Nadine Claessen schreef op woensdag 7 oktober 2009, 15:24:


En heel misschien, in geval van jouw paard, was zeven keer nét ietsje te veel voor een eerste keer.... Streef eens naar een perfecte vijf maal?
En bij enthousiasme uitbreiden met andere dingen?
Nooit te lang... nooit te veel.
Mensenprobleem is dat als het supergoed gaat, wij de neiging krijgen om het nogmaals te willen proberen.
Probeer positief, dus met een YES te eindigen.

Verder is het leuk om jullie enthousiaste verhalen te lezen!

Groet,

Wil.

van lennep schreef op dinsdag 6 oktober 2009, 10:49:


Ik schat dat niet zo uitzonderlijk in. Voor onze paarden, welke toch al gedomesticeerd zijn, is de stap naar een wat andere plek in die domesticatie innemen zo groot niet.
Ik kijk graag naar hoe het in andere mensenculturen met huisdieren toegaat (de idee van bitloosheid had ik daar ook vandaan - was jij toen al op PN?) maar het idee dat tot mijn huispony leidde kwam van een kennis want ik was daar zelf te geremd voor. Dat ging ongeveer zo: "zou je het willen? nou doe het dan en laat iedereen maar lullen want ze kan zo naar buiten als het een vergissing van haar blijkt." Het is ook niet zo dat Els binnen opgesloten is; veelal staat de deur naar buiten hier open en zoniet geeft ze duidelijk aan wanneer ze naar buiten wil.
Wat hier trouwens ook mee te maken heeft, is dat ik niet tegen stallen ben (zijn ook holen toch?) zolang je sociale dieren maar niet solitair in een hokje opsluit. Zolang dus de deuren maar open staan. Volgens mij zijn paarden in ruime loopstallen met uitloop naar buiten behoorlijk gelukkig. Wat is het verschil?
Dit in tegenstelling tot de in Nederland oververvette weiden welke door velen als ideaal gezien worden maar waarvan ik me allang afvraag of dat wel zo gezond voor paarden is. Onder de ijsco-eigenaren is "2 uurtjes wei per dag meer dan genoeg" al heel lang bekend....

Wat de soortgerichtheid en persoonlijkheid van een pony zelf betreft zijn er grote verschillen mogelijk, dat weten we toch allemaal uit praktijk? Sommige, bij mij geboren, zijn helemaal niet mensgericht, als eendagsveulen al niet. Andere, ook hier geboren, zijn vanaf dag 1 knuffelkonten. Toevallig heten mijn laatstgeboren veulens Frutsel (knuffelkont) en Griezeltje (uitermate terughoudend). Maar dat heeft dan weer niet noodzakelijk te maken met al dan niet huispony zijn, of maar ten dele (ik zou Els echt geen knuffeltypische pony willen noemen!).

De vraag "willen mijn dieren bij mij zijn?" en zoja, waarom vind ik een heel goede.
Ik heb ook nog een geit, en zij maakt denk ik een veel beter voorbeeld. Ze kan zo weg... ik voer haar zelfs nooit omdat ze haar eigen kostje ruimschoots bij elkaar scharrelt... en toch lijkt ze stapelgek met me. Eenkennig en bezitterig ook nog. Waarom?