1Geachte heer

De prijs voor de dazenvallen zijn als volgt

Per stuk € 163,87
Prijs per stuk bij afname van 2 € 159,66
Prijs per stuk bij afname van 3 € 155,46
Prijs vanaf 4 vallen per stuk € 151,26

Prijzen zijn exclusief BTW en verzending

----------------------------------------------------------------------------------------

2Wij verkopen alleen de originele H-trap dazanval.
Dit is een zeer degelijke dazenval die goede resultaten behaald. Op dit maoment hanteren wij een aktieprijs voor een stuk 189,07 exclusief Bij afname van 10 stuks of meer 170 exclusief btw

Afhalen is mogelijk, wij accepteren allen contante betaling (wij
hebben geen pinautomaat)

Ik hoop u zo voldoende geïnformeerd te hebben en zie uw bestelling
graag tegemoet.

------------------------------------------------------------------------------------------

Geachte heer

3Wij leveren in Belgie via directe verkoop aan consumenten
Wij werken tot nu toe niet met kortingen voor grotere aantallen Dus een LOER dazenval kost 250,- per stuk, een lijmval 125,- per stuk
Mogelijk gaat dat binnen afzienbare tijd veranderen
Als dat zo is zal ik u dat laten weten.

Met vriendelijke groeten

Naam van Bedrijf is weggelaten

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:59:


Groot vraagteken ! Heb hem laten onderzoeken ,was niets te vinden . Geen wormen , leverwaardes toonden een klein tekort maar niets wat het gewichtsverlies kan verklaren .Tanden zijn in orde Hij is fris en monter ,loopt evenwichtig en ruim .Eet goed .Cindy gaat nu met osteo alle eventuele fysieke oorzaken gaan uitsluiten
Maar de tegenstelling van NL en een graasmasker stelt me voor een raadsel ! De weides waar hij op staat zijn onbemest maar overvloedig zodanig dat als ik enkele andere paarden er laat op staan ze bijna ontploffen na één week

Kaat_E schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:20:


als ze niet zo goed eet is het logisch dat ze wat opgetrokken staat, maar als ze goed eten zoals het paardje wal Wil, niet.

Spirithorses schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:28:


hallo,
ik heb hier ook een paar ´oudere´ dames en heren staan. het verschil is enorm. eentje (met zwaar afgesleten tanden die niet goed meer kan kauwen) krijgt pulp met zemelen en hooi, en is echt rond te noemen. enkele andere zijn hoekig en , alhoewel niet echt mager te noemen, krijgen pulp, gerst, beetje krachtvoer en hooi. zij komen niks bij. het is nu eenmaal zo dat spieren ook verdwijnen met het ouder worden. bij mensen is het toch ook zo dat sommigen dik zijn en anderen graatmager alhoewel gezond. ik kan zelf ook eten wat ik wil zonder 1 gram bij te komen.

belinda defraene schreef op donderdag 9 juli 2009, 11:15:


Klopt wel.
Een paar weken geleden at ze super en dan vond ik dat mager zijn niet zo erg, maar een paard dat niet wil eten, wat je ze ook geeft, da's lastig. Ik voel me zo machteloos. Geen fijn gevoel.

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 9:59:


Onbekend, bloed goed, tanden goed, geen wormen, hoog gras, goede conditie waardoor hij na 2 uur rijden onbezweet thuis komt, kortom kerngezond maar wel graatmager. Mogelijke opties, staan hierboven, met ander gras en verliefdheid. Een reading zou iets meer kunnen zeggen wellicht.

Groet, Michiel

Cap

Het is mooi weer voor een buitenrit. Niet te warm, lekker windje erbij. Op de helft van de route kom ik een groepje IJslander tegen. Ik mag met ze meerijden. Gezellig, ik ben altijd alleen met mijn merrie dus dat vind ik wel leuk. Na een tijdje te hebben gestapt besluiten we om even een galopje te doen. Na een tijdje houdt de groep IJslanders weer in. Mijn merrie houdt er kennelijk niet van om achteraan te lopen want ze maakt gelijk van de gelegenheid gebruik om ze voorbij te schieten. Eenmaal voorbij spurt ze ervandoor. De IJslander die voorop loopt is al net zo’n streber en gaat de strijd met haar aan. Oei oei wat gaat dat hard. Mijn linkervoet schiet uit de stijgbeugel. Ik probeer mijn merrie in te houden. Dat doet ze ook braaf maar achter ons komt die hele groep IJslander in volle galop aanzetten. Met een gekke sprong knalt ze weer weg. Ik zat al niet meer zo heel stevig met mijn ene voet uit de stijgbeugel en voel dat ik mijn evenwicht verlies. Op zo’n moment gaan je gedachten ineens razendsnel.
“Geen arm uitsteken om de klap op te vangen. Tegen me aan trekken en me als en zak aardappels laten vallen. Dan loop ik de minste kans om iets te breken.” En met een schietgebedje naar onze lieve heer dat hij die kudde IJslander niet over me heen laat denderen val ik naar de grond.
De klap is enorm. Ik kom op de rechterkant van mijn rug terecht, voel hoe de lucht met een klap uit mijn longen slaat en hoe mijn hoofd achterover met een knal tegen het beton slaat. En hoe mijn hoofd vriendelijk wordt opgevangen door het piepschuim van de cap die ik altijd draag als ik ga rijden.

