belinda defraene schreef op vrijdag 3 juli 2009, 15:46:


Eindelijk duidelijkheid dus Belinda... daar kun je dan ook wat mee.
Er is dus een reden voor zijn niet goed lopen.
Zal die foto's eens bekijken.

Keep up the good work!

Groetjes,

Wil.

De broer van de, helaas te vroeg gestorven, vorige baas van de manege waar ik vroeger stond zei me dit eens. Pistewerk beperkt hij (hoewel hij dit ook belangrijk vindt voor bepaalde dingen), maar wandelen dat hij doet met zijn paarden, alle dagen, kilometers lang. Regelmatig trekt hij er met de van op uit om dan samen met zijn zoon of vriendin de rest van België onveilig te maken te paard. Niet zomaar wat wandelen, hij traint zijn paarden buiten zowel dressuurmatig als springgericht.

Nu ben ik al enkele dagen met Eddy de bossen in getrokken en ik ben best fier op Soraya. Ze is zo braaf!
Vandaag bijv. deed Eddy Soraya weg naar Jan Seykens (nogmaals bedankt dat ik mocht komen trouwens!) zodat Piet zijn thermografische camera kon loslaten op haar. Weer een andere omgeving, andere paarden die niet veraf stonden en dan effe rijden daar voor de foto's. Ze heeft geen voetje verkeerd gezet, een jaar geleden stonden we wel ergens anders. Ok, ze vond de omgeving best interessant en keek wat rond, de ritselende blaadjes aan de kant waren een beetje raar maar ze liep op de snelheid dat ik wou, dat is meer dan ik had verwacht!

Daarna met Eddy de bossen nog ingedoken. Die heuveltjes zijn speelterrein, joepiedepoepie!!! Voor één van de heuvels zei hij me: eerst handgalop, dan iets sneller en naar boven in rengalop. Voor die rengalop ook nog effe: verschiet ni hè! En ja, Indy vertrok als een pijl uit een boog. Ikke daarachter, zalig, het vertrouwen hebben om je paard los te laten, het te laten gaan en weten dat je haar direct kan terugnemen als je wilt. Ook hier stonden we een jaar geleden belange nog ni, ik heb gemerkt dat mijn vertrouwen in haar een pak groter is dan ik dacht.
Dan dat weggetje dat blijkbaar ni veel gebruikt wordt, takken links en rechts, varens die tot boven mijn heupen kwamen terwijl ik op Soraya zat, beetje naar boven, naar beneden. Niet alleen ik maar ook Soraya vindt dit één groot feest.

Kweet nog toen ik vroeger tegen P. zei: ik ga toch ook wandelen (in de buurt dan, veel straat) en het antwoord kreeg: nee manneke, da is't nog ni.
Awel ik weet het nu, dit in combinatie met pistewerk terwijl je op een paard zit dat overduidelijk ook plezier heeft: dat is paardrijden!

marianne laenen schreef op vrijdag 3 juli 2009, 22:00:


Dank je voor je lieve woorden marianne, tis zo hard. Ik heb een stukje van de manen van hem genomen en dat is idd fijn. Tis zo moeilijk te accepteren dat hij er niet meer is, ik vind gewoon geen woorden....

Peter Donck schreef op vrijdag 3 juli 2009, 13:36:


Misschien moet ik het vandaag eens met bitter peeën proberen?
Of op een boterham met confiture?
Appelmoes lukt van geen kanten. Ik los het nu op in suikerwater maar dat gaat er niet vanzelf in.

Marianne

Britt Claeys schreef op zaterdag 4 juli 2009, 2:40:


Britt, jij bent duidelijk aan 't genieten!

Marianne

Britt Claeys schreef op zaterdag 4 juli 2009, 2:40:


Britt ... ben je hier nog???
Zin in een ritje samen vandaag? Dan kan je kiezen wie je mee wil: vurige mini-lusiër Enno of krachtige springboon Rock (zal bij deze temperaturen heel wat minder zijn )
Als je tot hier geraakt met vervoer: kan ik je een rit langs de Demerdijk cadeau doen!

Britt Claeys schreef op zaterdag 4 juli 2009, 2:40:


Leuk om te lezen!

Buiten 'trainen' voegt zoveel meer toe dan altijd-maar-blijven-hangen -in-de-piste, ik vind dat ook.
Galops leren wij onze beginnende rijders buiten aan, mee aan een touwtje op een handpaard, gecontroleerde rechte stukken, geen bochten, zodat ze zich volledig op hun galop kunnen concentreren. Jonge paarden worden op de buitenritten ingereden. We zijn nu met onze eigen Amber en Quiberon bezig, Amber is (weer) onder het zadel, alles buiten. In de piste is ze veel nerveuzer. Quib heeft inmiddels het zadel op en Evy heeft over hem heen gehangen, alles buiten, in de veilige beslotenheid van de groep, helpers erbij. Een dezer dagen is het juiste moment om op hem te gaan zitten en dan is het zover.

