eddy DRUPPEL schreef op zaterdag 5 april 2008, 21:08:


Dat zou wel echt heel fijn zijn! Het was paasmaandag ook wel echt slecht weer op het laatste dus het is maar goed dat de orientatierit is verplaatst.

Betteke schreef op zondag 6 april 2008, 21:15:


Niet zo vreemd vind ik dat mensen veronderstellingen maken als er hier een verhaal bij stukjes en beetjes verteld wordt.
Ik denk dat iedereen uiterst beleefd is geweest en geprobeerd heeft je zo goed mogelijk te adviseren.
Dat we niet vinden dat je een juiste beslissing hebt genomen door er zolen en ijzers onder te laten slaan. Tja, als je dat vreemde ideeen vindt, dan zal volgens jou waarschijnlijk heel paard en hoefnatuurlijk wel bol staan van de vreemde ideeen.
Resumerend: Het is niet zo gek dat de bekapper niet veel mis ziet aan de voeten. Een te dunne zool is niet eenvoudig te zien aan de buitenkant.
Als hij alleen een mustangrol gemaakt heeft had het moeilijk lopen probleem met een of 2 weken opgelost kunnen zijn, omdat er misschien wat te veel druk ineens op de zool is gezet. Het betekent daarentegen ook dat het paard inderdaad die dunne zolen al had voordat hij ooit natuurlijk is bekapt.
Er is eerder dus geen poging gedaan om de voeten beter te maken .
Ik had graag de rontgenfoto's van de voeten gezien.
Pijn moet een paard niet hebben, het is een aantal malen gesteld.
Even rustig op de wei en met hoefschoenen de zool trainen op het harde is de oplossing om de voeten te genezen.
Verder wil ik het hier maar bij laten. Ik heb even geen zin om voor vreemd en onvriendelijk te worden uitgemaakt .

Piet

Een paard lijkt precies op een dier

Eva Saegerman schreef op zondag 6 april 2008, 11:04:


Pfoe, wat een spannend verhaal. Ik zat ook al aan uw buik te denken! Ik apprecieer het zeker hoor dat je dit hier deelt trouwens!
Kan je nu terugkijken en zien wat het probleem was, de reden van al dat protest? Is dat puur hormonen? Ik wist niet dat dat zo erg kon zijn! Maar ze is zo niet bij elke hengstigheid veronderstel ik, gezien het drie jaar geleden was.
Ook als je de reden niet kan achterhalen, zou je nu, terugkijkend (dan weten we alles hé, als het gepasseerd is ), iets anders doen, al van bij de eerste tekenen dat er iets mis was?

Wees maar voorzichtig met uw buikje!
Nathalie

marianne laenen schreef op zondag 6 april 2008, 20:37:

.

Ik maak me daar niet druk om, iedereen kan iets leren van een ander, zodra die ander enkele goede adviezen geeft. Daarvoor hoef je dus maar 1 stapje verder te zijn in dat advies. Hoe goed willen we onze trainers hebben, als zelfs Anky en haar trainers niet goed genoeg zijn? Ik denk dat iedereen de leraar heeft die hij nodig heeft op dat moment, ben je "uitgeleerd" dan zoek en vind je immers vanzelf de volgende stap.

Overigens trainers houden zich alleen maar met zichzelf bezig: "hoe verbeter ik mezelf in wat ik nu aan het doen ben". Dát is naar mijn mening wat er werkelijk gebeurd en is tevens de gelijkwaardigheid tussen leerling en leraar. Die insteek is ook de enigste manier om met plezier en enthousiasme beter te worden in je vak.

Groetjes, Michiel
Die helder schrijven als passie heeft

Sieta schreef op zondag 6 april 2008, 20:31:


Ik denk er nu ook exact hetzelfde over, Franca.

Nadat ik Tempête gekocht heb en haar thuis heb gezet, ging ik eigenlijk alleen nog maar wandelen, om de week een ritje ofzo. Deed een beetje grondwerk en reed zo nu en dan eens op de wei.
En wanneer het weer slecht was, reed ik gewoon niet. Het beest stond soms maanden stil.
En daarna is ze geblesseerd geraakt en beginnen sukkelen met haar benen/rug en kwam er van rijden al helemaal niet veel meer terecht.