Ik ben op de een of andere manier teruggekomen naar de trailer. Daar vandaan door vriendelijke mensen en een haastig opgetrommelde echtgenoot gelijk naar het ziekenhuis gebracht. Na een hele middag daar te hebben doorgebracht waarbij ik van alle kanten ben onderzocht en op de foto gezet (röntgen) blijkt de schade mee te vallen. Dankzij het feit dat ik me als een zak aardappels tegen de grond heb laten vallen en er geen uitstekende obstakels waren heb ik geen botfracturen opgelopen en dankzij het feit dat ik een cap droeg heb ik geen schedelbasisfractuur opgelopen. Het is nu een paar dagen verder en ik zit hier op de bank met gekneusde ribben, gekneusde heup en rug. Steeds gaat die val weer door mijn hoofd en hoe mijn hoofd naar achteren tegen het beton sloeg en die cap die daartussen zat. Ik moet ineens weer terugdenken aan de discussie hier op paardnatuurlijk toen ik nog een geregelde bezoeker was. De discussie over de zin van het dragen van een cap.
“Schijnveiligheid” was een term die onder andere langs kwam.
Ik ben geen bezoeker meer van het forum maar gezien de discussie die we toen hebben gevoerd en vooral voor de mensen die het dragen van een cap maar onzin vinden zet ik toch mijn verhaal hier neer. Niet om een discussie op te starten maar gewoon voor jullie allemaal. Iets om over na te denken.

Groetje,

Sandra

sandratien3 schreef op donderdag 9 juli 2009, 12:07:


Mijn moment was 4 jaar geleden op 1e kerstdag: gewoon in stap het erf af, ijskoud, zonnig weer: 's nachts -10 dus alles was bevroren, behalve daar waar de zon op de straat scheen:
In stap dus het erf af, ongemerkte overgang naar de straatklinkers die in de schaduw van het huis lagen...
Foxy glijdt uit met haar linkervoorbeen, ik probeer in de reaktie nog wat op te vangen, maar echt heeeeel langzaam, vanuit stap glijden alle 4 de benen onder haar vandaan...
Ik zit nog steeds op mijn paardje, tot we samen aan de grond komen en mijn hoofd met een klap achterover slaat op de stoeprand......
Langzamer kon het niet gaan, harder kon het niet aankomen......

Ook ziekenhuisritje, ook later languit op de bank,
ook niets meegekregen
behalve de overtuiging, dat ik NOOIT meer zonder cap op mijn paard stap!

Groet Bianca

Ja, zo heb ik er ook eentje...

Stel je voor: 16 jaar oud en zo verwaand als de pest, je kent het wel, ik rij zonder cap, want dan zit mijn haar niet goed en ik val toch niet want ik kan rijden (bloos)...

Toen gleed mijn paard uit en gingen we samen tegen de vlakte (het was december, bovenlaag was ontdooid, onderlaag nog niet). Licht uit... Enkele uren later, wakker worden in het ziekenhuis, help, wat doe ik hier? Van paard gevallen? Huh?

Hersenkneuzing (schudding + bloeding, de neuroloog had eerst tegen mijn ma gezegd dat mijn hersenen waren ingeklapt, zeer tactvol), kans op blijvende epilepsie (gelukkig niet), zes weken ofzo niet mogen rijden, kerstexamens op school gemist in mijn eindexamenjaar, ...

Ik rijd nu dus ook mét, ja.
Soms moet je het the hard way leren...

En nog eentje om het af te leren:

Had ik 2 jaar geleden op 24 december mijn cap niet opgehad, dan had ik van Kerstmis niets meer bewust meegemaakt (of zelfs helemaal niet meer).
Nu was het enkel een aantal uren "burka-zicht" en een lichte hersenschudding en een herstelvakantie ipv kerstvakantie...

Lena

Lena schreef op donderdag 9 juli 2009, 12:43:


Dat er op dit forum wordt gesteld dat een cap schijnveiligheid biedt, betekent toch niet dat het ook zo is?

Christel Provaas schreef op donderdag 9 juli 2009, 15:42:


Die discussie kan ik me herinneren, maar er is -ondanks dat het door een hoop mensen zo werd gelezen- nooit gezegd dat je dan maar geen cap moet dragen, even voor de duidelijkheid.

ElkeW schreef op donderdag 9 juli 2009, 15:56:


en bij de meeste caps is de schedelbasis niet eens adequaat beschermd

Michiel schreef op woensdag 8 juli 2009, 22:48:


Dagelijks insmeren met biologische honing!

Uhm...het is Mercredi..haha

Maar dat maakt niet uit.
Het gaat prima met het kleine wervelwindje. Ze is nooit meer bevangen geweest na de ontschoening. De website probeer ik bij te houden maar als er weinig nieuws is dan kan ik niet veel plaatsen. Ik kreeg echter zoveel mailtjes van mensen die vroegen hoe het nu met haar ging dat ik besloten had om tijdens de laatste bekapbeurt (eind juni) weer eens foto's te maken met een verhaaltje erbij. Helaas was ik toen alleen omdat de vriendin die er normaal bij is in het ziekenhuis lag voor een operatie. En Mercredi vast houden en foto's maken is geen strak plan. Een beetje verwend in de periode dat ze zo ziek was is ze altijd erg "beweeglijk" tijdens het bekappen. Maar 27 juli a.s. komt de bekapper weer en dan heb ik hulp dus dan moet het lukken.

Groetjes,

Monique