... nummer drie denk ik?
Na vier jaar ijzerloos en grotendeels blijvende gevoeligheid heb ik Lolita drie maand geleden laten beslaan.
De enige perioden waarin ze haast niet gevoelig was is twee keer rond februari-maart geweest. We konden zonder hoefschoenen buitenrijden, en dat deden we dan een paar keer, tot het langzaam aan toch weer slechter ging. Vorige lente heb ik niet eens geprobeerd of het zonder schoenen kon, durfde niet te riskeren dat de beterschap die ze zou hebben zou te niet gedaan worden door te veel afslijten of zo.
Ze bleef ook gevoelig onbelast, in haar eigen paddock, als ze over het verharde moest. Soms nauwelijks zichtbaar, soms heel erg (toen ze hoogdrachtig was dacht ik dat ze zich door haar benen zou laten zakken). Dat vind ik zonde, want ik kan haar niet 24/7 hoefschoenen aandoen.
Als ik ergens kwam waar we een kort stukje over een oprit moesten zonder schoenen (dekstation, parking manege, cursus...) viel ik in schande met een duidelijk gevoelig paard.
Dat alles was nog niet doorslaggevend, immers met hoefschoenen zijn de problemen wel op te vangen, en ik zou rubber matten kunnen leggen op de verharding hier thuis.
Maar ik begon te twijfelen of ze misschien ook op zachte ondergrond toch pijn zou houden. Ze was hier immers in de paddock thuis sloom en niet makkelijk/van harte vooruit te krijgen. Met en zonder hoefschoenen maakte weinig verschil, maar na vier jaar sloeg de twijfel wel heel hard toe, en ik heb het gedaan. Naar een smid gereden die ik vertrouwde, die heeft haar vierkant beslagen. Wat vond ik het jammer, toen ik die hamer op het metaal hoorde. Lolita zelf vond het gezellig, en toonde niks van de irritatie die ze bij het bekappen soms wel had. De smid vond haar hoeven er netjes uitzien, wel die platte zolen natuurlijk.
Waar we bij het arriveren over een grindpad hadden geaarzeld, liep ze nu ineens als over gras. Het draven op het beton hadden we voor het beslaan ook gedaan en ik vond het zelf wel OK eigenlijk. Maar na het beslaan was er toch nogal een verschil... dat had ik niet verwacht. Ze liep ineens veel ruimer en vlotter, terwijl ik zelf eigenlijk had gedacht dat die test geen verschil zou geven.
Thuisgekomen gruwelde ik van het kleng-beng geluid van die hoeven. Maar Lolita kon nu wel over de verharding in draf, spontaan. De hoeven bleven gewoon warm.
Buitenrijden vond ik minder. Ze liep wel super, maar ik vind ijzers op beton/asfalt (daar ligt het hier vol van) maar niks, het is wat glijerig, en ik durfde niet draven op straat (wat we met de schoenen natuurlijk wel deden) om de gewrichten niet te beschadigen.
Het slome in de paddock was nauwelijks minder, gelukkig, ze had dus niet met chronische pijn gezeten. Ik wist dus meteen dat de ijzers er weer af mochten (dit was immers wat ik wilde weten). Ik heb ze er echter nog acht weken ondergelaten, om de hoeven kans te geven eens bij te groeien. Hier heb ik nu immers voldoende verharding dat bekappen nauwelijks/niet nodig is. Ook Huppel en Cesar zijn in geen maanden bekapt intussen.
Ergens was het wel handig, die ijzers. We zijn op cursus geweest, en ik hoefde niet om de voeten te stressen (wel veel mogen uitleggen: het was een
parellicursus, dus bijna allemaal blootvoetse paarden). Ik ben na vier jaar terug beginnen naar de manege traileren om daar in de grote pistes te kunnen rijden. Ik kon grondwerk doen op de grote parking met losliggende stenen, heerlijk zoveel ruimte kunnen gebruiken.
De ijzers zijn er nu een maand of zo af. Die slijtage op de ijzers achteraan van het achterste stukje hoefmechanisme was idd. duidelijk te zien. De hoef was gegroeid, maar aan de teen was de hoefwand niet langer dan de zool, wel denk ik dat de hele zool aan de teen wat bijgegroeid was, want er was ook iets van holling te zien. De hielen waren 5mm lang, de steunsels nog steeds niet dragend (die werden hier immers in de steentjesbak bijgesleten). We hebben niks bekapt. Initieel liep ze zelfs nog steeds redelijk goed, vlot draven over het harde, de eerste keer terug op de parking van de manege kon er ook nog een drafje af, maar minder van harte. Op de verharding in de paddock zie je bijna niks als je het niet weet. Buiten gaan we weer voluit met hoefschoenen (nu even niet: vorig weekend ging er één kapot...). Maar het lijkt weer langzaam slechter/gevoeliger te worden. De holling in de zool is ook niet meer te zien nu, de hielen zijn nog 3mm ongeveer. En nu met de bevroren grond is weer heel duidelijk dat ze gevoeliger loopt dan de andere paarden.
Wat heb ik nu geleerd, zal je vragen?
Dat Lolita op zachte grond OK is qua voeten, leuk om weten. Het slome verdween trouwens ogenblikkelijk in de mooie zand-rijbakken van de manege, oortjes naar voor en alles. Ik veronderstel maar dat ze dat rijden in haar eigen slaapkamer maar niks vindt, weet ik dan ook alweer.
Dat hoefijzers niet zo duivels zijn als ik dacht. Als ik geen goede andere oplossing vind, en ze wordt (bv. in de zomer?) nog gevoeliger, dan zou ik het opnieuw doen. Ze is nu zeventien, heeft jaren ijzers gehad, als het zonder echt zo'n rotleven is dan doen we het maar. Zo kort als kan, zo lang als nodig.
Dat ik nu ga zoeken naar tussenoplossingen. Die het hoefmechanisme, en de schokdemping niet zo compromitteren als ijzers, maar toch de voet wat tegen slijtage beschermen, en de zool wat hoger van de grond tillen waardoor steentjes niet zo snel auw zijn. Even voor de duidelijkheid: ik denk niet dat alle paarden met de zolen weg van de grond moeten. Wel Lolita, die met haar slechte hoeven nu eenmaal pijn heeft als er iets in de zool prikt. Niet Huppel (ik bid - was ik maar gelovig
- dat ze zo blijft) die met haar platte zooltjes (van wie zou ze die hebben) over beton met steentjes vrolijk blijft huppelen.
Einde biecht, vergeef mij voor mijn zonden enzovoort.
Ik zet hier toch maar neer, omdat ik het niet wil verzwijgen (oa. Ilona wist het wel, dank voor de mailtjes!), en wie weet heeft iemand er iets aan, of heeft iemand een idee qua 'tussenoplossing'?
Nathalie
Warboel
