We zijn nu twee weken verder, zie mijn eerdere bericht "angst, zou dat ooit overgaan?".
En het gaat stukken beter. Ik ben zoveel mogelijk iedere dag gaan rijden. Soms zat het weer of de beschikbare tijd tegen, maar als het even kon iedere avond met hulp van John op Boully gestapt en minimaal een kwartier in de bak gereden. Al snel begon ik in het rijden weer lol te krijgen. Ik durfde weer dingen te vragen aan Boully en mijn benen wat te gebruiken. Als Boully iets heel eng vond (klapperend zeil over de hooikar aan het einde van de bak) ging ik die kant niet op. Verder hebben we die eerste week Boully aan de hand meegenomen langs de weg.
Vorige week zaterdag of zondag ben ik voor het eerst onder het zadel de straat op gegaan. John had Willem aan de hand mee. Boully was heel braaf, hij heeft alleen heel veel moeite met halthouden en loopt véél harder dan Willem. Ik durfde op dat moment weer niets met mijn benen of handen te doen, als de dood dat Boully zou gaan bokken of anderszins tegenspartelen. (Erfenis van Froukje, die dat nogal eens deed.) Op zich was ik heel opgelucht toen we weer thuis waren, maar toch wel trots ook. Boully even flink geknuffeld, doe ik trouwens steeds na het rijden, ik ben zo blij met hem.
Afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst helemaal alleen opgestapt. Ik had al een paar dagen niet kunnen rijden en wilde zo graag. En voor het 's avonds weer niet door zou gaan heb ik 's middags de stoute schoenen aangetrokken. Boully was wat drukker dan eerder, waarschijnlijk aangestoken door mijn zenuwen. Toch ging het opstappen voorbeeldig. Hij bleef keurig stil staan totdat ik zat en ook mijn andere beugel had aangedaan en wachtte netjes op mijn "stap". Ik was telkens bezig geweest hem aan een wat langere teugel te rijden, daar had hij namelijk nogal moeite mee. Nu, in de zenuwen, nam ik de teugels meer aan dan gewoonlijk. Dat maakte hij me meteen duidelijk. Hij wilde meer teugel! wat ik hem meteen gegeven heb. Eén maal schrok hij van een vrachtwagen, die nogal een raar geluid maakte achter het geluidsscherm, maar hij gaf niet meer dan een paar stappen draf. 10 minuten heb ik op het bit gereden, toen 10 minuten op de side-pull. Ook afgestapt zonder de "bit-teugels" aan te nemen.
Zaterdagavond, toen het op de weg lekker rustig was door het voetbal, zijn we weer langs de weg gaan rijden. Dit maal John op de fiets mee, Willem bleef thuis. Boully had eerst niet veel zin om weg te gaan, maar na een klein stukje draf in de berm werd zijn enthousiasme groter. Halverweg het rondje werd ik heel dapper
en heb ik zelfs een stukje gegaloppeerd. Bijna thuis ben ik met een lange teugel langs een bij het kanaal water innemende enorme landbouwtrekker gestapt. Brave Boully! Het laatste stukje werd hij wat druk door het getoeter in de omgeving wat de tweede helft aankondigde. John heeft hem bij het afstappen even vastgehouden, maar al met al een zeer geslaagde rit.
We zijn er nog niet, maar het begin is er! Boully is op zich een erg braaf paard, maar moet nog wel het e.e.a. leren en ik ook. Boully heeft heel veel moeite met halthouden en niet te snel lopen. In stap zakt zijn hoofd al lekker naar beneden, maar in draf richt hij zich erg op en drukt zijn rug weg. Zodra hij een klein beetje zakt in zijn hoofd voel je zijn passen ruimer worden.
Zelf moet ik heel erg aan mijn balans en zit gaan werken. Boully loopt heel anders dan de andere fjorden die ik tot nog toe heb gehad. Dat waren stuk voor stuk paarden met gemakkelijk uit te zitten gangen. Boully loopt veel meer als een "paard". Zijn galop is heel "traag" en met voor mijn gevoel hoge sprongen. Ik had na mijn kleine stukje galop meteen aan alle kanten kramp.
Al met al denk ik dat de angst wel altijd een beetje zal blijven, maar wel beheersbaar wordt.
Els.
Warboel
