Coralie schreef op zondag 7 september 2008, 8:57:
> Britt Claeys schreef op zaterdag 6 september 2008, 2:12:
>
>> Als ik elke keer dat ze zo doet haar zin geef, dan kan ik er
> komen en op tijd de aandacht van je paard voor iets anders
> vragen.
> Groet,
> Coralie
Ik begrijp best wat je bedoelt Coralie, maar vroeger met Amaroc idem dito. Als ik een baaldag had, wist ... of beter DACHT ... ik: ik blijf er maar beter af vandaag anders dreigt er ontploffingsgevaar (en dat was ook zo, alle hoekena van de pist in recordtempo). Maar eigenlijk is dat een bevestiging van je eigen angst zal ik het maar noemen en uiteraard voelt je paard dat aan. Je laat je op zulke momenten ook zeer snel intimideren en daar wordt van geprofiteerd. Na verloop van tijd wordt dat ook voor het paard als normaal gedrag ervaren. Ik zeg boe en zij schrikt
Ik bok en ik moet niet meer galoperen
In galop wil zij naar rechts ik doe op het laatste momeny toch lekker links
Zij wil stoppen ik ga lekker keihard door
Leute alom. Op een gegeven moment ben ik daarin veranderd. Rustig blijven onder alle omstandigheden en blijven vragen ook al bibber ik innerlijk uit mijn vel voor wat komen zal ... Niet altijd makkelijk en vergt ook "lef" soms ... nu rijdt ik op elk moment als ik zin heb. En we doen datgene waar ik zin in heb (tenzij hij moe is
) Of hij nou loopt te bokken, weg te springen, te schrikken, terug te draaien, op te trekken als een raket ... het doet me niks en hij begint het stilaan nu ook door te krijgen. Hij krijgt me er niet bewust meer af en hij bepaald ook niet meer wanneer we wel of niet een ritje gaan maken. Proberen gaat altijd mee, maar eindigt altijd in een Njet ...
Warboel
