Eva Saegerman schreef op woensdag 28 mei 2008, 11:53:
> Hoe komt het dat paarden zo verschillend kunnen reageren op
> geleid worden en gedreven worden?
> Sommige paarden zijn doetjes in het geleid worden, ze volgen de

> laat zie ik idd vaak tegentrekkende paarden, verzet tegen alle
> vormen van leiden waarbij het paard achter de eigenaar aan
> "moet" lopen, en hebben alleen aversieve aandacht voor hun
> eigenaar, alsof hen het grootste onrecht aangedaan wordt.
Ik zat je post nog eens te lezen en ik heb hier nog wel een toevoeging op.
Als eerste wat jij doet als je bij die paarden komt is uitzoeken waar het paard wel of niet benadert wil worden, als ie al benadert wil worden(door een vreemde). Dat heeft voor mij niet zo veel van doen met de plek waaraf een paard geleid zou willen worden.
Wat ik vaak zie bij mensen is dat ze hun paard denken te (willen) leiden door het paard te laten volgen en het paard aversie heeft, niet omdat de plaats niet zou deugen, maar omdat zoals je het zelf zegt: het moet.
Daarin zit geen enkele intentie van leiden. En als die mens dan ook nog nooit bewezen heeft dat zijn "leiderschap" ergens toe dient, tja, dan zou ik ook aversie hebben, dat is niet eens alsof, maar er wordt hen ook echt onrecht aangedaan.
Die paarden laten zich dan meestal wel drijven, maar daarin zit ook heel vaak de intentie van moeten, sturen of je plaats innemen en niet die van leiden. Als je mensen dan vraagt vanaf die positie te leiden ipv te sturen, zie je ook vaak dat dat ineens niet meer gaat.
Wat ik ook vaak zie is het tegenovergestelde, nl een mens wat almaar loopt te vragen, of bijna te smeken of zich zo beleefd opstelt dat paarden daar aversie tegen hebben. Zij willen teveel en richten hun aandacht op het paard ipv hun eigen weg te volgen of het paard nou meegaat of niet.
Dus voor mij is het niet de plek, maar de intentie.
Karin