Anita Cats schreef op vrijdag 4 april 2008, 17:15:


Ja ik weet het, het was een reflex van me. De hond heeft zo gegild die eerste keer, het was vreselijk traumatisch, dus ik was omgekeerd evenredig woedend op Cadiz. Bij zijn tweede poging om de hond te grijpen kreeg ik dezelfde scheut adrenaline van die keer en was redelijk handelen niet meer mogelijk. Bij mij ging de tolerantieknop om zogezegd.
Als Cadiz nu de hond ziet, legt-ie alleen zijn oren plat.
Hij heeft het trouwens met andermans beesten niet. Kippen scharrelen in de trailer probleemloos tussen zijn benen door en hij is tamelijk vriendelijk tegen andere honden.
Ik had vroeger een shetlander, die joeg achter eenden aan en vrat ze ook op. Maar vooruit, da's off-topic.

Christel Provaas schreef op vrijdag 4 april 2008, 18:48:



In een noodsituatie moet je handelen en is er niks af te leiden, dat kost teveel tijd. Ik zou precies hetzelfde gedaan hebben als Christel in zo'n situatie!

Groet, Pien

O, ik had het tegen Jolijn, met haar vraag over "genoeg".
Ik denk dat we allemaal wel reflex dingen meemaken,
Anita

Herman schreef op donderdag 3 april 2008, 23:44:


Maak je geen zorgen Herman, ik heb deze situaties al eerder en vaker meegemaakt. Sommige mensen reageren heel erg negatief en sommige juist heel erg positief. 2 jaar geleden heb ik bij een manege gewerkt (zomerbaantje) die ook met gehandicapte mensen werken. De normale lessen waren heel erg brutaal en ik heb ook maar 2 keer meegereden in de les. De lessen met de gehandicapte waren héél erg anders, de instructrice heeft gewoon 2 kanten. Zo hard ze kan zijn, zo kan zij ook liefdevol en hartelijk zijn. Nu ben ik vorige dinsdag er weer voor het eerst in 2 jaar tijd geweest om de poster van Eefke op te hangen (open dag 26 april). Het allereerste wat ik te horen kreeg toen we richting ingang inliepen ´Hé Chantal, lang niet meer gezien. Alles goed? Wat heb je zoal gedaan? Er is zoveel veranderd, helaas moet ik net weg anders had ik je even een rondleiding gegeven´
Ja, ik was in de war de instructrice die nu ook de eigenaar is herkende mij meteen :) Die glinstering in die ogen WOW, ik heb blijkbaar indruk gemaakt (ik stond bij de jongere kinderen bekend als ´paardenfluisteraar´)
Ik deed dingen anders, véél dingen anders. Sommige mensen raakten gefrustreerd daardoor, sommige waren jaloers andere wederom gingen vragen stellen. Ik ken de situatie zo een beetje... Bij de manege in Renesse vroeg de instructrice mij al helemaal niet meer of ik een zweep nodig had, laat staan dat ze mij nog een wou overhandigen. Dat afgestompte paard kreeg ik na een tijdje mooi aan het been, kwestie van loslaten en de hulpen doseren. Op school stap ik ook gewoon op zonder zweep als de instructrice met iets anders bezig is. Al die paarden lopen veel rustiger en attenter als je zonder zweep erop zit, teminste dat gevoel ik heb dus. Ik vind het juist veiliger zónder zweep dan met zweep, ze zijn al ietwat gestresst door dat ijzeren martelwerktuig in hun mond, als je een zweep in de handen hebt is er nóg een extra stressfactor (want er wordt er niet soft mee omgegaan).

Ik maak er mij niet zozeer druk. Mijn lasten gooi ik gewoon weg door ze op te schrijven. Ik heb mensen bereikt door gewoon te doen en niet door te praten. Ookal is het maar de manier waarop ik een paard leid, poets, opzadel etc. Op den duur valt het wel op, zonder woorden. Ik geef er echt niet om als mensen mij nawijzen, de instructrice kan ook niks zeggen. De paarden reageren namelijk positief en gaat het daardoor allemaal makkelijker wat van te voren moeilijk was en met veel geschreeuw is gebuerd. Kunnen ze me dan nog een blad voor de mond nemen dat dat wat ik doe niet goed is? Ik vertrouw op mijn gevoel en op de paarden, ze mogen dan wel 24/7 opgehokt zijn. Ze kunnen wel nog met mekaar communiceren en zoeken ze ook steun bij hun soortgenoten, is me al vaker opgevallen.

Het komt allemaal wel, maar het heeft gewoon wat tijd nodig. Geduld, geduld en geduld belangrijk bij paarden en mensen.

Greetz,
Chantal

We gingen vandaag op avontuur, iets nieuw proberen...
Van ons paardeneiland in Schilde naar het paardeneiland in Brasschaat, het militair domein...

OK, we wisten dat het geen gewone bosrit zou worden en dat er wel wat obstakels zouden opduiken. Maar het leek vandaag wel een film!

Het begon al vlakbij, iemand die met een industriële hogedrukreiniger zijn betonnen omheining probeerde proper te krijgen. Het water sproeide over de hele weg. OK niet zo heel erg.

Dan een weide met lama's, ook niks.

