Karin Haneveer schreef op donderdag 29 mei 2008, 9:21:
> Ik zat je post nog eens te lezen en ik heb hier nog wel een
> toevoeging op.
Dank je!
> Wat ik vaak zie bij mensen is dat ze hun paard denken te
> (willen) leiden door het paard te laten volgen en het paard
> aversie heeft, niet omdat de plaats niet zou deugen, maar omdat
> zoals je het zelf zegt: het moet.
Klopt.
Maak het je paard verdomd lastig als ie je niet volgt, en laat de rust terug komen als ie bij je is, je volgt, enz.
Op die manier krijg je een paard dat zal volgen maar omwille van de verkeerde reden. Leiderschap eis of vraag je niet, dat krijg je.
Vaak zie je op demo's dergelijke praktijken. Paard staat in zandpaddock van 20 op 20m en heeft niets om handen. Wordt opgejaagd door "men"
en vanzodra paard "ontspant" en bij "men" komt, dan krijgt het die rust.
Monty Roberts en
Parelli, ze spelen er allebei mee.
> Daarin zit geen enkele intentie van leiden. En als die mens dan
> ook nog nooit bewezen heeft dat zijn "leiderschap" ergens toe
> dient, tja, dan zou ik ook aversie hebben, dat is niet eens
> alsof, maar er wordt hen ook echt onrecht aangedaan.
Exact, zoals ik ook met andere woorden zeg hierboven.
> Wat ik ook vaak zie is het tegenovergestelde, nl een mens wat
> almaar loopt te vragen, of bijna te smeken of zich zo beleefd
> opstelt dat paarden daar aversie tegen hebben. Zij willen
> teveel en richten hun aandacht op het paard ipv hun eigen weg
> te volgen of het paard nou meegaat of niet.
Yep
Toe oe oe, auuubbb, ga mee, kom meissie, ...., doe het nu anders moet ik druk op het touw zetten, ik wil dat niet, ik wil je geen pijn doen, want ik ben paardvriendelijk, tooeeee
> Dus voor mij is het niet de plek, maar de intentie.
Voor mij is het dus wel de plek, maar OOK de intentie
Om het simpel samen te vatten:
Sommige paarden worden liever geleid aan de voorhand,
andere aan de achterhand.
Intentie,
en al die andere geestelijke en lichamelijke invloeden,
blijven dan nog steeds van groot belang,
zeker niet alleen de *positie!*
Warboel
