Ondertussen staat Maia een flink aantal maanden bij mij thuis. Het heeft even geduurd vooraleer ik met haar op de baan durfde te gaan. Ik reed af en toe met haar in de wei maar eigenlijk veel te weinig. Ondertussen staan we een heel pak verder en ga ik meerdere malen per week op stap met haar: alleen, met een ander paardje van de buren, met mijn moeder voorop die gaat joggen,...
Vandaag maakten we een wandeling van 2,5 uur: over de velden, in het bos, op de baan,... Af en toe twijfelt ze en dan stapt ze liever achteruit dan vooruit maar meestal is ze erg ontspannen. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik haar kan geven waar ze recht op heeft! Nu nog durven galopperen buiten en dan zijn we er helemaal!

Wil schreef op zondag 11 oktober 2009, 19:55:


Ik zag het al wel. Meerdere keren zelfs.
Ik ben 100 jaar geleden een tijd met een strasser-bekapper mee op pad geweest.
Let op,die 'cuts' werken wel he maar als je bij meedere dissecties van kadaverhoeven ziet hoe dicht je bij essentiele delen snijd is het toch een beetje angstaanjagend?!

Koen

Blijde schreef op zondag 11 oktober 2009, 20:18:


Je bent een scheet!
Ik ben zo erg blij voor je en dikke proficiat voor hetgeen je bereikt hebt met Maia!
Nu mis ik haar (en jou) nog meer hier op de wei

Ongelooflijk wat een verschil met een jaar (en zeker twee jaar) geleden, vergat je nog te zeggen. Voor de mensen die Maia niet (meer) kennen van twee jaar geleden: er stond slechts een knop op maia: galop en freaken voor alles rondom haar. 3 jaar is er bijna niet met haar gereden omwille van deze reden, tot dat Blijde in haar leven kwam die ... nog nooit op een paard gezeten had (behalve kermis? ) en niet eens wist wat een "halster" was (nu zegt blijde nog altijd "halster" tegen haar sidepull LOL maar ik verbeter haar niet meer - tenslotte lijkt het op een halster ook nog )
Je ziet, zelfs iemand die noppes kent van paarden heeft op een jaar tijd (bijna twee ondertussen?) een ander paard gemaakt van een "onberijdbaar onding".

Daarom: chapeau!!!!