Monique Meijer schreef op zaterdag 28 maart 2009, 17:28:
> Ik hoor haar steeds pruttelen, net wilde ik haar gaan voeren, maar ze is er niet. Haar lichaam is straks weg, maar zij zelf zal altijd bij me zijn, in mijn hart, in mijn gedachten.
>
> Bedankt voor al jullie lieve berichten en ook de mails die ik van jullie krijg.
Het moet extra zwaar zijn als je één paard hebt dat dan ook nog aan huis staat. Alles herinnert je eraan, alles is ineens weg. Ik heb mijn eerste eigen paard ook in moeten laten slapen (
hoefbevangenheid, niet best, had helemaal niet gehoeven als ik toen wist wat ik nu weet!), het was vreselijk, ik heb letterlijk drie maanden niet met mijn ogen dicht kunnen liggen, ik moest lezend in slaap vallen want anders zag ik het telkens weer gebeuren. Heel naar, wat een rottijd. Maar ik had het geluk dat het paard niet aan huis stond, dat hij niet zo in m'n leven verwikkeld was. Natuurlijk vind ik het nu heel erg fijn dat m'n schatjes hier bij me thuis staan maar als je dat gewend bent en je dat dat ineens moet missen, moet heel erg hard en confronterend zijn. Ik heb vandaag ook een klote dag gehad door jouw vreselijke bericht, ik kan me voorstellen hoe jij je voelt... Ik hoop heel erg voor je dat je het een goede plek kunt geven en er op een goede manier mee om kunt gaat. Heel erg veel sterkte ermee...
Warboel
