eddy DRUPPEL schreef op donderdag 17 september 2009, 14:11:


Sommigen kunnen niet lezen of willen niet lezen
hebben een enórm bord voor hun kop
en een olifantenhuid
plus een ego en een pretentie zo groot als...
Oja, de oogkleppen in XXL formaat niet vergeten.

Interessant fenomeen zo iemand
weinig interessant echter
en weinig toevoegend

zeg dat die mevrouw het gezegd heeft!

Ans Jondral schreef op maandag 21 september 2009, 0:29:

Beste Ans,

Het beeld wat in dit topic over jouw pony is ontstaan, heb je zelf geschetst met teksten zoals het onderstaande citaat:
"Ik ga ook geen eufemismen gebruiken om het probleem te verdoezelen of de situatie aan te passen om te voldoen aan de publieke opinie. Een pony die mensen aanvalt, noem ik een rotzak. Of heb jij daar een ander woord voor?
En of dat dan mijn schuld is of dat hij gefrustreerd is door weet ik welke reden, verandert daar niks aan. T'blijft nog steeds een rotzak."

Ik denk dat jij ook de enige bent die kan bepalen of je pony "gevaarlijk", een "rotzak" of wat dan ook is. Dat soort pony's bestaan, net zoals dat soort mensen bestaan, alleen zijn het in beide gevallen gelukkig uitzonderingen.

De enige manier om te kunnen weten hoe een mens of dier écht is, is volgens mij veel tijd met hem of haar doorbrengen en dan bedoel ik niet alleen met primaire verzorging of rijden.
Ik las dat je de pony al hebt sinds hij 1,5 is; dan dus nu zo'n 3 jaar. Dan verbaasd het mij dat je hem niet door-en-door kent. En als ik zo door je teksten lees (bv "feit is wel dat ik erg weinig met hem doe. Ik zie hem een paar keer in de week als ik ga checken of de ponies nog water hebben en alles in orde is") dan breng je misschien ook niet genoeg tijd met 'm door om hem echt te kennen.
Doordat je hem niet goed genoeg kent, verrast hij je met gedrag, onplezierig gedrag in dit geval. En misschien mede door de heftigheid hiervan proef ik angst in je teksten ("dat ik er niet om sta te springen", "geen enkele pony is mij m'n nek waard").

Het onderstaande verhaal gaat over ons, misschien haal je er iets uit waar je wat aan hebt:
Mijn dochtertje van 9 heeft een pony van 7 (krappe 1,40 hoog, ze kan er nu nét zelf op). We hebben de pony nu ruim een jaar en zijn veel met 'm bezig: rijden, wandelen, poetsen, knuffelen, spelletjes, alles laten zien en onderzoeken, ect; lekker 'klooien' noemen wij dat.
We zijn er achter gekomen dat de pony heel snel ergens bang voor is (vreemde mensen, nieuwe voorwerpen, maar soms zien we ook niet eens waarvoor hij bang is) en daarop dan ook heel heftig kan reageren. We vermoeden dan ook dat hij veel slechte ervaringen heeft gehad voor hij hier kwam.
We kennen hem inmiddels goed genoeg om te weten dat hij ons nooit bewust kwaad zou willen doen. En de pony kent ons inmiddels ook goed genoeg om te weten dat hij altijd op ons kan vertrouwen en dat hij van ons ook nooit iets te vrezen heeft. Daarmee brengen we hem af en toe ook zover dat hij z'n angst durft te overwinnen.
Zo reed mijn dochtertje afgelopen zaterdag op een onbekend cross-parcours. Een hindernis was ongelooflijk "eng", zo merkte ze bij het aanrijden. Ze zei tegen haar pony "toe maar Victor, je kunt het" op de manier waarop ze hem met haar stem altijd vertrouwen geeft. De pony sprong inderdaad, met een reuze-sprong, wel 3x te hoog en ver als nodig.
En vervolgens ging hij bokkend verder, 2 achterbeentjes naar links, naar rechts en ga zo maar door. Uiteindelijk stoof hij nog een stukje in volle galop door. En mijn dochter: die nam haar teugels in een hand, stak haar andere armpje in de lucht als een cowboy en riep "ja Victor, je deed het goed zo, goed zo". Samen kwamen ze terug, met 2 blije snoetjes.
Mijn dochter is alles behalve stoer of dapper. Maar ze weet dat haar pony haar niet van z'n rug af wilde hebben, maar alleen heel erg blij was omdat hij de sprong toch maar mooi gedaan had. Ze herkende zijn gedrag als vreugdedans (net zoals een pony die met z'n maatjes een verse wei in mag). Daarna sprongen ze de hindernis nogmaals, gewoon, niet te hoog en niet te laag en daarna lekker rustig verder, het was nl niet meer eng.