Nu zo door regelmatig dressuurmatig te rijden weer goed loopt, heb ik ook keuzes moeten maken qua huisvesting.
Vroeger liep ze zomer en winter 24/7 buiten.
Maar afgelopen winter en ook dit jaar is ze naar de pensionstal gegaan waar ze als jong paardje ook gestaan heeft. Het is de enige stal in de (zeer) ruime omgeving die over degelijke accomodatie beschikt om s'winters te rijden (ze hebben een binnenpiste) en die wel wilden garanderen dat mijn paard dagelijks minstens meerdere uren in groep op de wei kon lopen. In praktijk betekent dit dat ze meestal rond de middag op de wei gaan en s'avonds weer binnen worden gehaald.
En ik probeer haar dan nog te rijden tijdens de tijd dat ze normaal binnen zou staan. Dus s'avonds laat of in de ochtend, zodat die 'bewegingstijd' niet afgaat van de tijd die zo normaal buiten doorbrengt.
(Vreemd genoeg zijn mijn paard en nog een 1 andere pony de enige pension-paarden die effectief elke dag op de wei lopen. En daarom staan ze ook apart bij de paarden van de staleigenaar. De rest van de pensionpaarden op deze (redelijk grote) stal is afhankelijk van de tijd die de baasjes vrijmaken. Of gaan een half uurtje in de stapmolen ofzo. )

In de zomer komt ze dan normaal gezien terug naar de wei (tenminste als ik er dit jaar nog in slaag om een wei te vinden.), naar Charly en Puzzle. (Die wel nog steeds op een weitje lopen. Maar Puzzle is nog niet opgeleerd en Charly is niet van mij.) En dan rijd ik op de wei. En heb ook gewoon les op de wei. Gaat goed.

Het blijft een compromis natuurlijk. Je geeft zoveel uit handen. Je voert niet wat en wanneer je wilt, paard komt niet 24/7 buiten, paardje moet vaak verhuizen, de kudde daar op stal is zeer wisselend, etc...
Maar het is het beste alternatief dat ik kon vinden. (En geloof me, ik heb gezocht ) En ik heb de indruk dat Pête evenwichtig genoeg is om daarmee om te gaan.
Ik heb Pête ook al gezien in periodes dat ze zwaar ongelukkig was. Ik weet hoe ze zich dan gedroeg en hoe ze er toen uitzag. En daardoor denk ik, dat ik wel kan besluiten dat ze nu absoluut niet ongelukkig is.
Financieel gezien, is het inderdaad ook een stuk zwaarder dan een uitsluitend weidebestaan.

Haar in de winter op een weide houden, zou voor mij ook niet meer haalbaar zijn. Buitenritten zijn voor haar echt ontspanning of even voluit kunnen gaan. Buiten dressuurmatig rijden lukt niet echt en de buitenrij-mogelijkheden hier zijn daar ook niet voor geschikt.
En haar stilzetten of niet meer gymnastiseren, dat durf ik niet riskeren.
Dus dan maar zo.

charlot van r schreef op zondag 6 april 2008, 11:27:


Wat jij daar nu beschrijft is een soort slechte Parelli! Bij de 'normale' Parelli is het de bedoeling dat ten allen tijde je driving game en friendly game goed in evenwicht hebt. Dat bekom je door voor én na iedere actieve vraag te friendly-en, liefst op dezelfde plaats op het lichaam en met hetzelfde gereedschap (hand, stok) als waarmee je de vraag stelt. En als dit op straat tijdens het wandelen niet handig uitkomt (vraag je waarschijnlijk) dan moet je de principes van de driving game eerst in de paddock of op een veilige plaats aanleren.
Maarreuh ben je wel zeker dat je dit van Eva geleerd hebt? Eva is nogal clickerachtig dus was daar niet iets bij van belonen ook dan?

heidy smid schreef op zondag 6 april 2008, 21:38:


Ja dressuur is meer dan alleen maar porren, trekken en krulletjes. Ook bij het western rijden moet een paard zich verzamelen ( en verzameling is meer dan de positie van de hals en het hoofd).

Ontspanning, aanleuning, recht richten, verzamelen, takt, Schwung en Durchlässigkeit. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen :)
Ik heb het liefst dat men een paard eerst goed sterk en geconditioneerd maakt op de grond. Niet voor niets loop ik regelmatig naast Fanny en vraag ik met lichte druk stelling, schouderbinnenwaarts, wijken, spaanse stap etc. Ik bouw en heb alles opgebouwd aan de hand van Fanny´s tijd en niet op de mijne. Het paard bepaald de trainingsduur en corrigerend werk doe ik het liefst zoveel mogelijk op de grond zodat men het paard niet onnodig hindert of belast. Dit heeft ontzettend veel voordelen, het paard kent al alle oefeningen, het paard is geconditioneerd en sterker geworden, het paard weet wat van hem verlangt wordt en voelt zich niet snel angstig, verward of onzeker. Als het paard in een vertrouwde situatie is, is het ook gelijk veel makkelijker om samenwerking te creeren. Wij als ruiter moeten steeds proberen om met lichte druk het paard (indien nodig) te corrigeren zonder dat het paard onderworpen wordt noch zijn schoonheid en trotsheid verliest. Ook zijn wij verplicht om aan te voelen hoeveel wij van ons paard mogen en kunnen verlangen en ook voor hoelang. Je kunt niet 2 uur lang verzameling van je paard vragen, dat zou je kunnen vergelijken met een marathonloop zonder verminderde versnelling ertussendoor.

