Els Kleverlaan schreef op maandag 9 juni 2008, 10:11:


Heus het kan wel degelijk overgaan. Door het heel, heel, heel, veel en vaak te doen. Toen ik Buck net had (12 jaar geleden) had hij een opstapprobleem door foute te snelle belering. Zodra ik zat spande hij zich en schoot weg, voelde mijn zoekende rechterbeen (beugel nog niet aan) en rodeoode door de bak. Ik vloog er gemiddeld 1x per week af dus mijn moed werd er niet groter van. Ook staakte hij bij alles wat hij onderweg tegenkwam en raar vond zoals roeibootjes in de berm. Ik was doodsbenauwd voor zijn schrikreactie.
Ik heb mezelf toen verplicht om hem óm de andere dag (hij was pas vier) een kwartiertje te rijden, geen enkel excuus was geldig om eraan te ontkomen. Op de dagen dat ik niet 'hoefde' werd ik 's ochtends al opgelucht wakker, op de rijdagen lag er bij het ontwaken al een steen op mijn maag. Ik dwong mezelf om dan zo vroeg mogelijk te rijden, dan had ik het maar gehad.
Door die ijzeren discipline ben ik er vanzelf overheen gegroeid. Ik breidde de ritjes uit, nam een stukje park mee, stapte in het park een keer af en weer op, zo bleef het goed gaan en groeide mijn vertrouwen weer.

Cadiz kwam 7 jaar geleden, een druktemaker die al zijn emoties extreem tentoonstelde en alles voortvarend deed zoals staken, omdraaien, schrikken, niet van huis willen. Het hele proces herhaalde zich: om de andere dag moest ik van mezelf VERPLICHT een kwartiertje op straat, eventueel met manlief ernaast als-ie niet van huis wou, of een andere vrijwilliger.

Nu kan ik me absoluut niet meer voorstellen dat ik zo bang was, echt niet! Ik reis de hele wereld met ze rond als het nodig is.

Blijf gewoon oefenen met John ernaast, maar laat geen te lange pauzes tussen twee ritjes vallen. Na twee weken zul je al verbetering zien.

Tip: neem een glaasje port alvorens op te stijgen. Het maakt je losser, nonchalanter.

joop schreef op maandag 9 juni 2008, 11:35:


Waarom joop , ik ben trouw gebleven aan mijn principes !!