izi schreef op donderdag 6 november 2008, 19:21:


Kijk ,Herman heeft enkele dagen op de PT gelogeerd en hij zei ook dat er onderling in de groepen grote verschillen in beleefdheid naar de mensen toe was, en dit niet alleen bij voedertijd (hooi) Mensen zien mij tussen de hengsten rondlopen met een kruiwagen hooi en vragen zich af waarom die paarden op een metertje braaf blijven staan wachten tot het hooi in de banden ligt ? Geen ellebogen of gelijk wat gebruikt hoor .Je kan mentaal blokkeren en je grenzen stellen zonder fysiek contact te maken .ONderling is een plat oortje ook voldoende !Nog nooit afgevraagd hoe het komt dat je een kudde paarden in de mist kan passeren op een half metertje en NIET weten dat er een paard naast je staat ? Zij zijn kunstenaars in HET ZWIJGEN ,mensen zijn kunstenaars in het schreeuwen .Leer zwijgend je mening uiten/tonen en je paard zal meer respekt voor je hebben . Eén harde trap op de grond en je lichaam dat omhoogveert heeft de inpact van een atoombom op een paard !Leer hiermee omgaan , je paard kan dat al

izi schreef op donderdag 6 november 2008, 17:11:


ooit aan rechtrichten gedacht? en aan de natuurlijke scheefheid?

wanneer zo'n jong paard - nog in de groei - zijn balans wil houden en daarbj krom is, heeft ie uberhaupt probleen met stilstaan, zoekt dus balans

met slaan krijg je dat er niet uit...

Bij deze wil ik jullie ontzettend bedanken voor jullie tips, het meedenken en vooral jullie begrip. Het doet me goed om te lezen dat er meer mensen zijn die liever meer willen doen, dat dat ze in feite kunnen. Ik denk dat ik, gezien jullie reacties de lat te hoog heb liggen. Mijn vriend roept dat al een tijdje als niet-paardenmens , maar denk dat het toch wel zo is. Daar ga ik zeker wat aan veranderen. Mijn vriend wil graag (na het lezen van jullie berichten) dat ik vandaag of morgen meteen een kruiwagen met 2 wielen aanschaf. Om het wat praktischer en minder zwaar te maken, want inderdaad, bij mij dondert de kruiwagen ook regelmatig om en dan kan ik weer opnieuw beginnen. Mestboy heb ik al. Het hooi schudt ik uit in 3 hopen in de inloopstal, en als water hebben we een 180 liter vlotterbak die ik eens in de zoveel tijd schoon maak.

Om even terug te komen op jullie vragen/opmerkingen;
Het lijkt me heel handig om een van de 3 als handpaard mee te nemen tijdens bosritten. Maar hoe doen jullie dit? Ik zal dit natuurlijk in de bak moeten oefenen. Waar maken jullie precies het handpaard aan vast? Of gewoon zelf het touw vasthouden? Naast elkaar, of achter elkaar?

Bijrijdstertjes vinden is moeilijk. Het is heel moeilijk om mensen te vinden omdat wij heel slecht bereikbaar zijn (alleen met de auto) en het aanbod verzorgpaarden veel groter is dan het aantal serieuze bijrijdsters. Voor de kleinste pony zou het heel fijn zijn, maar hij is niet braaf bij kinderen, en een volwassenen met meer rijervaring is vaak al gauw te groot/zwaar. Ik denk dat ik wel een adv. ga plaatsen, en wie weet komt daar wel iets moois uit en kan ik dat wellicht op een rustig tempo opbouwen. Heb eens een hele fijne bijrijdster gehad, die helaas naar Amsterdam verhuisde. Er zijn wel fijne mensen, je moet er alleen net tegenaan lopen.

Ik ga in ieder geval eens kijken hoeveel afstand ze eigenlijk afleggen hier in de wei en inloopstal, zoals Arabesk al aangaf. Ik denk dat dat ook best veel is, en dat vind ik wel een geruststellende gedachte als ik ze wat minder beweging geef, dan nu het geval is.

Helaas heb ik geen enkele bekende die me zou willen helpen rondom de paarden. Ik ben de enige uit onze familie die zich met paarden bezig houdt. Mijn vader is dit uiteindelijk ook gaan doen toen hij zag hoeveel plezier ik hiervan had als kind. Erg genoeg is hij veel te vroeg overleden, anders liep hij hier vast wel ergens rond tussen de paarden. Mijn vriend helpt me als het nodig is maar doet dit puur voor mij, en niet omdat hij het zelf leuk vind. Ik zou hem maar al te graag mee willen als gezelschap tijdens mijn bosritten, maar krijg hem er echt niet warm voor.
Eenmaal bij de paarden of achter de kruiwagen heb ik ook zeker wel plezier. Neem de tijd voor ze, en geniet zeker wel van de momenten die ik met ze heb. Alleen zorgt het "moeten" dat ik opsta met een vaste planning i.p.v. eens ter plekke te verzinnen wat ik eens zal doen op een "vrije" dag en kost het me steeds meer moeite om me ertoe te verzetten iets met de paarden te gaan doen, en dat baart me wel zorgen. Eenmaal ermee bezig heb ik zeker wel plezier en vergeet ik meestal de tijd.

