Vandaag eers even wat in de paddock gereden, travers, renvers, alles ok zowel in stap als in draf.
Kleine en grote circels in galop gingen op beide handen goed. Piablo voelde super aan dus ik zag er geen nut in om verder te oefenen, hij deed gewoon alles wat ik vroeg en nog goed ook.
Daarna met dit mooie herfstweer naar buiten.
Voor het eerst sinds meer dan een half jaar langs het kanaal en richting huis gegalopeerd. Heerlijk.
(Vorige keer was een beetje fout gegaan en werd een hele belevenis, incluis het inhalen van een kudde wielertoeristen.)
Ik kon hem in galop vooruit en terug rijden, stoppen wanneer ik maar wilde en ook na een langere galop perfect aan de hulpen.
Ook wanneer weidepaarden komen aangerend en meelopen geen probleem.
Zijn voeten bijven helaas nog gevoelig.
Al met al zijn we meer dan 2 uur weg geweest en toch vrij stevig doorgereden, veel galop en natuurlijk ook veel stap tussendoor, weinig gedraafd. En hij was amper een piepklein beetje bezweet!
Ook het sas wat vroeger niet altijd even vlot ging was geen probleem, evenals het geluid en de bewegende schaduwen van de windmolens.
Het nieuwe zadel bevalt ons ook prima, Piablo kan vrij bewegen en ik zit heel comfortabel.
Piablo was voorbeeldig en lijkt eindelijk volwassen te worden, hij is nu 6 en een half.
Kortom, het was een hele fijne rit en ik voel me helemaal in de wolken .

Katrien Imbrechts schreef op donderdag 23 oktober 2008, 14:00:


Ow, ik had niet goed gelezen, ik dacht dat jij de topicstarter was .
Inderdaad, hopelijk heeft Maggie er iets aan, we zitten allemaal beetje in zelfde schuitje .
Die modder en donker worden herken ik, maar ik ga hem niet laten stilstaan, moet er bijna elke dag mee bezig zijn want in de grote weide gaat hij zich rap baas voelen (heb ook stukje afgezet om te rijden, maar is vette kleibodem die enorm glad wordt als het nat is).
Ik denk dat alleen haar op de tanden zal helpen, en een strenge, consequente hand, want van zodra ze weten dat ze iets kunnen proberen, doen ze het ook. De mijne is zo wie zo al erg dominant naar andere paarden toe en dat hebben veel Fjorden en Haflingers heb ik al begrepen.
Goeie begeleiding is inderdaad een noodzaak om niet teveel fouten te maken. Ik denk dat het vooral nu ze nog jong zijn, dat hun karakter gevormd wordt en er nu niets mis mag gaan.

Gudrun schreef op donderdag 23 oktober 2008, 17:20:


Heerlijk he. Geniet van het lezen van dit bericht.

PaardEnSchool schreef op maandag 20 oktober 2008, 9:00:



't Is vooral soms moeilijk in da koppeke en nie in die schouders!!!

Sieta schreef op woensdag 22 oktober 2008, 23:45:


Nu kan ik het weer niet laten om te reageren. Mijn Melleke is helemaal niet gebroken, loopt als een klein kind met ons mee, in alles geïnteresseerd, nieuwsgierig als de pest, komt kijken waarmee je bezig bent, ze houdt zelfs van knuffelen.

Ik hou zelf ook niet van veel druk, pas het ook nooit toe want het is zoals Ellen al zei, je moet er héél veel ervaring voor hebben en op de seconde kunnen reageren.

De manier van trailerladen van Jossy hoeft voor mij ook niet maar als je hem één keer met een paard in een piste hebt zien spelen..... Wel, die paarden genieten daar ook van, die lopen te zweven.

En nu, ga ik hierover maar zwijgen.


Marianne

marianne laenen schreef op donderdag 23 oktober 2008, 18:21:


Je zwijgt gewoon oorverdovend Marianne

Gudrun schreef op donderdag 23 oktober 2008, 17:20:


SUPER!! Fijn dat investeringen hun vruchten afwerpen. Yes!

charlot van r schreef op donderdag 23 oktober 2008, 14:13:


Hallo Charlott,

Van wat ik lees ben je echt wel op goede weg. En je mag met recht en rede trots zijn.
Ik ben maandag ook voor 't eerst helemaal alleen op wandel geweest met mijn ruin. Wel slechts een 2-tal km, tot bij een kennis die daar een weide heeft.
Je staat dus al verder dan ik hoor: ik rijd (nog steeds) met bit en ik nam voor de "zekerheid" nog eens een zweep mee (die ik niet nodig heb gehad en volgende keer dan maar terug ga thuis laten). Aan galop op straat denk ik nog niet eens (en niet alleen omdat zijn hoeven dat niet aankunnen), die stap is nog veel te groot.
We zijn ook verbouwingswerken (met veel lawaai en gegooi van steenpuin) gepasseerd. Ik ben zelf ontspannen blijven zitten en heb hem eerst laten kijken en even later ging hij heel alert, maar toch rustig verder. Ik was erg content over hem en het was voor mezelf (onzeker van aard) weer een overwinning.

Mijn paard had vroeger schrik van alles (blaadjes, vogels, brievenbussen, bloemen in een tuin...), maar het laatste jaar gaat het een stuk beter.
Ik heb ook gemerkt dat als ik zelf kalm blijf (wat volgens mij ons grootste probleem is) en de tijd neem dat het dan beter lijkt te gaan. Paarden voelen dat dus feilloos aan hé?

Je hebt ook gelijk met te zeggen dat je de wereld niet op één dag kan veranderen. Dat is volgens mij ook niet nodig. Ook ik doe het stapje voor stapje, op mijn manier en tempo. Het is niet zo eenvoudig om jezelf te veranderen.
Als ik kijk waar ik (en mijn paard) ooit stond (24/24 op stal, zweep, sporen), en dat vergelijk met nu (sinds het voorjaar 24/24 buiten, geen sporen en tot maandag geen zweep meer, maar ik noem me dus nog steeds geen pn'er), dan is dat reeds een enorme vooruitgang.

Dus rustig verder doen op je eigen manier. Er zijn veel andere paardeneigenaren die het veel slechter doen. En ja, als je dan ooit eens in een gracht terecht komt (of in het struikgewas zoals ik overlaatst), tja, dan leer je daar weer uit, niet?

Groetjes, Lena

Gudrun schreef op donderdag 23 oktober 2008, 17:20:


Ik ken het gevoel. Heb het van de week ook 2 keer gehad. Maar als je daarna nog moet gaan werken... het contrast is dan enorm.
Lena

Moniek schreef op donderdag 23 oktober 2008, 0:26:

Je hebt pakjes hooi van -10 kg tot +18 kg.

Nils en Olly