Malenka schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 22:27:
> Dit verhaal is vooral bedoeld om te kijken of je iets terug
> ziet. Als je vragen hebt over bepaalde dingen kun je die
> natuurlijk altijd vragen.
> Maar eigenlijk hoop ik dat er al iets in zit waar je iets aan
> hebt.
Tot op heden zit in alle verhalen wel wat in, ook in het jouwe. Ik herken dingen en af en toe ook niet, dan denk ik jeetje het kan nog erger
.
Maar even alle gekheid op een stokje ...
Ik zit nog altijd te denken. Kijk dat met dat touwtje voor haar neus (en op haar neus) was misschien helemaal niet goed, maar ik wil nogmaals wel aangeven dat Isabella wel een draakje was buiten hoor. Die haalde alles uit de kast om zo maf mogelijk te doen. Monstertje ... ja ook dat. Echt gevaarlijk was ze buiten, vooral als er mensen aankwamen moest zich even helemaal laten zien (4 benen de lucht in, bokken, steigeren en woest om me heen rennen). Die kon ik echt in mijn eentje niet houden.
Dus mijn oude probleem was dat ze te snel was, mijn nieuwe probleem is dus dat ze te langzaam is.
En dat geldt ook voor de wagen. Eerst wilde ze alleen maar draven of dribbelen, dat moest ze afleren (veel te vermoeiend) en dus met staptrainng begonnen (door menner aangegeven). Echter nu wil ze niet meer draven. Het lijkt wel alsof ze ontdekt heeft dat inderdaad langzaam lopen veel minder energie kost of zo.
Maar het is natuurlijk ook nog altijd haar eigen zin doordrijven. Eerst was zij het die bepaalde dat ze zo hard ging, want ik wilde het niet. Nu is zij het die bepaald dat we langzaam gaan, wat ik ook niet wil.
Dus beetje dat respectprobleem zit er wel in. Dominantie wil ik het nog altijd niet noemen overigens.
Ik wil een bepaald tempo van haar, een tempo zoals een "normaal" paard wil lopen. Het moet niet of te hard of te zacht zijn. Maar inderdaad hier heb je dus wel dat heerlijke karakter van een shetlander te pakken.
En dat ik inconsequent ben, komt ook door oa eerst tegen willen houden, nu aan willen sporen. Maar vooral door bepaalde angsten ook. Want daarover heb ik wel eerder gesproken, maar die tellen ook nog mee. Sinds haar ziek zijn in 2002 ben ik gewoon qua lopen voorzichtiger geworden. Ik let op kuilen in het pad, enz. wat ik eerder ook al vertelde. Iets dat ik vroeger nooit deed bij haar. Inspannen en rijden en ik zag wel waar ik heen ging. Nu bepaal ik thuis al de route om te bepalen wel of geen schoenen. Gaat ze wat hinken, dan stoppen en kijken, enz. enz. Alles met de angst dat ze wat mankeert. Dat beest is ook niet gek he, heeft dit ook al door. Dus ook dat moet ik loslaten. Beest heeft niets, tussen de oren door de weg op kijken en niet "zeiken".
Nogmaals het ligt aan mij, ik moet dingen anders gaan doen, maar ik denk inderdaad dat ik eens begin bij het begin.
Die rustperiode hoeft niet denk ik, ze heeft niet zoveel hoeven te doen. Maar wel het begin van het mennen. Niet meer inspannen direct, maar weer lopend aan de hand gaan mennen. Weet wel dat ik dit vroeger heel vaak deed, de wijk in, zij voorop en lopen maar. Ze vond dit inderdaad heel leuk, maar je krijgt dan die opmerkingen; ben je haar aan het beleren? En omdat ze het al kende vond ik dat ik beter de wagen mee kon nemen. Dus laat ik daar weer eens mee beginnen, ook op de wei, beetje van inderdaad het begin. Overgangen rijden.
Overigens Bianca het is wel zo dat stap stap is, ho is ho en draf is draf. Dat doet ze altijd direct goed, geen aarzeling. Maar nu nog het tempo vast zien te houden
.
Groeten,
Ingrid
Warboel
