Frans Veldman schreef op dinsdag, 28 september 2004, 17:05:
> Tja. Clickeraars zien het zelf misschien niet meer. Ik heb ook
> de filmpjes van Inge bekeken en zag ook daar steeds die begerige
> blik naar die hand. Ik hou daar niet zo van, maar ok, ieder zijn
> meug.
Ik zou mij ernstig bezorgd maken de dag dat Gazelle niet meer geinteresseerd was in een worteltje
. Ik vind het juist fantastisch dat ze zo haar best doet om zich te beheersen, ik apprecieer dat in haar, je kan het zien hoe hard ze daar voor moet werken, mentaal dan
.
> Zucht. Ik vind het een heel goede methode! Heb ook op die manier
> hulphonden mede opgeleid.
knip
> Ik heb met Harisha ook
> wel geclickerd hoor, maar dan voor dingen zoals leren knielen.
knip
> Je mag dat clickeren wel een keer komen demonstreren hier met
> Jack.
Als je het dan toch zo goed kan, waarom doe je dat dan niet zelf? Zou je dat met Harisha niet even online kunnen zetten, een filmpje? Morgen of zo?
Kan je ook vertellen wanneer je precies met die hulphonden hebt geclickerd? Het kan nog niet zo lang geleden zijn...?
> Nog even een algemene reactie (ik ga niet alle mailtjes
> afzonderlijke beantwoorden):
> Die "druk" waarover we het hebben wordt nogal eens negatief
> afgeschilderd. Wat ik bij Harisha doe is heel zachtjes mijn hand
> tegen haar vacht leggen. That's all! Ik oefen daarbij niet meer
> druk uit dan ik nodig zou hebben om een drijvende kurk naar de
> andere kant van een emmer water te duwen!
Maar zo is het niet begonnen, Frans. Ik herinner me je Level 1-filmpjes, die nu niet meer op je site staan...
Maar je raakt de kern van het "probleem". Er wordt altijd gezegd "kijk eens hoe zacht het allemaal is"? Een demo met PNH-paarden is vlot, soepeltjes, zoemend, actief, show, geen aarzeling, alles "vanzelf".
Maar wat kwam VOOR de demo?
Wat komt er VOOR "de drijvende kurk"?
Als het goed is, dan voeg je natuurlijk wel, voor je veel druk gaat gebruiken, een hele lichte cue toe, zoals je zegt: de "vacht aanraken" of, om bij het voorbeeld van achteruit gaan te blijven: je wiebelt met je vinger, voor je een golfbeweging doorheen het touw stuurt. Die cue zal voor het paard voorspeller worden van de druk die erachteraan komt. Door herhaling leert het paard anticiperen, en gaat het al achteruit als je met je vinger wiebelt - het probeert het "tumult" voor te blijven.
Dus nu staat het "achteruit gaan" op een hele lichte cue, en de hoeveelheid druk die er nodig was om het paard te léren achteruit te gaan, is onzichtbaar geworden (maar is nog steeds beschikbaar, als "stok achter de deur"). Het ziet er uit alsof het paard op een lichte cue achteruit gaat, maar eigenlijk gaat het paard achteruit voor de herinnering aan veel druk. Fases, noemt men dat bij
Parelli. Officieel heet het: vermijdingsleren. Het is de kern van het
Parelliprogramma.
Dat betekent niet dat IK niet soms de druk verhoog. Het betekent OOK niet dat ik niet soms véél druk gebruik (het principe is immers: zo weinig mogelijk, maar zoveel als nodig. -soms is er inderdaad veel nodig). Het betekent wél dat ik, dankzij de
bridge en andere motivators dan druk, in de meeste omstandigheden kan vermijden aan vermijdingsleren te moeten doen
...
Geef mij dus maar Gazelle, met een begerige blik op het worteltje, alle moeite van de wereld doende om zich in te houden.
Inge
Warboel
