Patricia ter Haar schreef op maandag 21 juli 2008, 8:57:


Het klinkt als stress. Staat ze alleen in haar stuk?
In de wei is er gras, dus afleiding, en geen stress. In de bak is die afleiding er niet.
Daarbij is ze net verhuisd, dus beroofd van haar zekerheden. Eet ze wel haar hooi normaal op, krijgt ze ruimschoots?

Marleen den Arend schreef op maandag 21 juli 2008, 9:16:

Ik vraag me af of het niet misschien iets te menselijk gedacht is, dat het paard de connectie legt dat wanneer hij hier alles voor mekaar heeft, er geen reden is om in een trailer te stappen. Een paard loopt ook met je mee, terwijl hij dan net zo goed zou kunnen denken: ik heb alles al, dus waarom zou ik meelopen. Blijkbaar geldt het dáár niet.
Ik denk dat trailerladen met name zo beladen is omdat de begeleider het spannend vindt en er een punt van maakt. Maar in wezen is het net zo 'spannend' als over een balkje stappen, onder een poort door lopen of door een waterplas gaan. Het zit voor een groot deel in het hoofd (en dus in de lichaamstaal, hoe verborgen ook) van de mens: de kar in stappen is eng en niet leuk en je ziet het nut niet maar het moet eigenlijk toch. Dan zend je dus dubbelzinnige informatie uit, hoe hard je dat ook niet wil. Laat je dit twee keer gebeuren, dan heb je zelf het probleem gecreëerd.

Misschien een belachelijke vergelijking, ik heb het hier al eens geschreven, maar ik heb zelf ervaren dat het werkt en misschien helpt het iemand: zorg dat ALLES in jou naar voren wil lopen als je met een twijfelend paard de kar in wil. Om daarbij alle negatieve gedachten ("als-ie het maar doet, ik wil hem niet slaan, straks sta ik hier nog, hij gaat stoppen als ie één voet op de klep heeft, ik voel het touw al strak staan, als ie maar niet gaat steigeren") voor 100% uit te schakelen omdat je anders tweeledige info uitzendt, stel je je voor dat er vóór in de trailer iets onvoorstelbaar lekkers ligt, waar je heel veel zin in hebt. Ik visualiseer dan bv een verse tompouce van de bakker uit een naburig dorp, het water loopt mij dan al in de mond, "Kijk! daar ligt-ie in al zijn heerlijkheid op me te wachten!" nou dan wil alles in mij daarheen lopen en een twijfelend paard loopt dan mee. Het is niet anders dan een doorgang door een poortje.
Focus is alles.

tambayo schreef op zondag 20 juli 2008, 21:51:


tuurlijk, wie niet, en de berichtgeving was ook bijzonder lyrisch
William buffalo Bill Cody, Wild Bill Hickock, Pat Garret en Billy the Kid,
en dan hebben we de dames nog vergeten Calamity Jane en Annie dingskedaaar....
allemaal bigger than life,
maar eigenlijk allemaal mensen die toevallig of ontoevallig,
toen en daar leefden en zich dus wrongen naar de omstandigheden
of gewoon overkwamen wat hen overviel
in het geval van Hopkins, simpel, een paard was om afstand af te leggen en je werk te doen,
of dit nu de bizon helpen uitsterven, indianenrestjes opruimen, koeien verdrijven
of de post bezorgen
autos bestonden nog niet of amper, de trein kwam echt niet overal,
het westen was zowat overwonnen maar het leven bleef hard,
paarden waren zijn ding en van het een komt het ander
maar het is een feit dat je paard alleen langer mee gaat als je het met verstand beheert,
het zijn doorgaans de gelegenheidsruiters die de boel versjteren en het paard is de klos..