Anja Seijn schreef op zondag 28 december 2008, 22:00:


Mmm even denken, dat heeft me bijna 5 jaar gekost, maar begon zodra ik "mijn" schatje Donanta als 11 manden oud veulen gekocht had. Zij is een echte alfa merrie en laat zich absoluut niets wijsmaken. Weet bijzonder goed wat ze wil en is godzijdank al die vijf jaren hardop blijven spreken. Mensen om mij heen gaven mij adviezen om haar 'dominantie' in te binden en haar harder aan te pakken. Ik liet me wijsmaken dat ze mij bespeelde en de baas was. Toch strookte dit niet met haar subtiliteit, betrokkenheid, werkwilligheid en lichtheid als we iets deden waar ZIJ het nut of het plezier van inzag. Dan hoefde ik maar te denken en zij deed al. Ze sloot zich dan vrijwillig bij mij aan en had geen verzet.

Door de aanhoudende frstratie bij het uitvoeren van bijvoorbeeld de vele bakoefeningen die volgens de paardenwereld "moeten" om je paard gezond te houden, raakte ik steeds moedelozer en raakte ervan overtuigd dat Donanta mij gewoon geen knip voor de neus waard vond en dat ik alles verkeerd deed.

Ik heb de afgelopen jaren ook erg hard aan mezelf gesleuteld en heb langzaam al die lagen van "moeten"van mezelf afgepeld. Donanta begon mij steeds meer te waarderen, hoe meer poespas ik liet varen en vooral veel concepten en heilig "moeten" overboord gooide. Mijn visie werd weer helder en het doel was weer duidelijk. Samen plezier hebben en het contact tijdens onze buitenritten. Donanta mag zijn wie ze is...... dat is inclusief wat voor haar belangrijk is. Ik probeer voor haar van belang te zijn door haar mee te nemen de wei uit en haar te leiden naar de beste graasplekken. Als kado krijg ik haar vrijwillige medewerking en oneindige zachtheid! Het mooiste kado als je het mij vraagt

(sorry voor het lange antwoord, ik merk nu ik het voor het eerst opshrijf hoe ontzettend waardevol deze ontwikkeling voor ons beiden is geweest! Bedankt voor het vragen Anja!)

eddy DRUPPEL schreef op zondag 28 december 2008, 23:43:


Er was geen bedrieger. Er is in het voorbeeld nooit sprake geweest van een leugenaar.
Ik heb in de theorie die ik geef de uitslag van een prachtig onderzoek verwerkt die het verschil tussen moeten en willen duidelijk aangeeft.
Moeten komt nooit boven de lijn van net geen straf krijgen uit. Willen, door het gevraagde zo te manipuleren dat er inzicht komt in bv het waarom van het gevraagde en bovendien een beloning in het vooruitzicht stellen, zorgt voor een betere uitvoering. Dat is bij een mens zo, dat is bij een dier zo.
Zelfs bij jou.
Als je het een en ander nog even wilt vergelijken met het leger:
Kadaverdiscipline zorgt voor een gemakkelijk te manipuleren eenheidsworst. Daar komt Befehl ist Befehl vandaan.
Geef mensen verantwoordelijkheid, leer ze na te denken, geef ze kennis, motiveer ze en je leger zal beter vechten. Maar ja, dan moet je eerst van in dezelfde trend opgegroeide managers af.
Vertel een paard wat ie niet mag doen, straf hem als hij iets niet goed doet-- of negeer onjuiste handelingen en beloon hem voor de juiste oplossing.
Waar krijg je een beter meewerkend paard van denk je?
Daar zit het grote verschil Eddy.

Piet
Natuurlijk Bekappen - Outcome Based!

