Frans Veldman schreef op woensdag 12 november 2008, 22:44:
> Ik geloof best dat die problemen bestaan. Ik geloof alleen niet
> dat dit zoveel is dat dit een reden moet zijn om alleen maar
> volgens een bepaald discipline te rijden met bit, en ik denk
> dat er andere oplossingen zijn dan te proberen een andere
> houding op te dringen, en dat je veel van dit soort problemen
> kunt voorkomen (en deels oplossen) door de stress weg te nemen.
> Netto denk ik dat dressuur meer stress (en dus weggedrukte
> ruggen) veroorzaakt, dan dat het weggedrukte ruggen (anders dan
> in cosmetische vorm) oplost.
Dat denk ik ook. Alleen zou je dan ook moeten definieren wat je onder dressuur verstaat, want in feite is dat niet anders dan opleiden/africhten.
Alleen is ons plaatje en de invulling daarvan inmiddels een andere.
Er is onder stress zoveel te verstaan.
Als je Treffers of Podhaysky enz leest werden in die tijden de paarden eerst 1 of 2 jaar alleen maar buiten gereden, pas daarna werd een selectie gemaakt voor paarden die
geschikt waren voor dressuur.
Tegenwoordig vinden "we" dat ieder paard dat moet kunnen. En ik denk dat er vele paarden zijn daar het lijf niet voor hebben en/of absoluut niet voldoende zijn voorbereid, dat levert stress op, zowel in lijf als tussen de oren.
Ook Egon heeft een punt, die motor wordt vaak "afgenomen", men is zo bezig met controle (terecht of onterecht), dat paarden niet meer op eigen benen kunnen lopen en hun energienivo zo laag (geworden) is dat we alleen maar been nodig hebben om die motor aan de gang te houden (en ondertussen van voren zeggen dat ie rustig aan moet doen), dat levert stress op.
Dressuur zien als een soort fysio, ja dat kan en zal in veel gevallen ook helpen. Gevaar is dat je dan door (veel) stress moet of gaat werken,(met vaak weer gevolgen) de vraag van Frans of dat niet anders kan is mi wel terecht.
Treffers (en ongetwijfeld meer mensen) geeft in zijn (oude) boek ook een mi prachtige omschrijving van nageeflijkheid en aanleuning. Hij omschrijft dat als een psychische instelling van paard naar ruiter, waarop het lijf kan volgen.
Tegenwoordig draaien we dat om (en verwachten dat de psyche volgt, maar in veel gevallen zal schijn bedriegen), hetgeen in veel gevallen enorm veel stress oplevert.
Ik denk dat je een heel eind komt met je stelling Frans!
Karin (die overigens niet tegen dressuur is, want rijdt zelf met haar Lip ook de kunstjes)
Warboel