Wat ik wil zeggen Ans is het volgende: neem de tijd om deze pony echt te leren kennen. Breng veel tijd met 'm door, vooral ook ernaast. Doe spelletjes met 'm, neem 'm mee uit wandelen en laat 'm de wereld zien. Deze leeftijd is zo mooi voor dat soort dingen.
Stempel niet elk vervelend gedrag meteen af als negatief gedrag, misschien is het dat nl helemaal niet.
Als je dit zelf niet (meer?) wilt of kunt, vraag dan iemand anders die dat wel wil en kan. Maar wie het ook doet, die persoon moet er wel echt tot in z'n tenen voor gaan!
SUCCES!

Arabesk schreef op maandag 21 september 2009, 8:40:


Artrose niet, hij was gaaf op de röntgen, allemaal eentjes (heb om die reden dat been van beneden tot boven laten röntgenen).
Een ijzerverleden had hij wel. Toen de ijzers eraf gingen werd het scheef afslijten snel erger en het pootje ging steeds krommer staan, goed te zien op een zandbodem. Dat scheefgroeislijtproces is 13 maanden na ontijzering "gestopt" dmv ijzers (Biechtstoelgedoe). Nu 3 jaar later ga ik het weer proberen, maar deze keer met deskundige begeleiding.

Toen ik ons Gella kocht was die sociaal totaal niet mee. Zij had blijkbaar van haar 1 jaar tot haar 3 jaar helemaal alleen gestaan, en andere paarden alleen van ver gezien. Zij was sociaal gezien dus echt een dikke nul! Subtiel kon zijn niet zijn, het was direct tanden bloot en aanvallen maar! Komt er dan nog eens bij dat zij een redelijk dominant karakter heeft, dus dat botste heel hevig bij de introductie in de kudde. Ik heb haar dan 3 maanden alleen laten staan naast de andere paarden (gezien ze dat zo gewend was, maakte ze daar niet veel van) en dan ook rustig aan geïntroduceerd. Daar heeft ze vaak een serieus pak rammel gehad, vooral van het hengstje in de kudde. Maar ze heeft wel sociale vaardigheden geleerd.

Eerst was ik bang dat ze het nooit zou leren, gezien ze 2 cruciale jaren gemist heeft, en toen was ik bang dat ze de confrontatie niet zou overleven (heb vaak isobetadine of andere gebruikt in die periode hoor). Maar ondertussen heb ik een beleefde merrie die alfamerrie is geworden, en de harmonie in haar kudde goed weet te bewaren.

Ik vrees dat er in dit geval geen andere weg is dan de harde weg...

Bekende dikmakers zijn idd bietenpulp ( of b.v. seniores priores van Subli, daar zit pulp in ) , lucerne en olie.
Snijmais lijkt me veel suikers bevatten (??) en ik geloof dat dat ook stoppend werkt op de darmen.

Goh ook al weer mok .......
Ik kom het nu overal tegen op internet dit jaar ! En aangezien het mega droog is buiten ( hier wel in ieder geval ) denk ook ik aan zonnebrand.
Alleen...... als de huid zo gevoelig is voor zonnebrand dan is er vaak ook wat met de lever aan de hand. Uit bloedonderzoek bij mijn paard ( naar aanleiding van de mok dit jaar ) bleken idd wat verhoogde leverwaardes ....

Sudocreme werkt bij mijn paard nog het beste. Zink zwavel pasta,calendula zalf, mokzalf van de da deden niet echt veel. Met de sudocreme kan je de korsten gemakkelijk verwijderen en de huis soepel houden.

Cindy Denkers schreef op zaterdag 19 september 2009, 15:18:


Moeders vinden hun baby's het mooiste kind ooit, daarom willen ze hem graag aan iedereen laten zien. Anderen zien gewoon een baby, net als andere babies. Zo gaat het met veulens ook, jij wil hem graag laten zien maar voor het veulen heeft het geen enkele zin. Laat hem lekker thuis met zijn moeder.


Zo'n jong veulen hoef je nog niet veel mee te doen, het is nog een baby, dus een paar minuten is al genoeg. Belangrijkste is dat je zijn hoeven zonder stress kan bijwerken. Pien organiseerd een speciale veulencursus, misschien eens te rade bij haar.

