Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 10:17:


Ach Herman , wat sneu.Heb een beetje medelijden met je , en zou je graag de oplossing aanreiken , maar ik kan dat helaas niet.
Veldre had zich geen zorgzamer baasje voor kunnen stellen dan dat jij bent voor haar.
Het is moeilijk als je zo intensief met een paard bezig bent , en het paard ziet jouw niet eens staan , ik kan me voorstellen dat dat best wel eens zeer kan doen.
Je hebt helemaal niets aan dit berichtje , weet ik , wil je alleen een hart onder de riem steken...

Sterkte!!

Gr Esther

Een vriendje van Joep heeft het ook zijn ze net achter.
Ik weet dat je weinig prikkels moet geven anders word het gewoon teveel, en kunnen ze niet verwerken.
Simpel en duidelijk houden en rust.
Dit jongetje is ook heel moeilijk, en krijgt vaak op zijn kop van de juf (juf wil zich niet schikken, schandalig!) Veel ruzie met vriendjes, is bijna nergens welkom. De vorige juf, liet Stan b.v met tekenen alleen aan een tafeltje zitten, dan kon iedereen incl. Stan rustig tekenen, Ook mocht Stan eerst zijn jas aan doen en niet allemaal tegelijk, dat was teveel voor hem en werd hij vervelend tegen de andere, iedereen blij met oplossingen.
Vaak hoor je de ouders van andere zeggen, Manita moet meer optreden, maar dat is het niet, je moet hem duidelijk uitleggen hoe het zit en in alle rust, anders absorbeert hij het niet.
Erg moeilijk, Stan speelt ook wel eens hier, heb een klein beetje eenidee hoe het is.
Rust Herman, er zitten ook hele mooie momenten bij, niet alleen maar moeilijk, geniet daar dan weer van!
Anita

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 10:17:


Ik begrijp heel erg goed waar je het over hebt, Herman. Ikzelf heb twee paarden gekend waar het ook iets anders werkte 'daar boven' en heb bij allebei ook aan een autisme-achtig iets gedacht, voor zover dat bestaat bij paarden (?). Ik heb hun probleem nooit helemaal kunnen oplossen.
Je reikt iets aan bij zulke paarden, je investeert (vooropgesteld dat je al het goede doet) en je wacht totdat het knopje omgaat, totdat het paard zijn/haar switch maakt. In heel zeldzame gevallen maakt het paard die switch nooit.

Verder zijn er nou eenmaal ook paarden die zichzelf niet zo makkelijk aan je geven en dara veel tijd voor nodig hebben. Ook daar heb ik wel voorbeelden van. Echter, een jaar is wel lang inderdaad....

Wat ik mij afvraag: Wat zegt Eddy hiervan? Hij is degene die veel met Veldre gewerkt heeft. Is het iets van Veldre, is het iets van jou naar haar, tussen jullie, jullie communicatie of inderdaad gewoon van haarzelf....

Ik snap dat dit heel frustrerend kan zijn.

Groet, Pien

Wil schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 0:36:


Wat ik wel intrigerend vind, is dat je dit zou kunnen opvatten als
wetenschappelijke reïncarnatie!
Kennelijk vinden we het toch een troost om te weten dat we terug kunnen komen.

Ik houd liever vast aan traditionele reïncarnatie, zonder biologische manipulatie.
Ik denk namelijk dat wij mensen geen weet hebben van iets dat veel groter is dan wij, waar we dan wel in gaan zitten roeren. Zoals dat berichtje in de krant, over die olifanten
www.nu.nl/news/1698791/89/rss/Geheugen_helpt_olifanten_overleven_bij_klimaatsverandering.html

Wij mensen denken dat we 'helpen', maar helpen door onwetendheid de dieren de ellende in...dit gaat ook gebeuren met dat klonen. We hebben geen vat op gemuteerde virussen, of enge ziekten enzo.

groetjes weer

clarissa ruijgrok schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 11:18:


Hahahahaha, waar ik ook aan denk: Moet je jezelf gaan lopen opvoeden. Nou, ik wist het wel: Zorgen dat dán goed gaat wat nu fout gelopen is, lichamelijke problemen die nu de kop beginnen op te steken dán al voorkómen, mwah.... :PHihi, terug in de tijd met jezelf....

