Nathalie Lagasse schreef op zondag 27 juli 2008, 21:15:
> Hmm, OK, ik ging nog iets schrijven over mijn clickerdilemma en
> waarom ik zou kunnen twijfelen of ik wel
Parelli-instructeur
> wil worden.
> namelijk
wijken voor druk) en positieve bekrachtiging. Pat
>
Parelli noemt zichzelf al van in het prille begin een 'extreme
> middle-of-the-road-ist', niet enkel vermijdingsleren, niet
> enkel belonen, maar een middenweg.
er wordt altijd met nadruk gezegd dat
Parelli gebruik maakt van negatieve bekrachtiging, het wegvallen van iets onaangenaams.
Om daar te kunnen komen moet je dus eerst iets onaangenaams toevoegen: P+ dus, positieve straf.
Aangetoond is dat het een niet met het ander samengaat.
Vermijdingsleren en positieve bekrachtiging leveren poisoned cue's op, waardoor de wil tot leren afneemt.
Wat er daarnaast bij
Parelli> interactie is daar ook bij), Food. Bij roofdieren zoals mens,
> hond, dolfijn is dat: Praise, Recognition, Material things
> (pork chops
)
> Het kan dus zijn dat een bepaald paard in een bepaalde situatie hoegenaamd niet geinteresseerd is in het verdienen van voer, maar wel in zijn eigen veiligheid. Dat paard is op zoek naar een leider... en dat kunnen wij ook zijn. Horses are natural followers, looking for natural leaders.
Het lijkt me ook zo te zijn dat een paard in een bepaalde situatie niet geinteresseerd is in Comfort en Play als ie bijna sterft van de honger.
Met andere woorden: ik begrijp die volgorde niet zo goed.
>
> Tot zover de korte samenvatting. Mijn dilemma zit hem hierin dat op papier het clickeren de meest diervriendelijke methode is, gezien er geen onaangename prikkels gebruikt worden. Ongewenst gedrag wordt genegeerd, en door slim opstellen van een trainingsplan kan je elk gewenst gedrag trainen en op cue zetten.
Ongewenst gedrag wordt niet altijd genegeerd, er kan ander wel gewenst gedrag voor gevraagd worden, de rest van de zin ben ik het mee eens.
Maar wat is dat anders dan
Parelli?
Voor elke oefening is toch een plan gemaakt?
Planmatig trainen heeft niets met de manier van aanleren te maken, maar veel meer met logisch denken en werken.
Bij
Parelli daarentegen gaan we af en toe echt wel onzacht contact maken met het paard (met onze hand, touw of stick), niet zomaar, wel aangekondigd door langzaam opdrijvende druk, en op een manier die voor het paard duidelijk is (geen angst uitlokt dus) maar toch. We doen in lichte vorm hetzelfde als wat paarden onder elkaar ook doen: 'ga nu opzij of je krijgt mijn hoef in je gezicht'. Clickeraars vinden dat geen argument, wij zijn immers geen paarden, dat weten die paarden ook wel, en bovendien zijn wij de slimmere partij, die dus beter zou moeten kunnen.
>
> Nu heb ik al wel gemerkt dat de theorie en de praktijk nogal ver uiteenliggen... en ik heb ook nog geen enkel geclickerd paard gezien dat er gelukkiger uitzag of mooiere dingen kon dan Parelli- of andere gedeeltelijk negatief bekrachtigend getrainde paarden, integendeel.
Gedeeltelijk?
Wat een paard kan, dat is een kwestie van veel trainen, uren instoppen, want er is namelijk geen enkele reden om aan te nemen, waarom een
Parelli paard meer zou kunnen dan een clicker getraind paard.
Het gaat om de manier waarop.
Is het omdat een paard WIL leren, of is het om: "pas op, je doet het, want anders!"
>
> Dilemma dilemma
Waar?
>
> To be continued!
> ________________________________________________ Nathalie
Piet
Krom past niet op recht
Warboel
