Het weiland is opnieuw omheind, de stal geschilderd, - de leegte is ondragelijk.
Onze buurman stond gisteren nog samen met mij hoofdschuddend bij het hek. Hij kijkt nog elke morgen als eerste richting stal, om zich dan te realiseren dat Indy er niet meer is.
Ik heb het geaccepteerd dat Indy er niet meer is. Ik beleef onze mooie momenten opnieuw, de nare dingen raken steeds meer op de achtergrond. Ik heb altijd gedacht dat ik er meer moeite mee zou hebben, maar ik weet dat ik er alles aan gedaan heb en daar heb ik vrede mee. Ik ben dankbaar dat ik tot het laatst bij haar mocht zijn en haar kon steunen en geruststellen.
Ik ben inmiddels op zoek naar een kleine pony, als toekomstig gezelschap voor een grote rijpony. Ik dacht een goede daad te doen en eens bij een paardenopvang te informeren, vaak lopen daar gezonde paardjes rond die gewoon over zijn. Daar werd ik echter besprongen door een dolblije mevrouw die dacht dat ik gelijk twee mee wilde nemen. Ze moesten Euro 350,-- per stuk kosten, zijn bijna 30 jaar oud, geen tanden, exceem, kale plekken,
hoefbevangen...... Sorry, maar ik wil na bijna 11 jaar een ziek paard te hebben gehad ook eens een gezond paardje op mijn weiland zien.
Vanmiddag ga ik bij een handelaar in de buurt kijken, eens zien wat die heeft. Wellicht kan ik een gezond afdankertje een fijn tehuis geven.
Monique