Conrad van Pruijssen schreef op maandag 21 april 2008, 10:32:
> Hi Nathalie,
>
> Leuk om even een stukje verslag te lezen over deze dag.

>
> Groet
> Conrad van Pruijssen
> Als ik als paard de trainingsaanpak mocht kiezen dan koos ik voor
clickertraining 
En Conrad ook bedankt natuurlijk, alles weer eens mooi op een rijtje.
Ik zit er al weer een hele tijd mee in mijn maag, en in mijn hoofd, ik experimenteer wat, probeer, val, sta op, ... Ik kom langzaam tot het besluit dat ik voorlopig nog even crossover in het midden van de straat blijf. Er zijn namelijk situaties waarin ik bijna enkel negatief bekrachtigen gebruik, zoals het buitenwandelen. Ik let dan wel op wat ik goed vindt (als ze beide mooi naast elkaar aan een los touw lopen bv.) en vertel hun dat ik het 'Goed' vindt, maar ze krijgen geen voer, alleen af en toe (één keer op de tien) mogen ze na de 'goedzoo' grazen. Ook als Huppel teveel te lomp in mijn persoonlijke ruimte komt wil ik (nu toch nog) meer doen dan alleen iets anders vragen (wat ze dan toch niet doet, voer is dan net niet zo interessant namelijk als het toch wel leuke spel van mij omver duwen). En ook het rijden, ik ben nog niet klaar om dat zonder druk te doen... Nog niet, ik weet het niet.
Ik lees nu Karen Rohlf, die schrijft (wat ze drie jaar geleden ook al aan ons vertelde) dat de bedoeling van goede dressuur net is dat het goed voelt voor het paard, dat de beloning dus puur in de aangename fysieke sensatie zit van de juiste beweging/houding. Dat je het paard dus ook voor een deel toelaat die juiste houding zelf te vinden/bepalen, niet hem gaat micromanagen (of dat nu met negatieve dan wel positieve bekrachtiging is)hoe hij ieder deel van z'n lichaam volgens jou moet houden.
Over een maand doe ik drie dagen clinic mee met haar, ik kijk daar enorm naar uit.
Trouwens, als ik met dat clickeren nu al eens vastloop, is het mijn
Parelligetraind brein die mij er weer uithelpt. Bijvoorbeeld deze, als ik bedacht dat ik het teveel moeite vond om nu helemaal overnieuw echt correct te beginnen met clickeren: 'they never have time to do it right, but they have time to do it wrong, over and over again...'
Ik heb m'n Karen Pryor clicker aan een
Parelli-lanyard hangen nu

echt waar, hoe symbolisch. Ik wil eigenlijk juist terug goed met
Parelli verdergaan, dat zit nu al anderhalf jaar in de ijskast, geen cursussen meer meegedaan ook... Maar: met dan wel met mijn OC kennis erbij, met oog voor het positieve.
Er zijn verschillende redenen waarom ik op
Parelli blijf terug vallen. Niet genoeg kennis of verbeelding om de dingen op een andere manier aan te pakken? Gebrek aan goede clickervoorbeelden (het bestaat misschien nog niet lang genoeg)?
Plus, omdat ik (door mijn eigen schuld hoogst waarschijnlijk) met Lolita vastzit qua clickeren, is het clickeren voor mezelf juist niet bekrachtigend jammer genoeg op dit moment. Ik voel me zelf het beste (want haal de beste snelste resultaten) met de combinatie: druk (om te tonen wat ik wil, een soort modelling? hopelijk zelden echt aversief) en belonen.