Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:
> Misschien heeft iemand hier ervaring mee en kan mij een hart
> onder de riem steken?
>
> (Ben trouwens gisteren in één dag twee kilo kwijtgeraakt, dus
> daar is het i.i.g. wel goed voor
)
>
> Els.
Proficiat Els, elke stap is een overwinning van je angst! Ik ken dit want eindelijk was ik zover om helemaal alleen met mijn paardje, dat ik sinds vorig najaar heb op stap te gaan toen mijn mederuiter haar paard schrok en op hol sloeg. Ik heb me in volle gallop er laten afvallen maar mijn vriendinnetje is op een auto geknald. Wonder boven wonder bleef de schade voor iedereeen beperkt. Dat paard en haar ruiter gaan deze zomer ook naar Eddy. Dat meisje is psychisch het gebeuren nog aan het verwerken en de angst zit er diep in. Voor ik verder vertel wil ik duidelijk maken dat dat dier eigenlijk heel dominant is en totaal geen respect heeft. Er is al héél veel gesproken en er is een oorzaak waardoor dit zo is dus waarschijnlijk heb jij net als ik een braaf en weinig dominant paardje gekozen en heb je rond zulke zaken eigenlijk niet echt zorgen. De mijne holde ook maar haar leider achterna en ik was te bang en ook waarschijnlijk ook daardoor onkundig dit op te vangen. Deze middag dus met dochterlief voor de 3de keer op stap na het ongeluk want ja ondertussen was het examen en had ook zij geen tijd voor mij. Komen wij aan een wei met een ezel maar dat kon het niet zijn denk ik want die daar keek ze niet echt naar maar de weg voorhaar was één grote plas en weinig zicht enfin wat ze zag ik weet het niet maar niet willen hé. achteruit stappen draaien en beet je tegenstribbelen, in mijn ogen enorm maar achteraf eigenlijk niet zo erg maar ik zag weer voor mij die draai en de start van rengallop. Ik heb echt mijn wil doorgedreven en ze terug gedraaid maar ik was doodsbang en ondertussen mijn dochter gesmeekt help want ik heb bang en ik wil er af. En die, neen mam volhouden laat ze héél even losser ze is gedraaid en stuur ze vooruit en ja hoor ze ging en ikke maar tegen haar tetteren over mijn eigen angst heen en beloond omdat ze uiteindelijk mij volgde. Maar pfffffffff erg hoor, maar weet je wat dat zijn 10stappen voorwaarts in de overwinning van mezelf. Nu gaan we ook regelmatig op stap want haar eindexamen is achter de rug, dus ik kijk ook uit naar het totaal verdwijnen van mijn angst die op bepaalde momenten bij mij de overhand neemt. Ondanks mijn angst heb ik wel het gevoel dat ik blijf denken en tracht te handelen en diep in mij geloof ik niet dat zij zo ver zou gaan en op eigen intiatief zou weglopen. Zij is geen leidertype, wel karakter hoor maar geen leider.
Enfin veel moed en steun, waarom kunnen wij nu niet gewoon gaan zwemmen of zo maar neen die grenzen moeten verlegd
myr
Warboel
