Eva Saegerman schreef op donderdag 10 juli 2008, 11:06:


Hélemaal mee eens. Soms is gewoon één keer heel duidelijk zeggen "ja je kan het wél" of "ja het moet" véél beter dan blijven hangen in een grijzig wazig gebied. Op voorwaarde dat je écht duidelijk bent (zo weinig mogelijk maar zoveel als nodig, om het met Tom Dorrance te zeggen). Dàt kunnen is niet zo heel veel mensen gegeven - timing he. En emotieloos kunnen blijven, daarbij; het gedrag straffen, niet het paard. En maximaal twee keer per jaar, natuurlijk .

Maarreuh... Wat dan in een noodsituatie? Ach, een quick fix is dan zo verleidelijk he? Als het snel even erin geramd kan, waarom dan trainen? Het is toch opgelost? Althans tot de volgende keer . Dus ja, als het korte termijn moet, desnoods. Ik zou een paard dat dringend van de spoorweg moet er ook afràmmen als het moest. Maar daarnà wél gaan trainen, want ik heb een énorm gat in mijn training ontdekt.


Yep. Het olifantenplan traint niet gewoon het "aanvaarden" van het ontwormd worden of vieze medicijnen slikken. Het traint het begrip dat soms iets vies in de mond nemen toch gewoon kan, zonder het te verdoezelen of zo - integendeel, het wordt uitdrukkelijk benoemd, en het dier geeft z'n volle, vrijwilige medewerking. En dat is geen fantasietje - zeeleeuw die vrijwillig z'n ontstoken oog aanbiedt voor injectienaald - kan je je de pijn voorstellen? En dat hij tóch niet beweegt? Ik denk niet dat ik zo'n goeie trainer ben dat ik dàt ooit klaarspeel. O, en dat filmpje over die varkens die in de rij gaan staan om een 10 centimeter lange injectienaald in hun keel geduwd te krijgen, om eens te mogen drinken aan een zuigfles met limonade.

Om terug te komen voor Eddy's duidelijke aversie voor apporteren - laat staan apporteren als een mogelijkheid van het omzetten van bijtgedrag. Het gaat om het ombuigen naar dat het paard begrijpt wat het eigenlijk aan het doen is (een paard dat bijt heeft er geen benul van, die reageert gewoon in een (eventueel aangeleerde) reflex, maar heeft daarbij nauwelijks het besef wàt hij precies doet.
Dat gezegd zijnde, er zijn zoveel soorten bijten als er paarden zijn.

Leren apporteren bij bijten is dus zeker niet het standaard-antwoord, maar zeker een mogelijk valabel antwoord als het bijten niet agressief persoonsgericht is - dat was bij Zenghi bijvoorbeeld wel degelijk het geval (die viel gewoon aan en beet om te hébben), en het is daar uiteraard niet als oplossing gebruikt. Eén of twee keer hàrd gestraft, en dan in een lang leerproces een combinatie van extinctie en ander gedrag in de plaats gegeven dat wél beloond kon worden. Zenghi apporteert nu wél, maar dat kwam pas véél later.