Hoi, ik rij ook heel veel zonder zadel. Meer zonder als met eigenlijk.
Heb ik altijd gedaan met Boyke, hij zit heerlijk zonder zadel.

Als ik een rit langer als 2 uur maak ga ik met zadel. Ik vind het rijden zonder zadel wel inspannender, maar heb nooit eigenlijk gemerkt dat hij last had van mij zonder zadel in zijn rug. Alleen bergaf draven doe ik niet, dat voelt niet goed aan voor mij, dan denk ik dat ik wel in zijn rug zit.

Dus ja, ik weet niet... Het is een pony van 1m45 en ik ben 1m70 dus ik weet niet hoe dat zit met gewicht en sterkte van de pony. Ik weet wel dat je onafhankelijk moet zitten (leer je immers super zonder zadel!) en ik denk ook dat je pony zijn rugspieren goed ontwikkeld moeten zijn. Door te trekken vind ik dat Boyke zijn rug goed traint. Bergop galloperen e.d. doe ik ook regelmatig met hem, dan voel je die spieren ook werken..

Denk niet dat het heel erg is om zonder zadel te rijden, indien je goed zit en de rug voldoende sterk is.

Groetjes

Oh ja, ik spring er gewoon op, maar ja hij is nu ook niet van de grootste he :)

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Hallo Katja,

Het is zo herkenbaar, jou verdriet! Maar het is nog maar een week terug dat je Filas bent kwijt geraakt. Je telt nu nog de dagen. Maar eens tel je de weken en dan de maanden... En dan heel langzaam wordt het verdriet beter te dragen en ga je weer aan andere dingen denken.

Ik heb dit jaar twee heel dierbare dieren verloren. Eerst Froukje, mijn fjord in april, toen Bessie, de boerboel in juli. Bij beiden heb ik de beslissing moeten nemen ze in te laten slapen. Froukje na heel lang dokteren, Bessie veranderde in slechts twee weken van een gezonde hond in een heel zieke.

Ik mis ze beiden nog dagelijks. Ik heb wel heel snel "vervangers" moeten zoeken, omdat er een ander dier "alleen" achter bleef en dat was niet goed. Maar dat maakt het gemis niet minder. De nieuwe dieren zijn ook weer heel anders dan de oude, maar ik denk dat dat juist mooi is. Ze zullen weer iets heel nieuws aan ons leven toevoegen.

Bessie heeft me op een heel mooie manier laten weten dat het goed was dat er een nieuwe hond in huis kwam. Ik voelde me daar namelijk vreselijk schuldig over. Op de dag dat we met Bella (de nieuwe hond) thuis kwamen, stond de eerste goudsbloem, die ik op Bessie haar graf had gezaaid, te bloeien. Het klinkt misschien zweverig, maar toen wist ik dat het goed was.
De goudsbloemen bloeien nog steeds. Als ik uit mijn keukenraam kijk, zie ik ze staan. Ik hoop dat er volgend jaar een heel veld staat. Ter ere van Bessie.

Heel veel sterkte meisje, het doet zeer, maar het komt goed,

Els.