Wil schreef op dinsdag 11 maart 2008, 21:57:


Silke Valentin

Wil schreef op dinsdag 11 maart 2008, 21:36:


Dat heb je goed verduidelijkt.
Ik zal ook een voorbeeld proberen te geven:

Bijvoorbeeld bij een nieuw paard introduceren in de groep.
Dagen sta ik te kijken, te observeren hoe dat paard contact maakt, metwie hij/zij contact maakt en hoe daarop gereageerd wordt.
Dan, op een dag, besluit ik dat DIT het juiste moment is om het paard met de eerste uit die groep samen te zetten, gaat het hek open en loopt het paard al vrij snel in de groep tussen de anderen. Ik weet dat gewoon, net zo goed als ik de dagen ervoor wist dat de tijd er nog niet rijp voor was.

Zelfde met inrijden: Kun je nog zoveel denken, plannen en (willen) doen:
Als het moment er niet is, is het een verkeerd moment en moet je loslaten, niks doen. En dat wordt nogal eens vergeten....

Groet, Pien

Wil schreef op dinsdag 11 maart 2008, 21:57:


Silke Valentin met Biko. Inderdaad zuurgetraind, die dag toch.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 11 maart 2008, 21:50:


Was niet naar jou gericht Esther ,maar het blijft wel mijn standpunt . Ongeacht hersentumor of niet . Ongeacht of de prikkels anders werken dan normaal. Dat het bit geen hulp maar een dwangmiddel is , waar ALTIJD een weg rond is !Maar ik weet hoe gevoelig dit ligt bij je dus ik ga daar niet op door !Heb trouwens naar jou toe of andere gerelateerde berichten mooi gezwegen zoals ik had afgesproken !

Wil schreef :


Dat doe ik toch ook?
Ik clicker ook af en toe, met name met Spirit, (bijvoorbeeld voetjes geven en zich netjes laten bekappen). Maar ik werk net zo goed met druk, én ik corrigeer waar nodig.
En uiteraard altijd eindigen met iets positiefs. Desnoods door de lat wat lager te leggen dmv een stapje terug waar het nog heel goed ging.

Ik heb geen kritiek, ik geef alleen maar aan dat er niet één universeel ding moet zijn, dan kijk je niet meer naar het paard maar is het het resultaat wat gaat tellen, en dat is op z'n zachts gezegd jammer.

Greetz!

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:06:


Ik plak wel het weggeknipte berichtje er weer bij 95412 dat je hebt weggeknipt en ik laat het er verder bij. Ik hoop voor jou dat je nooit meemaakt wat ik meemaak met een paard met een hersentumor.
Daar is NOOIT een weg rond.

Esther schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:14:


Ik heb niets geknipt Esther en ik zeg niet dat er een weg rond de ziekte is ik zeg dat er een weg rond het bit is !!!

Tja eerst de lezing van Conrad en dan KIPPENKAMP.
Zoals Pryor zegt: je kunt lezen over trainen ,maar je moet het doen om te leren!
Z'on kip lijkt me een fantastisch oefendier en als hij/zij er ervan in de war raakt ga ik ervan uit dat het gedrag extinguished bij het uitblijven van mijn trainings fouten als ze revalideerd in de scharrel groep.

Ik zie het al voor me al die dames opzoek naar de voedsel cue.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:17:


Ok dan is het het forum spook, maar vraag maar eens aan Pien, die heeft ooit een paard gehad met een vermoedelijke hersentumor. Haar geloof je denk ik wel.

Spirithorses schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:02:


En toch is dat het eerste wat mij geleerd is met subtiel trainen...
De ene dag kom ik verder dan de andere dag. Ik zie dat aan het paard waar ik mee train , strikt volgens een bepaalde methode!
Ik kan de paarden niet verbazen , want als het goed is weten ze waar ze aan toe zijn.
Als er sprake is van verbazing , dan komt dat omdat het paard meer laat zien dan ik verwacht had.

Ik heb er veel steun aan om te werken met een vaste methode.
En tuurlijk probeer ik ook wel eens iets anders .
Ik ben geen paardenmens , en ken het buikgevoel niet zo goed.

Gr Esther

Esther schreef :


Dat paard was op het einde behoorlijk gevaarlijk. Maar we bleven haar toch zonder bit rijden, Es, want het maakte nul verschil namelijk (allebei uitgeprobeerd, toen deed ik dat nog).

Groet, Pien

Spirithorses schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:42:


Ja en bij Björk maakt het dus wel verschil en dat is het enige dat ik kan doen voor haar, ik probeer nog steeds afwisseling uit met en zonder bit, maar zodra je een been of zithulp geeft is het mis. Dat is voor haar echt erger dan een bit, haar hele lijf komt in protest, zwiepen met staart, bijten trappen. Met bit kan ik dat voor haar voorkomen. Kennelijk vindt ze de been en gewichtshulpen meer pijn doen dan dat bit, haar hele lijf vertelt dat.

Peter Donck schreef op maandag 10 maart 2008, 20:43:


Stand van zaken:
Onveilige situatie in Spurkerweg aanpakken => 32,99%
Ruiterpaden langs de verkavelingswegen => 55,44%
Meer wandelpaden en rustbanken => 11,58%
____
Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen.

Esther schreef op dinsdag 11 maart 2008, 22:50:


Dus jij rijdt Björk met een bit zonder beenhulpen, gewichtshulpen, puur op dat stukje contact in de mond? Dan moet je dus doodstil zitten en kun je amper met je lichaam meegaan in de beweging. Is dat nog leuk rijden dan?

Waarom stop je dan niet met haar te rijden? Ben je in de gelegenheid om haar met iemand mee te nemen langs de fiets en dan gewoon met het halster aan? Heb je geen beenhulpen, gewichtshulpen meer nodig.

Groet, Pien

charlot van r schreef op dinsdag 11 maart 2008, 9:50:


Zwart, rood, blauw, geel, groen voor respectievelijk 15, 10, 7, 4 of 2 Kilo.
Ik denk dat het gros van de ruiters blijven steken bij ne kilo zwarte plastiekskes. Volgens mij is de spanning op de teugels bij normaal contact al makkelijk enkele kilo's.

Mijn veronderstellnig is hierop gebaseerd.
Op een akoestische (folk)gitaar liggen 6 "stalen" snaren. Deze snaren geven een spanning die makkelijk tussen de 120 en 180 kg trekkracht ligt. De 1ste (dunste) snaar heeft een gemiddelde dikte tussen 0.10 en 0.12 mm. De 6de (dikste) snaar is met koper of brons omwikkeld en heeft een gemiddelde dikte tussen 0.47 en 0.54 mm.

Mijn voormalige springinstructeur liet mij vaak de teugels aannemen, terwijl hij aan de andere kant (bij het bit) tegendruk zette. Zo leerde hij mij het gevoel voor de "juiste" spanning op de teugel.
Ik verzeker iedereen dat die spanning merkelijk en véle malen harder was dan de spanning op de gitaar.

Natuurlijk weet ik dat de vergelijking niet helemaal opgaat, aangezien de spanning op de teugel wordt opgebouwd tussen 2 punten, zijnde het bit aan de éne kant, en mijn handen aan de andere kant.
Bij de gitaar zit de spanning tussen de kam op het klankkast en de bridge voor de stemsleutels.
Echter, wanneer ik de gitaar optil, énkel met de 6 snaren, voel je wel dégelijk wat 120 kg trekkracht inhoud.

Ik geloof dus niet echt in de plastiekskes die al knappen op 15, of 2 kg.
____
Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen.