Gisterochtend ben ik twee uur met Lily onderweg geweest, we hebben gewandeld en een stukje gereden. Vorige keer gaf ze aan graag de weg naar het voetbalveld te willen verkennen, aangezien daar veel jeugd met een rotgang langsrijdt, heb ik nog even gewacht en wat geoefend met sturen, om er zeker van te zijn dat mevrouw in alle gevallen ook wijkt als ik dat vraag. Zij schrikt wel niet als een auto rakeling lang haar heen vliegt, maar ik heb er graag wat ruimte tussen.
Lily ging graag mee en liet zich goed sturen. Ze bedacht echter ineens dat die zijweg die in een maisveld uitkwam er wel heel aantrekkelijk uitzag. Mevrouw boog ineens af. Ik had er helemaal niet opgerekend, was net op zoek naar een zakdoek om mijn neus te snuiten en gewoon te laat met corrigeren. Ik had de teugels los liggen op dat moment. Dat liet mevrouw besluiten gewoon door de sloot te gaan en zich in het maisveld te storten. Ik kon haar kort voor de sloot laten draaien. Ondertussen kwamen twee fietsers aan met een hond die angstig bleven staan. Lily zag er schijnbaar erg gevaarlijk uit, terwijl het gewoon van haar kant aftasten was of ik na mijn onoplettendheid haar zou toestaan haar weg te vervolgen. Het was wat draaien, een stapje achteruit, wat getrippel. Lily wilde NIET vooruit, dus dan maar achteruit. Na 15 meter stevig achteruit lopen had ze het bekeken; vooruit is toch wat aangenamer. Ze liet zich zonder morren omdraaien en vervolgde met gespitste oren haar weg, liet zich heel alert in de berm sturen, niets aan de hand. De fietsers kwamen voorzichtig, helemaal aan de linker kant aanfietsen, de man voorop, helemaal in de berm en vroeg angstig of ze konden passeren, want "dat paard is zo schrikachtig en zo bang....". Hoezo schrikachtig en bang? Na mijn uitleg dat ze van een kinderponykamp komt, en gewoon aan het testen is, constateerde hij dat het geen wonder was, geen bit in en wel met zo'n vreemde ring om de neus, geen wonder dat dat beest niet wilde. Pardon?
Daarna een kennis die even zijn gal moest spuien. "Die andere kon je niet met bit rijden omdat die zogenaamd een gat in de tong had, moet deze nu ook al met dat ding gereden worden? Wacht maar, dat gaat verkeerd aflopen." Op dat moment liep Lily erg mooi, niets op aan te merken. Ach, het was dezelfde idioot die Indy haar achterhand problemen met zweepslagen wegens aanstelleritis wilde oplossen.
Lily deed verder geen stap verkeerd onderweg, wel ontzettend nieuwsgierig en af en toe vaart minderen om even goed te kijken. Krappe doorgangen worden goed bekeken en met gepaste snelheid genomen. Ze liet zich goed reguleren, op het beruchte dazenpad was geen daas te zien?! Wel was het gras zo hoog dat Lily alleen haar mond open hoefde te doen om wat binnen te krijgen, echter ze hield haar mond dicht en keek goed uit waar ze liep; ze is erg alert op verstopte gaten in hoog gras.
Ze is tegenwoordig heel gemakkelijker te sturen, al moet ik haar in het begin goed met teugels en been bewaken. Zodra ik ook maar merk dat iets te interessant wordt, moet ik haar laten weten dat ik haar in de gaten houdt, anders neemt zij het volledig over en is ze in staat gewoon naar het interessante object toe te gaan om het te bekijken, ookal moeten auto's op haar wachten, het interesseert haar geen fluit. Eigenlijk om te brullen....
We hebben onderweg nog een aardig stuk gedraafd. Lily haar snelheid kan ik ook goed reguleren, niets aan de hand. Toen lag een stuk zwarte buis in de berm - Lily reageerde daar op door te gaan stappen, het ding gedurende het voorbijgaan te bekijken en weer aan te draven.
Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat ze tijdens de jaarlijkse rodeo op dat ponykamp zadelmak gemaakt (gebroken) is en slechts een aantal weken met kinderen op de rug gelopen heeft, die haar ruw behandelden en waar ze gewoon niet naar luisterde. Maar goed, dat is het verleden. We komen steeds een stapje verder, ze doet het prima en wil graag begrijpen wat ik van haar vraag. Maar af en toe probeert ze het even over te nemen.
Zaterdag hebben Klaas en ik gewandelde met Lily en Kim, Klaas weer met Kim. Kim heeft iets met putdeksels, sinds ze zelf een steentje wegschopte die met een "klunk-plons" door een gat naar beneden verdween. Putdeksels worden wantrouwend bekeken en overdreven voorzichtig ontweken. Klaas wilde haar leren dat ze gerust over die dingen kan lopen en nodigde haar uit een stapje op de putdeksel te doen, door er zelf op te gaan staan. Dat deed ze ook aarzelend, Klaas uitbundig en een snoepje erin. Vanaf dat moment zocht Kim de putdeksels op, ging erop staan en gelijk met haar neus omhoog en mond open: Hier met dat snoepje. Onder een grote vrachtwagen aanhanger hing een leiding, Klaas stopte om te kijken en boog zich voorover om het beter te kunnen zien. Kim bekeek dit van afstand, ging naast hem staan en keek ook - om te brullen..... Op terugweg had Kim erge last van dazen en ging plotseling op straat liggen rollen. Ze stond weer op en ging op een drafje naar Klaas toe om haar neus tegen zijn been te drukken. Lily bleef op de plek staan waar Kim gerold had om eens te inspecteren wat daar nu zo bijzonder aan was - wat platte dazen, hmpffff erg interessant.
Thuis aangekomen heb ik Kim bekapt - ze is erg gevoelig voor "goedzo" en je wang tegen haar neus leggen. Ze werkt dat steeds beter mee en houdt geduldig haar hoefjes in de lucht. De achterhoeven kan ik nu ook goed uitkrabben, ze kan nu haar evenwicht houden en begrijpt nu ook dat het niet verstandig is nog een hoef op te tillen als ik met een andere hoef bezig ben. Lily doet het ook steeds beter en houdt het steeds langer vol. Haar rechter voorhoef verandert steeds meer naar een normale vorm. Ik heb alleen een deel van de hoefwand van de rechter voorhoef weer iets lager gezet en de hoeven afgerond. Binnen een paar minuten was ik klaar. Haar hoeven krijgen beslist nog geen schoonheidsprijs, maar ze zijn functioneel, ze krijgen een steeds betere vorm en ze loopt overal overheen.
Eigenlijk had ik verwacht weer overspoeld te worden door buurtkinderen omdat we nu Lily en Kim hebben. Er is nog GEEN ENKEL kind geweest. En waarom? Op Kim kun je niet rijden, die is veel te klein en Lily is een karrepaard, daar moet je je voor schamen. Op mijn mededeling dat het nog erger is, dat ze een zigeunerpaard is, deinsden ze gewoon terug. Ze vinden haar niet mooi genoeg, omdat ze zoveel haar heeft en stevig gebouwd is. Springpaarden zijn nu in, je moet iemand met een springpaard kennen om erbij te horen. Prachtig - mooi wegblijven!
Twee zusjes in de straat hebben vorige week een SPORThaflinger (jaaaaa, dat SPORT is heel belangrijk) gekregen. Ze willen schijnbaar ook aan wedstrijden mee gaan doen, maar staan er tot dusver alleen naar te kijken en duiken van schrik inelkaar als het beestje hinnikt. De haflinger heeft erg veel pit - geef mij maar liever mijn rustig karrepaard. :)
Eigenlijk raar.... het is net alsof Lily en Kim al jaren bij ons zijn, het is zo vanzelfsprekend. Ik had niet gedacht dat het verlies van Indy zo snel op de achtergrond zou raken. In het begin werd ik gewoon misselijk als ik aan die paar minuten dacht dat ze ingeslapen werd. Nu ben ik alleen nog maar dankbaar dat ik haar heb mogen begeleiden. Ik heb zoveel mooie herinneringen aan haar, zoveel mooie foto's. Wat fijn dat ik daar nu aan terug kan denken. Binnenkort wil ik Indy haar afgeknipte manen en staart wassen en invlechten. Ik heb er nog geen bestemming voor gevonden, ik zie wel. Een armband of hanger laten maken vind ik ook zo afgezaagd, en ik draag nooit sieraden......
Monique
Warboel