Groet,Pien

Herman schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 10:17:


Beste Herman,
Bij Autistische kinderen wordt meer en meer tag teaching toegepast.
Een afgeleide van clickertraining.
Lees de verslagen eens over mijn driedaagse training, vooral over Henkie, verre van een autistisch dier, of wat ik daar dan van weet, wel frappant hoe zijn verdrag veranderde.
Van een doods dier, wat laat me met rust zei en kont naar de mensen, naar een hinnikende pony die stond te wachten op zijn trainers
Ik weet niet of ik je daarvoor met Veldre kan helpen, wil het wel graag proberen.

Spirithorses schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 11:23:


Interessant onderwerp, maar ook griezelig!

Erg aantrekkelijk, een gekloonde Indy ZONDER problemen. Maar is het Indy dan nog wel? De ervaringen die zij in de loop van de tijd gemaakt heeft, hebben haar ook gevormd. Een gekloonde partner lijkt me ook niks, straks is meneer eindelijk (laten we zeggen) 20 jaar oud en dan vindt hij de buurvrouw leuker......

Als je zelf als kloon terugkomt, weet je dat dan eigenlijk zelf wel, worden je ervaringen, datgene wat je bent ook meegekloond? Misschien maak je wel dezelfde fouten en eindig je weer precies hetzelfde. Maar geen nood, dan laat je je gewoon nog een keer klonen. Misschien moet je dan maar een handleiding meekrijgen wat je vooral wel en vooral niet moet doen. Maar wil je dat wel?

Monique

Christel Provaas schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 10:42:


Beter plakken dan nagelen in dit geval.

Monique Meijer schreef op dinsdag 19 augustus 2008, 11:31:


Laatst zag ik nog een bizar programma over mensen die hun lichaam of alleen een hoofd en hun huisdieren na hun dood laten conserveren in een grote tank om weer tot leven gewekt te worden zodra de wetenschap zover gevorderd is.

Interessant, ik had het er laatst nog met iemand over. Volgens mij is er wel eens iets van onderzoek gedaan naar autisme bij dieren. Het is moeilijk, aan de ene kant zijn alle dieren wel wat autistisch, aan de andere kant komt het ook omdat wij ze bepaalde patronen en regelmaat aanleren, waar ze dan op gaan rekenen. Van paarden zeggen we toch altijd dat ze emoties kunnen spiegelen als de beste.

Ik heb bijna mijn diploma in de pedagogiek, en veel met autistische kinderen gewerkt. Het motorische deel is vooral dat ze achterblijven in hun ontwikkeling tov hun leeftijdgenoten, motorisch gestoord zijn, weinig besef hebben van bijv. hun benen, niet kunnen klimmen en rennen als anderen, enzovoorts. Veel kinderen vinden het niet fijn om aangeraakt te worden, of schrikken van een plotselinge aanraking. Ze kunnen echter wel leren om het weer acceptabel of zelfs fijn te vinden. Het moet echter wel zeer goed van tevoren worden aangekondigd. Dit zul je bij Veldre misschien wel herkennen.
Je moet er ook rekening mee houden dat de zintuigen vaak anders (vaak sterker) ontwikkeld zijn bij autisten. Geluid, aanraking, snelle bewegingen, het komt bij hun vaak anders door dan bij ons.

