Moniek schreef op maandag 28 april 2008, 16:43:
> Ik ben benieuwd of er iemand naar Klaus Hempfling geweest is en
> hoe het was?
>
> Groetjes,
>
> Moniek
Ik :) En ik heb geprobeerd om er een redelijk verslagje van te maken, maar door de hoeveelheid informatie en alle indrukken van de dag is het misschien een beetje rommelig en vooral, véél. Maar ik laat het lekker zo, de opmerkingen komen vanzelf wel denk ik! En ik heb nog niet de helft beschreven. Maar goed, wie geïnteresseerd is leest het, en wie niet, die niet
Ik ben blij Klaus geweest bij de borderline clinic zaterdag de 26e en ik was erg onder de indruk. Ik had van tevoren gelezen dat het geen ‘mensen- mens’ zou zijn, maar daar heb ik níets van teruggezien. Wat ik heb ervaren is dat het een uiterst vriendelijke man is, die een hele bijzondere uitstraling heeft. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een publiek zó stil was.
Hij gaat heel prettig om met zijn publiek, nodigde veel uit tot vragen stellen en beantwoordde deze zo goed als mogelijk, haalde mensen uit het publiek om dingen te demonstreren en dat ging gepaard met een hoop humor. Er hing een super goede sfeer.
Met de paarden is hij fantastisch. Misschien erg saai, maar ik heb er niets op aan te merken.
Echte extreme gevallen waren het niet, zoals hij zelf ook meteen al vertelde. Één van de oorspronkelijk uitgekozen paarden kon niet komen vanwege een trailerprobleem dus daar was een ander paard voor in de plaats gekomen.
Ik zal even kort proberen uit te leggen wat er gebeurde bij de drie paarden.
Het eerste paard oogde erg druk en hield weinig rekening met zijn eigenaar. Heel kort door de bocht zal ik hem even ‘dominant’ noemen. ‘Het’ probleem wat werd aangedragen door de eigenaar en de trainer was dat het paard absoluut niets boven zijn hoofd kon hebben. Dat ze letterlijk een keer een deel van de stalmuur hebben moeten afbreken omdat ze hem zijn stal niet meer uitkregen. De trailer was dus ook een gróót probleem. Als ik het goed begrepen heb, werd hij ook met zijn hoofd naar beneden vastgebonden omdat hij anders zijn hoofd zou stoten. Daarnaast was het een paard wat op sommige momenten plotseling schrok en dan ook echt door het lint ging. Vooral buiten, ik geloof dat ze buitenrijden ook maar lieten voor wat het was. Er was nooit echt een duidelijke aanleiding voor de plotselinge angst.
Wat opviel, was dat het paard om de picadero in te komen, al onder een poortje door moest, waar hij niet eens naar kéék.
Klaus ging in eerste instantie met het paard aan het werk, vanaf de buitenkant van de picadero. Zijn reden hiervoor was, dat het paard zo opdringerig was, dat het tot een ‘gevecht’ zou leiden als hij nú al de picadero binnen zou stappen. En onder ‘gevecht’ verstaat hij al hele kleine dingen (opdringerigheid van het paard), die hij liever op een dergelijke manier vermijdt als dat mogelijk is. Natuurlijk had dat gewoon gekund, maar ik vond het persoonlijk een hele goede manier. Nu kon hij namelijk al contact gaan maken en zich focussen op de goede dingen i.p.v. bezig zijn met het ongewenste gedrag.
Wat erg leuk was om te zien, is dat het paard direct veel interesse in hem toonde en hem perfect volgde vanaf de zijkant. Helemaal prachtig om te zien, was dat Klaus aan het publiek vertelde dat hij nu ging proberen om het paard van zich weg te sturen, en het paard al gíng voordat hij überhaupt iets deed. Hoezo lichaamstaal &
#61514; Echt opmerkelijk want daarvoor week het paard niet van zijn zijde.
