Monique Meijer schreef op woensdag 19 november 2008, 9:00:


Mijn veulen heeft een keer ontzetend zijn hoofd gestoten door onder een open luik door te lopen. Na een tijdje kwam ik erachter dat de bult op zijn hoofd steeds harder en groter werd. De dierenarts zei dat het botvlies geirriteerd was en dat er schiefel ging ontstaan. Ik heb een goedje gekregen om er tweemaal daags op te smeren, zodat de woekering zou stoppen.
Als ik van tevoren had geweten dat dat spul zeer kankerverwekkend is, zou ik het nooit hebben gegeven.
Gewoon laten zitten als het paard er geen last van krijgt.

Machteld

Snoopy schreef op dinsdag 18 november 2008, 23:02:


Hallo, Anne,

Tja, is iemand dan een egoist, in de ogen van bepaalde mensen ben ik dat wel. Ik werk 40 uur per week voor mijn eigen geld - het zou van de zotte zijn als ik dan niet zelf zou mogen bepalen waar in mijn geld aan uitgeef.

Ik heb al diverse inzamelaars voor hulpinstanties van mijn erf verwijderd, gewoon omdat ze onbeschoft worden omdat je geen geld wilt geven. Ze wijzen gelijk naar Indy: een paard, dus hier zit geld, en daar moet ik wat van hebben. Erg irritant is de inzamelaar van "Brot für die Welt", die constant opduikt. Laatst beet hij met toe dat hij een half uur op ons in de regen had staan wachten en nu wilden we ook nog niks geven......

In Duitsland kwam weer eens naar voren waar al die miljoenen gebleven zijn die voor de tsunami slachtoffers ingezameld zijn. De gewone mensen leven nog steeds in hun zelfgebouwde krotten, het is er nog steeds een puinhoop. De scholen die weer opgebouwd zouden worden zijn er nog steeds niet, dus je kunt wel raden waar het geld weer heen verdwenen is. De toeristische gebieden zijn natuurlijk wel opgeknapt, dat spreekt voor zich. Aan dit soort dingen kan ik me gewoon vreselijk ergeren. Mensen geven in goed vertrouwen een geldbedrag, anderen gaan ermee feestvieren. En daar wens ik niet aan mee te doen; daarom geef ik dus ook geen geld. Als ik wat over heb, geef ik "Sachspenden" (weet even niet hoe het in het Nederlands heet) aan plaatselijke centra, bijvoorbeeld een grote zak katte- of hondevoer. Mijn moeder heeft weet ik het hoeveel poezedekentjes gehaakt van een enorme berg wolresten die een vriendin van haar op zolder vond bij een grote opruiming en ze aan het dierenasiel gegeven. Die waren er erg blij mee, hun dekentjes leken eerder op gatenkaas. Ik wil best iets doen, maar dan moet het ook bij degenen terechtkomten voor wie het bedoeld is en niet halverwege verdwijnen.

Indy staat in mijn achtertuin, als zij behandeld moet worden, komt zij eerst aan de beurt. Dan hebben de anderen om het heel cru te zeggen pech gehad.

Monique