Veel autistische kinderen maken stereotiepe bewegingen, ik denk dat je dit kunt vergelijken met bijvoorbeeld het weven van paarden. Op momenten dat ze het even niet meer weten, ongelukkig zijn, gestresst zijn, bang zijn, zal dit gedrag toenemen. Hetzelfde voor dwangmatige handelingen. Ze hebben hun eigen patroon ontwikkeld om zich weer veilig(er) te voelen, en dat kan doormiddel van zulke bewegingen/handelingen. Er komen ook endorfinen bij vrij. Je ziet dit vooral veel op momenten van veranderingen, waar ze niet goed mee om kunnen gaan.

Autistische kinderen zijn zeer gebaat bij regelmaat en het is erg belangrijk dat ze weten wat ze kunnen verwachten. We leren ze ook bepaalde patronen aan, zodat ze beter weten hoe te handelen in bepaalde situaties. Dit zou mijn tip naar Veldre zijn, alles duidelijk van tevoren aankondigen, nog duidelijker dan je eigenlijk denkt dat nodig is. En herhaal dat terwijl je bezig bent. Herhaling is het grote sleutelwoord bij autisten.

Wat ik zelf heb ervaren, is dat het in het begin belangrijk is dat je zelf niet van die regelmaat afwijkt, ook al denk je, het zal nou toch wel duidelijk zijn? Binnen zo'n sterk kader kunnen ze namelijk makkelijker contact zoeken, omdat de omgeving veilig en duidelijk is. Daar hoeven ze zich dus minder op te concentreren en kunnen ze zich beter openstellen voor jou.
Het hangt er ook vanaf in welke mate het kind autistisch is. Bij sommige kinderen kon ik op spelenderwijze onverwachte dingen doen, om angst voor bepaalde dingen te doorbreken. Anderen zouden daar compleet van in paniek raken en dat kan weken, maanden, jaren doorwerken.
Wat de patronen betreft, bij paarden doen we natuurlijk grotendeels hetzelfde. Je kunt voor jezelf nagaan of je daar gebruik van kunt maken. Bijvoorbeeld in situaties dat je ziet dat ze angstig of boos raakt. Vraag een bepaalde handeling van haar. Pas als het binnen de bekende kaders beter gaat, kun je kijken in hoeverre ze flexibeler wordt, in hoeverre ze ervan af kan wijken.
Hou er rekening mee dat het in elke nieuwe situatie opnieuw bevestigd moet worden. Situaties die voor jou met elkaar overeenkomen, en waarin je dus verwacht dat ze het herkent en hetzelfde zal reageren als in de soortgelijke situatie, kan voor haar totaal anders zijn, omdat een klein detail anders is.

Wat betreft het sociaal emotionele deel, ze weten niet wat emoties zijn en zijn vaak niet in staat om die bij zichzelf te herkennen, laat staan bij een ander. Plotselinge boosheid of angst kan voor henzelf dus ook als een complete verrassing komen. Ze kunnen daar pas mee omgaan als je ze een patroon aanleert, iets wat ze kunnen doen als ze boos of angstig zijn. Het is belangrijk dat de kleine signalen die ze van tevoren misschien al geven, absoluut niet genegeerd worden (onder het mom van dan denken ze vast: 'hey, als hij er niet op reageert, zal het wel niet eng zijn'. zo werkt dat dus niet bij hen). Doe een stapje terug om de stress te verlagen, en pak het van daaruit weer op.

Overigens kunnen autistische kinderen uitblinken op bepaalde gebieden( vooral bij het syndroom van asperger zie je dat veel. Kinderen met Asperger kunnen vaak hun intelligentie gebruiken om het sociaal emotionele deel voor zichzelf te vertalen). Zoek naar iets wat Veldre goed kan, om haar zelfvertrouwen en zekerheid te geven.

Tja en verder, maar dat hoef ik hier niet meer te zeggen denk ik, niet straffen (daar begrijpen ze werkelijk niets van en dat kunnen ze vaak ook helemaal niet toepassen in een volgende situatie) maar belonen.

Nou.. er is een heel stuk van mijn bericht geknipt en ik heb het natuurlijk nergens opgeslagen.. aargghh