Door veel mee op weg te zijn raken de paarden aan alles gewend, van putdeksel tot landbouwvoertuig, én ze leren veel meer zelf mee te denken, op eigen benen te lopen, vertrouwen te hebben inzichzelf en de rijder en ze kijgen een veel betere conditie.
Tis gewoon een veel leukere manier van rijden.

Groet, Pien

Wil schreef op zaterdag 4 juli 2009, 1:09:


hey wil, ben nu wel voorzichtig, bang dat ik iets verkeerd ga doen. heb hem toch maar een pijnstiller gegeven want hij heeft toch wat meer pijn. gisteren middag toen ik hem in de piste zette was dat waarschijnlijk minder omdat hij een beetje verdoofd was. kijken hoe t vandaag gaat. hij loopt wel rond want zie de hele piste vol mest liggen en het hooi had ik ook verspreid en t is allemaal op.
groetjes

Böske schreef op vrijdag 3 juli 2009, 12:24:


Om te beginnen het bekende verhaal van 'in je kracht staan', laag ademen, centreren, gronden, balans en dat soort dingen. Als jij in je kracht staat en er komt een paard naar je toe gerend remt-ie echt wel eerder af.

Er is een verschil tussen en jong paard dat een beetje angstig is en een paard dat jou uit lompigheid omduwt.
In het eerste geval kun je alleen maar blij zijn dat dat jonge paard naar jou toe komt om bescherming te gaan zoeken. Door de dagelijkse verzorging en het doen van grondwerk mag je ervanuit gaan dat je die band al hebt opgebouwd dus zullen ze je niet snel echt omlopen, eerder wat onstuiming zijn. Een jong paard met 'schrik' in de ogen laat zich op dát moment niet een meter achteruit zetten en dat moet je op dat moment ook niet willen; die wil bij je zijn, die stel je gerust (of je negeert, al naar gelang wat nodig). Daar ga je even mee werken, je bevestigt de cues weer, dus je zet hem paar keer achteruit als-ie weer rustig is en klaar, niks aan het handje.... Een paard dat steun zoekt omdat-ie bang is wegjagen is inderdaad het stomste wat je kunt doen ja.

Een lomp beest dat jou uit disrespect omver loopt is naar mijn mening een heel ander verhaal! Die mag zich 5 meter terug echt wel even gaan bedenken waaróm-ie gelijk naar achteren gewerkt werd.

Groet, Pien

marianne laenen schreef op vrijdag 3 juli 2009, 23:07:


Bedankt allemaal!!!

Lettfeti schreef op donderdag 2 juli 2009, 21:01:


Mag ik even? Wat vroeg je van het paard toen hij ontplofte?
Enno ontplofte soms ook en rende weg... groot raadsel??? Neen, niet voor mij. Een paard met halspijn (zoals ook Enno had toen ik hem kocht) reageert bij het minste dat hij zijn hals inbuigen moet. Al is het in jouw ogen maar een luttele mm. Zou dit het probleem niet kunnen zijn?
Een paard met halspijn (thv wervels en/of stijve spieren) ... meestal door onderliggend probleem of slecht gymnastiseren eerder dan van stress in de kudde.

Lettfeti schreef op vrijdag 3 juli 2009, 10:48:


Als ik dit lees, zie ik Enno in het begin weer helemaal voor me Het plaatje klopte bij hem ook totaal niet. Zo rustig, zo lief, kalm ... helemaal niet het type paard dat ineens van onder je door rent zonder reden. One rein stop? Dan werd nog erger! Hij was enkel te stoppen op de kalmte en de ontspanning van je zit (niet makkelijk onder zo'n omstandigheden). Reden van ontploffingen ... alle puzzelstukjes vallen op een moment wel samen. Alles wat maar een mm zijn hals deed inbuigen verhoogde beetje bij beetje zijn stresgehalte en op een gegeven moment: Boem!
Osteopate kreeg hem de eerste keer niet gedeblokkeerd (dat voelde ik gewoon) omdat zijn halsspieren gans gespannen waren. Dat was mijn job: fysiomassages, mobilisaties dmv grondwerk en aanpassen rijtechniek. Daarna terug osteopate erbij en los was hij. Echter daarmee is het niet klaar. Dan begint het echte werk pas: onderhouden en optimaliseren van de mobiliteit zodoende dat het probleem zich niet herhaalt. Nu? vuur zit er altijd in dit paard als je met hem werkt, maar niet meer dan anders als ik hem vraag om zijn hals in te buigen. Weglopen? Niet meer voorgekomen zelfs niet bij echte schrikmomenten. En zelfs niet als ik hem op dat moment op zeer kleine volte zet. Zoek eerst de echte oorzaak van zijn probleem, zou ik zeggen, alvorens oplossingen te zoeken. Er wordt als te veel gezegd dat het een karakterieël probleem is, zonder echt verder te gaan kijken.

Monique Meijer schreef op vrijdag 3 juli 2009, 11:49:


mooi verhaal!
Je ontdekt zo wel weer een trauma, zielig nou weer. Zo'n beest wil wel heel graag meedoen, en dan wordt ze nóg geslagen.
Komt goed bij jullie, bezems die slaan zijn verleden tijd.
Lekker ding die Lily.