel immidocarb dipropionate genoemd

hier een linkje naar de fabrikant

http://www.betterchem.com/vet/imidocarb.htm

produktnaam is imizol

4bozzza schreef op dinsdag 1 december 2009, 20:30:


Shit, je hebt helemaal gelijk.
Daar gaat mijn laatste persoonlijke goedpratertje om zo nu en dan een stukje vlees te eten...

Spirithorses schreef op dinsdag 1 december 2009, 20:28:


Die publieke opinie krijg ik regelmatig in mijn mailbox...ouders die de sfeer op maneges helemaal niet zo gezellig vinden, niet voor de paarden en niet onder de kinderen. De leken zien het doorgaans erg helder, een soort 'nieuwe kleren van de keizer". Ze kunnen echter niet helemaal de vinger erop leggen, maar ze 'voelen' heel goed aan dat het niet zo'n leuke wereld is. Zo'n sfeer van: er is alleen plaats voor winnaars..
De reactie van Arabesk is eigenlijk te simpel, paarden hebben wel degelijk gevoel voor muziek, gevoel voor ritme. Verder : gisteren heb een staaltje natuurlijke verzameling 'berendansen' van mijn paard gezien. Ze liet een nieuweling even zien wat ze waard was. Hoge oprichting, neus in de loodlijn, en een partijtje piaferen..echt een 'grande dame'.
Het is natuurlijk gedrag, maar de vraag is; hoe bereik je dat. Die gratie en veerkracht doen ze als ze zich zo voelen, niet als je ze breekt, verstoort met teugels en sporen. Dat is geen spontaniteit van het dier zelf, juist wat ze zo mooi maakt, wanneer ze wíllen imponeren. Als ruiter kun je je paard wel uitnodigen om in dit spel te komen. Daar moet je gevoel voor leren krijgen, en goeie begeleiding bij vinden.
Maar die wedstrijddruk, bij de gratie van je paard willen schitteren, nee sorry. De valkuil is natuurlijk, dat jijzelf ook in een gat dondert als je paard zijn dag niet heeft, je niet kan geven wat je graag wilt. En dan begint de ellende, het paard trekt natuurlijk aan het kortste eind.
Het zou mensen een keer sieren om te kijken naar het proces, en niet naar het scoren. Te kijken naar hoe het voelt, en niet hoe het er allemaal uitziet. Dat is wat ik de kinderen vertel en ik heb sterk de indruk dat dat ook is wat ze willen horen. Ze willen ze dolgraag begrijpen, de verwarring begint bij die stomme legermaneges. De knhs cursus heette tot voor kort 'commandant'. Daar leren die mensen om 'les-schreeuwmens' te worden..

Ik denk dat de revolutie van onderaf begint, bij de ouders, en bij de kinderen.
Ik doe mijn best.

groetjes

Julia el Mecky schreef op dinsdag 1 december 2009, 20:50:


lijkt me zowiezo een goed idee om te beginnen met onbeperkt hooi bij te voeren.