Ik ga eens kijken hoe het gaat als ik ze wat minder beweging geef. Ik weet dat ze dat zelf geen ramp vinden. Ze staan het liefst lekker op de wei en springen, spelen en rennen daar ook even vrolijk rond als ze daar zin in hebben. Ik ga weer eens wat weekendjes echt vrij plannen, zodat ik eens kan bedenken wat ik zal gaan doen in zo'n weekend en hoop dat ik zo mijn hobby weer een positieve draai kan geven. Nogmaals bedankt voor jullie reacties, die me nog eens extra aan het denken hebben gezet om de dingen ook eens vanuit een andere invalshoek te bekijken. Was ff nodig !

Groetjes Jolanda

Arabesk schreef op donderdag 6 november 2008, 19:17:


Jaaaahaa, ik heb enkel van die braafjes als ze bij mij toekomen

izi schreef op donderdag 6 november 2008, 18:23:


Mijn paard (2 jaar) kan precies hetzelfde zijn.
Met clickeren en met TWEE mensen aanwezig zijn om het hoefbekappen te doen en te leren helpt.
Een houdt paard vast en jij gaat kappen. Jij geeft aan wanneer de beloning komt. ( ik gebruik geen clicker maar zeg een bepaald woord)
Tweede persoon geeft de beloning.
Dat gaat echt veeeeeeeeeeeel beter dan zonder clickeren te werken.
Ze geeft nu ongeveer 1 minuut haar hoef en voordat zij wil gaan wiebelen en de bijna 600 kilo om mij laten leunen, zet ik haar hoef terug.
Beloon.
Wiebelt ze meteen of trekt ze meteen aan haar been om stampt ze die naar voren dan laat ik haar hoef meteen vallen.
Kan vervelend voor haar zijn. Houdt ze haar been netjes omhoog als ik vijl dan volgt ook een beloning.
Ze heeft het door maar oefenen, oefenen is het sleutelwoord.
Ik heb ook niet wekelijks hiervoor de tijd of zijn we wekelijks met twee personen. Eens per drie weken en ik ben erg tevreden hoe het gaat.
Nu met 2 jaar merk ik dat ze anders worden. Brutaler maar met clickeren komt ze terug tot de basis.
Van daaruit gaan we weer steeds een stapje verder.
Ik wandel veel met haar en onder het wandelen worden veel oefeningen herhaald.
Dat kan ik allemaal alleen doen maar hoefbekappen da't moeten we echt met z'n tweeen doen.

Omdat ik voor de eerste keer in mijn leven voor een groot gewetensvol dilemma sta, vroeg ik me dus af wanneer je stopt met proberen een paard weer goed te krijgen.

ik heb er tot hiertoe 8 of 9 weer op de been geholpen waaronder vier of vijf bij mezelf.

bij het laatste paard is door chiropractor en veearts onherstelbaar trauma vastgesteld terwijl er aan de buitenkant niets te zien is.

wanneer stoppen we bij mensen, en wanneer stoppen we bij een paard.
en is dat vergelijkbaar.

het is een gedachte die me deze week wel bezig houdt.

stel dat een paard in de natuur iets mankeert, wordt ie opgevroten door roofdieren.

wij - van oorsprong ook roofdieren - gaan maar door. heb ik wel eens het idee.

izi schreef op donderdag 6 november 2008, 19:51:


Zoals ik jouw verhaal lees zou het heel goed kunnen dat daar toen iets flink fout is gegaan en dat ze nu het bekapgereedschap als eng beschouwd. Het kan ook het geluid van het bekappen zijn. Je zou kunnen beginnen met de bak met bekapspullen neer te zetten en met haar er naar toe te lopen. Niets ermee doen alleen een tijdje bij blijven staan en haar gewoon gaan poetsen etc. De volgende dag weer hetzelfde alleen nu haal je de vijl eruit en leg je bij haar neer en vervolgens ga je haar alleen maar poetsen. Laat haar rustig ruiken en als ze zelf er naar toe gaat dan belonen met iets lekkers. (gaat ze gereedschap zien als leuk) Als ze hier rustig mee is ga je haar langzaam aanraken met de vijl. Let op(!!) niet prikken maar met de platte kant zachtjes tegen haar nek leggen (meteen belonen als ze stilstaat moet je snel mee zijn anders ben je al te laat en beloon je haar weglopen)
Als ze eenmaal het "enge" object in de nek hebben gevoeld dan accepteren ze het sneller, omdat ze voelen dat het geen pijn doet. Vanuit haar nek zachtjes en heel langzaam naar haar rug (Maar niet twijfelend, anders raakt ze in paniek) en weer belonen met iets lekkers. dan met je hand langs haar schoft langs haar been naar beneden met je vijl in je andere hand, blijft ze staan? (ookal is het maar even) op het punt dat ze blijft staan meteen belonen (moet je wederom snel mee zijn anders ben je al te laat en beloon je haar weglopen) Langzaam voetje oppakken met vijl in je hand en niets doen, gewoon zo blijven staan. belonen met wederom stukje wortel en weer neerzetten en weer belonen met stem en een lekkere krabbel in de nek (werkt geruststellend). dit bij alle 4 de beentjes doen. 2 dagen herhalen en daarna pas langzaam beginnen 1 been oppakken 1 keer er zachtjes langs gaan met de vijl en belonen als ze blijft staan. Als ze tegenstribbelt heel rustig terugzetten op de plek waar ze stond en weer overnieuw beginnen, ookal doet ze het 1 seconde goed dan beloon haar meteen met iets lekkers. Dit kun je dan langzaam opbouwen tot iets vaker met de vijl langs haar hoefje en dan uiteindelijk als ze gewend is aan het geluid van rustig vijlen kun je iets sneller gaan maar bouw ook dit langzaam op. Uiteindelijk zul je al met al misschien een week tot 2 weekjes bezig zijn met oefenen maar het is de moeite waar.

En qua helper, het is heel handig om iemand te hebben, heb je geen vriendin? En hoe is je vriend met paarden relaxed of vind hij het spannend? Als hij namelijk relaxed is dan scheelt dat al een hoop dan zul je alleen zelf haar reacties in de gaten moeten houden en op het moment dat ze braaf is zeg jij meteen goedzo wat dan zijn teken is dat hij dan iets lekkers moet geven.

Groetjes Lineke

izi schreef op donderdag 6 november 2008, 18:23:


Heel vervelend, want ik herken dit ook wel hoor... puberaal gedrag, uitproberen, kijken of ze zich eraan kunnen onttrekken. En daarbij proberen ze alles.
Tuurlijk wordt je weleens boos en tuurlijk denk ik stiekum: rotbok!
Kampioen klierig doen en niet willen wat toch echt Catcher hoor...
De oplossing is rustig blijven, en steeds weer die goede pogingen belonen.
Voor mijn part het probleem in nog kleinere stukjes delen.
Rasp pakken, blijft ze braaf... NIET raspen. Rasp weer wegleggen.
Mooi, positief eindigen... en zo steeds een stukje verder.

Ook Catcher probeert soms nog steeds 1 pasje achteruit te zetten...
Ik heb dus flink aan het trainen op Ho is Ho en blijft Ho.
Ho betekent niet wieberen... niet voetjes toch stiekum verzetten.... gewoon lekker blijven staan. Dat heeft ie eerst geleerd. De keren dat ie het goed doet worden steeds meer... de keren dat hij toch probeert om te 'wieberen' wordt hij consequent steeds weer terug of naar voren gezet waar we begonnen zijn.
Ik ben een centimeterzeikerd geworden )
Vorige week ging ie ineens hangen.... (haha!) had hij dat weer uitgevonden.
Leuk.... ik vind het nog veel leuker want ik laat onmiddelijk alles vallen... (loslaten dus!) (en lach me rot). Hij bereikt er dus helemaal niets mee... krijgt daarvoor geen beloning en de vraag: nl. stilstaan.... blijft...
Da's heel vervelend hoor. Het betekent dat je een keer als paard zijnde aan de vraag zult moeten voldoen... en daar kom je als 5,5 jarige dan ook vanzelf wel achter... Hij denkt zelf wel na.
Resultaat: 1 keer al helemaal vrij, uit de hand kunnen bekappen. Geen gewieber, niets. Was met een paar minuten klaar en de hemel ingeprezen.
Hij blij.... ik blij.

En: als het 1 keer lukt.... lukt het vaker.
Wil niet zeggen dat het de volgende keer weer zo goed gaat..... en misschien ook wel. Niet boos worden als een paard terugvalt op klierig gedrag... allemaal uitprobeersels. Controlevraagjes. Houdt vanzelf allemaal ook weer op....

Jij moet een hele duidelijke, oplettende en vooral consequente leider zijn....
en je zult zien dat wat je allemaal beschrijft hier... op zal houden. Want de reden is weg.....

Succes!

Wil. (en ik weet het dus ik voel met je mee )