Om het even wat korter te maken: uiteindelijk heeft hij veel losgewerkt met het paard, en de manier waarop hij dat doet vind ik gewoon fantastisch. De rust die hij uitstraalt en tegelijkertijd de energie, ik kan dat niet goed beschrijven. Hij begint zonder ‘agenda’, het enige wat hij doet is zijn ruimte verdedigen en verder reageert hij op wat het paard inbrengt. Dit gaat echt super snel. Hij gaat mee in de bewegingen van het paard en neemt de leiding over. Daarna leidt hij het paard aan een touw, en de paarden volgen geheel vrijwillig. Hij hoeft geen enkele druk op het touw te zetten.
Hij is tegen het rondjagen van de paarden in een roundpen (en de manier van omgaan met paarden a la Roberts zal ik maar even zeggen) en dit als manier gebruiken om een join up te bereiken. Ook sprak hij zich uit over de bekende manier van o.a. trailermak maken; de trailer is voor het paard negatief, dus als je alles buiten de trailer dubbelnegatief maakt kiest het paard toch maar voor de trailer. Hij maakte o.a. vergelijkingen met het jagen op wild, stammen die het beest dágen achtervolgen en niet laten rusten, tot het zich uiteindelijk overgeeft en accepteert dat het wordt gedood.
Met dit paard heeft hij uiteindelijk in de picadero geoefend met door smalle doorgangen lopen, over zeil heen, en met linten boven zijn hoofd waar hij na een paar rondjes zó met zijn hoofd doorheen liep, geen enkel probleem. Er was niets ‘zweverigs’ of ‘vaags’ aan. Hij heeft een hele positieve grondhouding, beloont goed gedrag met het laten vallen van druk (onder druk versta ik nu ook even het rondsturen in de roundpen, bewegen van het touw bijvoorbeeld) en voerbeloning, en neemt hele kleine concrete stapjes.
Tijdens het oefenen ging het voor het paard één keer te snel, omdat degene die de linten boven zijn hoofd moest houden ze te laag hield, en dat was een stap te snel. Het paard deinsde naar achteren en Klaus gaf meteen toe dat dit zijn fout was, en begon weer van voor af aan.
Het derde paard was een type paard wat je eigenlijk óveral om je heen ziet; totaal afgesloten van de mens. Het had zijn hoofd geen enkele keer richting zijn eigenaar, maakte geen enkel contact. Als je ze samen zag lopen zag je ook dat het totaal geen eenheid was, het paard was alleen maar bezig met zijn omgeving en hield totaal geen rekening met zijn eigenaar. Het probleem van dit paard was dat het compleet in paniek raakte wanneer het zonder andere paarden was, maar je zag meteen dat de hele relatie niet oké was. Het eerste wat Klaus zei, was dat er totaal geen connectie bestond tussen paard en eigenaar, en dat het paard zich daarom altijd ‘alleen’ voelde. Vandaar het extreme hangen aan andere paarden.
Tijdens het loswerken deed het paard precies wat Klaus voorstelde, maar het maakte geen enkel contact. Er waren zeldzame korte momenten waarin het paard tóch even Klaus zijn kant op keek, wat Klaus direct beloonde door zich terug te trekken. En vanaf toen ging het snél. Er stond ineens een heel ander paard, wat interesse toonde. Tijdens het leiden aan het touw wilde het paard af en toe even weg en dat liet Klaus gewoon gebeuren. Het resultaat daarvan was dat het paard daarna ook geen behoefte meer voelde om bij hem weg te lopen. Zonder problemen kon Klaus met dit paard van de andere paarden weglopen, achter de tribune langs, zo naar buiten.
Bij elk paard gaf Klaus zijn idee over wat er volgens hem aan de hand was, wat af en toe voor de eigenaren nogal confronterend was. Ze bevestigden zijn verhaal allemaal.
Alles wat ik zag of dacht te zien werd benoemd en overal werd hele duidelijke uitleg bij gegeven. Ik vond het super hoe hij op elk paard anders in gaat en wat een kleine stapjes hij neemt. Echt niets vaags aan. Hoe hij kon lachen om bepaald gedrag van de paarden, waarbij hij meteen zei ‘zie dit alsjeblieft niet als gewenst gedrag, maar voor nu is het even goed zo, hij heeft al zoveel veranderd’.
Iedereen zijn eigen ding natuurlijk, maar voor mij was het een verademing.
Warboel