Het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan en er komt nog een hóóóóóóóóóoóóóóóóóóóóóóóp meer bij kijken. Zie dit stukje tekst als een heel klein topje van de ijsberg.

Sieta schreef op zondag 6 april 2008, 20:31:


Hmmm... je hebt natuurlijk gelijk. Ik weet niet zeker of ik wel weet waar ik mee bezig ben, nee. Wat ik doe: rechtrichten Parellistijl met grondwerk (aan de lijn of los om mij heen lopend), af en toe wat dressuurachtig rijden in de paddock (om de zoveel weken, niet zo vaak dus momenteel) waarbij ik denk aan wat A. Debodt en K. Rohlf mij zoal verteld hebben. Het buitenrijden (twee keer per week of zo) is nu meestal met veulen Huppel erbij, en dan let ik niks op soepelheid, ontspanning of rechtrichten en dat vind ik wel een gemis. Al goed dat ik de laatste tijd ook weer eens zonder Huppel buitenrijdt, dan doe ik toch weer wat meer aan soepelheidsdingetjes.
O, en waar ik buiten nu bijna altijd op let: correct lichtrijden! Dankzij de gouden tip van Gudrun hier via het forum: 'denk aan knielen' (wou ik nog even vermelden, bedankt Gudrun!)
Maar maak je je toch niet teveel zorgen? Ik hoor niet vaak van recreatiepaarden die problemen hebben namelijk.

Groetjes,
Nathalie

http://www.youtube.com/watch?v=Q7SMdfBTWZA

Flinke meisjes! Goedzoo!

Karin schreef op zondag 6 april 2008, 20:43:

Ik rijd meer dressuur dan vroeger. Dit heeft te maken met het feit dat mijn paard Buck 3 jaar geleden kreupel is geworden door ongelimiteerd door het bos te racen aan een lange teugel. Sindsdien wordt er niet meer vrijblijvend rondgezwalkt als ik erop zit, het is zo'n zware belasting van de voorhand.
Goed(e begeleiding in het) dressuurrijden zorgt ervoor dat je paard recht is, zich symmetrisch ontwikkelt en spieren opbouwt die hem draagkrachtiger maken. Daarvoor moet het hele paard zich ontwikkelen, niet alleen de stuwende spieren in zijn achterhand En daarvoor heb je dressuuroefeningen nodig.

Ik rijd beide paarden tweemaal per week dressuurmatig (les) en afhankelijk van het weer en de werkdruk komt daar een lange buitenrit in het bos/strand/duin bij. Als de bak modderig is (en dat is-ie vaak) ga ik op straat langeteugelen, veel overgangen om achter te activeren en de aanleuning lichter te maken en zijgangen voor souplesse en draagkracht. Een rondje fietspad betekent van hetzelfde laken een pak. Zeker als ik alleen rijd, wat meestal het geval is, dan oefen ik veel over- en zijgangen op straat. De galop in de berm moet een linker- of rechter zijn.

Enerzijds vind ik het jammer dat ik het onbevangen rondcrossen kwijt ben, anderzijds geeft het gevoel van een krachtige, geëngageerde rug onder je ook wel een enorme kick.

Ik snap een ding niet, waarom doen jullie zo veel moeite om een stalling te vinden met bak? Waarom heb je perse een bak nodig? Ok, ik snap best dat het af en toe handig is....maar onmisbaar?
Volgens mij kan je alles net zo goed buiten doen, toch?

Nathalie Lagasse schreef op zondag 6 april 2008, 22:33:


Super!!! Heerlijk om te zien hoe het ook kan hè. HA daar kunnen heel wat mensen nog een puntje aan zuigen!!!

groetjes Heidy

Sieta schreef op zondag 6 april 2008, 20:31:


Wat ik me nog afvroeg, kan je niet aan gymnastiseren werken buiten? Moet dat in een bak? Het is maar een vraag hoor, goed mogelijk dat dat niet kan, ik zei het al, ik weet zelf vooral dat ik heel veel niet weet (tis ook een begin hé )