Esther schreef op maandag 11 februari 2008, 19:18:
> Coulash schreef op maandag 11 februari 2008, 18:37:
>
>> Sieta schreef op maandag 11 februari 2008, 17:38:
> opgeven. We knokken nog door. Na 48 uur moeten we het opgeven
> als de darmen niet op gang komen. Ik ben heel blij met alle
> berichtjes en mailtjes ik heb het Bret ook verteld en haar
> gevraagd om te vechten voor wat ze waard is.
Ik zit hier zowat te vloeken achter het scherm, Froukje van Els nu ook nog...
Wat ik eigenlijk wou schrijven. Toen Cesar zo doodziek was die avond, neerlag en niet meer bewoog en al dood leek te gaan, wou ik ook dat de pijn zo snel mogelijk ophield, de dierenartsen hebben mij bijna nog moeten overtuigen om hem niet op de operatietafel te laten inslapen toen ze vertelden hoeveel darm er weg moest en zo. Als ik hem nu vijf weken later zie rondwandelen en dingen doen voor mij en zich op zijn kop laten zitten door 'zijn' veulen, dan ben ik zo blij, egoistisch misschien, maar toch, zo blij dat ik dat lijden even heb aangezien en de kans heb gewaagd, en ik denk ergens dat hij het zelf ook wel die paar mottige dagen in de kliniek waard vond om nu weer gewoon verder te kunnen leven.
Warrig verhaal. Ik bedoel: voel je niet schuldig met gelijk welke beslissing. Euthanasie is vanuit het paard altijd een goede beslissing, want alle lijden stopt. Maar wachten, het lijden verlengen, kan even 'goed' zijn.
Blijft warrig. Je snapt me wel, ik denk eigenlijk dat je met al je wijsheid mijn uitleg ook niet nodig hebt.
Hou vol allemaal. Ik stop intussen met vloeken en begin positieve energie rond te sturen, je weet maar nooit of het helpt...
Warboel