Karin schreef op maandag 29 december 2008, 6:43:


Haha, ik gniffel even sorry hoor. Toen ik begon met de hoeven onderhouden van onze 3 shetjes en 2 rijpaarden had ik t behoorlijk zwaar. In het begin was ik wel 3 kwartier met 1 paard bezig. Ik was kompleet kapot, dat terwijl ik voorbeeldige paarden heb. Geen struggle of zo. Na 3 jaar zijn de hoeven zichzelf gaan onderhouden en heb ik ong. 15 minuten nodig om 2 paarden te doen, de shetjes gaat helemaal snel.
Ik begrijp heel erg goed dat mensen ervan afzien. In t dagelijks leven trim ik honden, als je ziet dat mensen nog niet eens een malteser van 2 kilo kunnen borstelen. Er komen steeds meer langharige hondjes die in de klit zitten. Mensen besteden geen tijd aan onderhoud van de vacht en laten het liever door iemand anders doen, wel een hond, het liefst een aaibare met veel haar, maar verzorgen ho maar. Ik denk dat je dat wel kunt vergelijken met paarden, net zo. Gr. Ingrid

Ik zit met een enorm dilemma: vorig jaar heb ik mijn paard verhuisd naar een plek 100 km van mijn huis. De reden daarvoor was dat ik bij zulke leuke lieve geweldige mensen stond (niet eens zo lang) in mijn woonomgeving, maar die gingen verhuizen en op dat moment kon ik geen andere plek vinden die zo goed was als deze: 24/7, biologische en natuurlijk. Mijn paard is ruim 30 en ze werd in deze kudde volledig geaccepteerd. Ik heb daar op die plek 100 km verderop, bijna een jaar gestaan en ik zag aan mijn paard dat ze helemaal gelukkig was. Toch begon het bij mij te knagen dat ik haar maar 1x pw zag en ik miste haar. Toen vond ik 2 maanden geleden een plek in mijn woonomgeving. Ik heb lang nagedacht of ik mijn paard hier naar toe zou verhuizen, ik zou weer een aantal consessies moeten doen, zo moet ze in de winter elke nacht op stal. Ik besloot toch om haar terug te halen, maar nu, na 2 maanden zie ik dat ze niet happy is. Ze wordt niet geaccepteerd, de merrie waar ze mee staat in de wei is absoluut niet aardig voor haar en ze kan al helemaal niet bij die andere twee staan, die pakken haar. Na een nacht op stal heef ze ontzettende dikke benen en ze moeten toch vroeger op stal dan ik had gedacht. Daarbij komt dat de eigenaresse van de merrie, waar mijn paard snachts naast staat, nu het tussenstuk van de stallen wil afschermen omdat ze heeft gezien dat mijn paard weeft. Zo raakt ze wel erg geïsoleerd...Ik voel gewoon dat ze niet happy is, ik ben er zelf ook niet gelukkig onder. Een andere plek in de omgeving, zoals ik eigenlijk wil (24/7 buiten enz.) is er gewoon niet, helaas. Ik weet dat ik kan terug komen daar op die plek 100km verderop. En ik weet dat mijn lieve oude merrie daar gelukkig is, dat ze heerlijk rondscharrelt met haar vriendinnen in de wei, altijd buiten. Alleen ik zal haar dan maar hooguit 1x per week kunnen zien. Maar nu is ze niet blij en ik wil haar een goede oude dag geven. Ze heeft ook al een niet zo geweldige jeugd gehad, ze weeft niet voor niks...
Moet ik mij zelf opofferen? Ik denk het namelijk wel, maar wat zouden jullie doen?

Pief schreef op maandag 29 december 2008, 9:21:


Lijkt me heel erg duidelijk, het verhaal van je paard. En je geeft zelf het antwoord al. Gewoon terug verhuizen naar waar ze gelukkig was!

Simon Lingbeek schreef op maandag 29 december 2008, 0:00:


Wij leren ze hoe het moet en hoe het niet moet. Als ze vervolgens de adviezen niet opvolgen, wiens verantwoordelijkheid is dat dan?

Als je Sonja Bakker inschakelt om af te vallen, maar ondertussen blijf je elke dag ongezond eten. Bij wie ligt 'de schuld' dan?

