Realist schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 16:32:


Het is en blijft heel moeilijk, dat ben ik helemaal met je eens...
Voorbeeld: 53-jaar (ik), Chaser is nu 18. Stel: ik donder over een losliggende kei hier en breek m'n nek... kan gebeuren. M'n liefhebbende echtgenoot (een fikse levensverzekering rijker, haha) vind paarden leuk, omdat ik ze leuk vind. Zelf heeft ie er niets mee. Hij zou ze dus wegdoen.
Verkopen is 1. Catcher, geen trauma's, lekker in z'n vel, leuk kleurtje, apart ras.... zal niet zo'n probleem zijn.
Chaser, eenkennig, getraumatiseerd, niet gek op vreemde kerels.... op een eventuele nieuwe plek in de bossen waarschijnlijk weer last van zwaar zomerekzeem.... voeten die nooit meer rockcrunchers zullen worden.... hmmmm...... moet hij Chaser 'dan maar' in laten slapen?

Nee..... dat hoop ik toch niet. Ik hoop dan dat hij iemand vind die het waard is om Chaser te MOGEN hebben,..... die er net zoveel voor over heeft als ik.
En die er net zoveel voor terug kan krijgen als ik gekregen heb...

Snappie???

Ik denk dat het van geval tot geval verschilt. Het ligt aan de mens, het ligt aan het betreffende dier. Het ene dier hangt aan zijn eigenaar, is daarmee verknocht.
Het andere dier vind degene die hem z'n vreten brengt het allerbelangrijkste en de rest zal hem worst wezen....

Nog ter jouwer informatie: heb ik vroeger gratis paarden gehad. Of bijna gratis paarden. Ik ga hun verhalen hier niet opschrijven. Iedereen heeft wel een reden om een keer een dier weg te doen...
Tot nu toe zijn die paarden, goed gezond, gelukkiger bij hun nieuwe baasjes, als ze voorheen waren..... Ze hebben een beter paardwaardig leven gekregen.... en dat vind ik wel belangrijk!
Het kán dus wel degelijk....

Groetjes,

Wil.

Ilse Bartholomeeusen schreef op vrijdag 29 augustus 2008, 18:03:


Het is een verbetering in zijn leefomstandigheden he? En hoe klein ook..... beter iets voorwaarts.... als helemaal niets toch??
BLIJ!

Groet,

Wil.