Dan wegenwerken in Sint Job in't Goor. We moesten tussen luide machines door laveren en hebben niets kapot gemaakt, geen probleem.

Dan kwamen we bij de vaart naar Schoten en moesten we over een kleine sluisbrug, geen probleem.

Was er toen toch wel een opkoper van oud ijzer in volle actie mét megafoon. Als die bij ons komt, vinden de paarden dat altijd mega spannend. Dat werd nu volledig genegeerd.

Over de Brechtse baan (héél druk), het antitank kanaal volgen, eerst tussen fabrieken mét veel lawaai. De Zwan worstjes komen daar vandaan en het rook er vies en flauw.
Néé, dat vond Indy helemaal niet leuk meer. We moesten ons dan ook nog onder omgevallen bomen doorwerken.... De zadelknoppen bleven vasthangen... NIET tof.

Dan had Gerd opeens maar één teugel vast! Het leren strikje was losgegaan, braaf paardje.

Enfin, dan moesten we onder de E10... Ook wij vonden dat heel naar en wij begrepen de situatie dan nog. Toch maar afgestapt en ze volgden braaf maar ze waren er niet écht gerust in. De Thalis rijdt daar ook, gelukkig hebben we die niet getroffen.

OK, even laten grazen en dan verder, over een houten bruggetje, terug langs het antitank kanaal, boze gansen achter ons.

De paardjes schrokken meer dan gewoonlijk, alles was verdacht.

Over de drukke Bredabaan, OK.

Voorbij een containerpark met op- en afrijdende vuilniswagens. Géén probleem.

Voorbij hoogtewerkers, geen probleem.

Ergens in Brasschaat onze boterham opgegeten en de paardjes laten grazen en dan terug...

De paardjes, nérgens meer bang van.... trrrrrr.... snel, snel naar huis....
Verdorie, dus daarstraks, dat ongerust gedoe, dat waren dan eigenlijk alleen maar kuren?

trrrr.... langs al die vieze dingen, hakselaars, bouwwerven, spiegelende ruiten, omgevallen witte paaltjes.... trrrr..... over het houten bruggetje, onder de E10.... trrr....

Om de Zwan worstjes te vermijden, kozen we een andere route, langs de E10 plas.
Mét speedboat, mét golfjes die praktisch tegen hun voeten klotsten. We moesten uitwijken omdat het pad IN de E10 plas verdween. Dus wij over een wei. Indy was zo chagrijnig dat ze niet mocht grazen, dat ze in de teugels begon te happen.

En dan nog 1 km langs de o zo drukke Brechtse Baan in het spitsuur.... Harmonicabussen, vrachtwagens..... brommers, fietsers...... géén enkel probleem. Couscous op haar best, die nam het voortouw, ik denk eigenlijk dat dat een stadsmus is.

Dan terug op het jachtpad naast het kanaal, we kwamen al wat dichter bij "onze" wereld. We moesten bij de sluis wachten, een grote boot passeerde, géén probleem.
Terug langs de wegenwerken, wéér niks kapot gedaan.

Dan begint Indy opeens "raar" te draven, met haar hoofd opzij! Oei... het leidtouw sleepte over de grond, sorry Indy!

En het werd stiller en stiller, alléén de vogeltjes, het bos en wij. En dan op het laatste een zalige galop.... en weer thuis.... na 5 uur.

Het was zeker geen fijne rit, niet voor ons en niet voor de paarden. Veel te veel lawaai en drukte. Maar we hebben toch weeral veel vertrouwen in onze paarden bijgekregen, die doen dat toch écht super. En wat genieten we hier weer van de stilte in het bos! Het is hier gewoon zalig....

Marianne

marianne laenen schreef op vrijdag 4 april 2008, 20:50:


Er is GEEN vervanging voor km's maken !!!

amar schreef op vrijdag 4 april 2008, 9:40:


Hahahaha....
Geweldig amar, amar geweldig. Liefst nog met een slot op de stal van 3x3meter en één keer in de week uitmesten, de helft laten liggen omdat het stro nou zo duur is geworden.

Nee, als ik dat zou doen zou ik niet beter zijn dan de mensen die dit met paarden doen (of ieder ander dier).

Ik heb zorgen over een hele lieve kleinere draver (heel mooi beestje) die eind volgende week geslacht wordt en herplaatst mag worden indien hij een goed plekje krijgt. De afspraak dat hij volgende week opgehaald wordt ligt er echter al. Voor velen erg dubbel gevoel, maar zo gaan die dingen als een paard is afgeschreven voor een koers. Hij is absoluut niet voor de handel. Ik wil nadrukkelijk vragen om geen discussie beginnen hierover. Bij interesse voor deze draver graag contact opnemen per email. Ik wil hem dolgraag zelf opvangen, maar heb zelf geen land. Ik plaats dit bewust hier, omdat het heel veel spoed heeft ! Aan dit paard kun je nog heel veel jaren plezier hebben, hij mag echter niet meer koersen vanwege een (lichte) longbloeding die hij gehad heeft.

waan schreef op vrijdag 4 april 2008, 20:59:


Herplaatst !Gratis ?

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 4 april 2008, 21:01:


Ja, Eddy.