Ik vind dat er duidelijk genoeg verteld wordt hoe er wordt bekapt, cursisten moeten twee boeken doorwerken, nog een dag hierheen komen en zelf hoeven bekappen onder begeleiding van de cursusleiders. Ze kunnen altijd terugkomen voor een herhalingscursus om nogmaals te bekappen.

We drijven langzaam weer af naar 'mensen zijn zelf niet in staat om de zool aan te houden en je kunt het beter aan een prof overlaten'

Ook op bokt blijft het hardnekkig dat je eventueel wel zo'n cursus zou kunnen volgen, maar je moet beslist elke maand je werk laten controleren door een prof.

Dan vraag ik me altijd af of mensen ook elke twee weken naar de pedicure gaan om hun eigen nagels te laten knippen...

Of dat ze elke avond hun tanden laten poetsen door een mondhygiëniste.

(Als je last hebt van je rug of je hebt veel paarden kan ik me voorstellen dat je wel wat hulp van een bekapper of smid kunt gebruiken, daarover geen discussie)

Hallo Frans,
Hier klopt iets niet, want als jullie op veen zitten dan kun je niet zand of wat voor granulaat dan ook daarop leggen en dan een goed pad verwachten. Word gewoon een soppige bedoeling veen en zand mengen is fout.
Daarna halen jullie in één keer opeens zand overal weg zoals de rijbak, Raar hoor want op 1,5 meter zit bij jullie het zand volgens het schrijven in het boek. Ik begrijp dat als ik het perceel wil indelen niet exact jullie ontwerp moet gaan nastreven eigen ideeen genoeg. Maar toch zie en hoor ik in jullie verhaal plus de antwoorden nog veel hiaten.
groet pamelaFrans Veldman schreef op zaterdag 27 december 2008, 11:02:

Gudrun schreef op maandag 29 december 2008, 9:34:


Ik vind het een ontroerend verhaal en ja, Piet, je geeft zelf het antwoord al. Je paard is niet gelukkig, ze hoeft niets meer en heeft het zo naar haar zin ver van huis. En jij? Je voelt je ook niet gelukkig, sterker nog, je voelt je schuldig, want je weet (rationeel) dat ze het verder bij jou vandaan goed heeft en 100% tevreden is, maar je liefde en betrokkenheid voor dit paard is zo groot dat je haar het liefst in je tuin zou willen zetten om haar dagelijks te kunnen zien en te aaien.
Piet, jou een klein beetje kennende door de reacties op dit forum, je zult jezelf moeten opofferen en haar weer terug verhuizen. Ik denk dat je schuldgevoel alleen maar groter zal worden als je het niet zou doen. Ook al kan je haar maar één keer per week zien, jij kijkt veel liever naar een gelukkig paard dan 7 dagen in de week naar een ongelukkig paard! Zo goed denk ik jou al wel te kennen! Succes met je beslissing.
Groet, Anja

Je 30 jaar oude merrie verdient een plaats waar ze gelukkig is. Dat is nu het allerbelangrijkste. Je hebt er vast al heel lang van mogen genieten en je hebt kunnen rijden. Nu is het je taak dat ze een goede oude dag krijgt. Zet je gevoelens aan de kant, als je haar mist, denk je aan hoe fijn ze het nu heeft. Je kunt haar blijven opzoeken. Ik zou het doen.

Machteld

Arabesk schreef op maandag 29 december 2008, 9:40:

Ik bekap ook minder vaak dan ik zou willen, dan ik zou moeten. Het is niet alleen het bekappen wat tijd en energie kost, maar in tegenstelling tot vroeger toen hij lekker in een stalletje stond en alles voor me gedaan werd, moet ik nu alles zelf doen. En als je paard niet aan huis staat, gaat daar een hoop tijd in zitten. Het is dus in mijn ogen niet alleen het zelf bekappen waar mensen wellicht moeite mee hebben, maar de hele way of life die erbij komt kijken.