September is normaal gesproken een groeimaand voor het gras ( als het genoeg regent -:) ) Dan is er dus nog even een groeispurt voor de winter en bevat het gras tijdelijk ook weer meer voedingsstoffen.
Vanaf oktober wordt dat dan weer steeds minder.

joop schreef :

Sja, die veulencursus was toevallig gisteren. Nu maar weer een jaar wachten.
Er komen overigens nooit veulens mee naar deze cursus, we 'werken' met onze eigen veulens/jonge paarden.
Overigens zie ik ookgeen meerwaarde in een keuring. Veel te stresserend voor zo'n kleintje, is meer voor jezelf dan voor het dier.

Ervaring opdoen kan ook in zijn/haar eigen omgeving, genoeg te beleven dacht ik zo.

Groet, Pien

Ik heb een paar keer geschreven over mijn paardje met al haar psychische en lichamelijke bagage.

Ruim twee jaar geleden kocht ik een oude haf, voor symbolisch bedrag om wat door de bossen te struinen.
Dat leek mijn man leuk en hij kocht een paard om mee te struinen, een noordzweedse draversdame. Een leuk paard, maar we kwamen erachter dat ze nauwelijks rijervaring had en een dame met karakter was.
Niet erg... we gingen gewoon aan het werk, want het was ook een leuk paard.
En toen kwam het moment waarop we samen door het bos konden stappen. Geweldig. Alleen begon onmiddellijk daarna mijn haf enorm te sukkelen. De artrose nam ernstig toe (was al eerder aanwezig incl botwoekeringen), hij begon blind te worden en kreeg een tumor. Nog een jaar probeerde ik hem met de juiste beweging en met hulp van artsen hem aan het werk te krijgen, maar erop zitten ging niet (zakte door de knieen) en de rest haalde uiteindelijk ook niets meer uit. Had ook te maken met de tumor en het feit dat hij zo snel met zicht achteruit ging.
Hij werd ngeslapen en toen kocht ik dus mijn huidige paard, met de bedoeling eindelijk samen te kunnen rijden. Helaas bleek dit paard al heel snel naast de nodige psychische problemen ook lichamelijk serieus naar de knoppen gereden. Laatste onderzoek met therapie geeft nu definitief aan dat haar rug geen gewicht meer verdraagt (KS en artrose in nek, schoft en achterhand, schouder)
Onbelast in de wei gaat het prima, behalve dan dat ze stijf is, maar belasten is niet meer mogelijk, nog even afgezien van het feit dat ze regelrecht gevaarlijk wordt als je er zelfs maar aan denkt.

Ben me bewust van het feit dat er mensen hier zijn die ervan overtuigd zijn dat gewoon toch rijden de optie is, maar gezien zelfs de huidige vorm van de rug als ongeschikt voor belasting wordt gezien, zie ik dat niet zitten.

Nu ben ik 48, heb zelf de nodige mankementen en datzelfde geld ook voor mijn man. Jaren wachten op een latere kans om toch nog ooit samen naar buiten te gaan is niet zo'n optie, afgezien van het feit dat mijn man het niet zo ziet zitten om alleen met zijn dame de bossen in te rijden, gezien zijn beperkte ervaring en ook niet zo heel veel zin daarin...

We hebben erover nagedacht om de shetten naar een verzorgadres te daan en dan zelf een paard, evt ter verzorging, te nemen waar wel op gereden kan worden. Helaas heeft een van de shetten zomereczeem en staat daar niemand op te wachten.

Nu heeft zich iemand gemeld die graag mijn draversmerrie als kinderoppas wil hebben. Ze heeft een stal die paarden voor mensen inspant en een paar paardjes heeft gefokt voor de hobby. Ze mist echter een verstandige merrie die genoegen neemt met een leven in de wei als kinderoppas/gezeldschapsdame en mijn paardje lijkt zeer geschikt.
Ze heeft zelf veulens gehad, heeft geen enkele interesse om aan het werk gezet te worden en is verder zelf heel rustig/cool in haar hoofd.

Als ze daarheen zou gaan, zou er voor mij de mogelijkheid zijn om toch nog op zoek te gaan naar een rijpaard (dit keer gekeurd) en alsnog de bossen in te kunnen gaan.
Maar.... dat betekent ook dat de merrie alweer moet verhuizen (na al veel verschillende eigenaars voorheen) en weer ergens anders moet wennen...

En daarover voel ik mij dan toch weer erg rot...

Wat zouden jullie doen in een dergelijke situatie?

angelique hage schreef :


Heerlijk om zo'n verslagje te lezen.
Mooi begin van de maandagochtend. Wat een kanjer van een dochter heb jij Angelique! Yes!

Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op maandag 21 september 2009, 10:45:

Heerlijk om te lezen. Wat een leuke meid heb je!!!