muratah schreef op woensdag 25 maart 2009, 12:38:
>> Indy kan bij vlagen niet goed bewegen, loopt als
>> een jonge hond die zijn benen nog niet kan sorteren, is moe,
>> gaapt verschrikkelijk, is apatisch, er loopt vocht uit haar
Hallo,
Momenteel ben ik nog bezig internet af te struinen op zoek naar informatie, al weet ik al wel dat het voor Indy geen nut meer heeft.
Bij Indy is het probleem dat het ongeveer drie jaar geleden is dat de problemen begonnen, gezien de symptomen zit ze in het derde en laatste stadium, de klachten zijn chronisch geworden. Behandeling bij acute symptomen is wekenlang (3-7 weken) elke dag antibiotika spuiten, met als groot risico
hoefbevangenheid, het hele lichaam doorelkaar, waardoor een lange periode van herstellen zal volgen - tot de volgende aanval volgt, want die volgt in de meeste gevallen. Slechts enkelen herstellen volledig.
Een bloedtest biedt helaas geen zekerheid, een paard is ook positief indien het er wel mee in aanraking gekomen is, maar geen ziekteverschijnselen vertoont.
Ik heb met mijn vriend en mijn dierenarts overlegd. We hebben besloten niets meer te doen, Indy krijgt haar geliefde behandelingen door haar therapeute wegens si gewricht en blijft bij ons zolang het paardwaardig is.
Enkele dagen geleden was het bar en boos, op dit moment gaat het weer erg goed met haar, niets meer aan de hand. Indy heeft al teveel meegemaakt, teveel troep binnengekregen met al haar kwalen. De zware antibiotica behandelingen (die waarschijnlijk niet eens meer aanslaan, werken in het gunstigeste geval tijdelijk, het komt steeds weer terug, je moet gelijk in het begin behandelen) wil ik haar niet aandoen. Op het gras mag ze tijdens die behandelingen ook eigenlijk niet, wegens groot gevaar van
hoefbevangenheid. Je lost het ene probleem tijdelijk op en krijgt er een ander voor terug.
Nee, we laten het zo. Lekker wandelen, af en toe een stapritje als ze aangeeft dat het kan en verder fijn op het weiland. Wordt het zo erg dat ze niet meer mee kan wandelen, zoek ik een weidemaatje voor haar (shetlanderformaat), dan moeten we het risico maar nemen dat de schouderblessure haar binnen enkele weken fataal wordt.
Klinkt misschien erg pessimistisch, maar ik ben blij dat de puzzelstukjes nu eindelijk op hun plaats vallen. Ik heb jarenlang de symptomen bestreden met verschillende therapeuten en medicijnen. Geen wonder dat de klachten steeds weer terug kwamen.
Ik hoef niet meer te zoeken of mezelf verwijten te maken dat ik iets niet goed gedaan heb. Het voelt goed! We zien wel wat de toekomst brengt.
Groeten,
Monique
Warboel
