Esther schreef :
> Tsjonge, dat is een verhaal dat ik niet dacht te horen. Maar
> super dat jullie naar Eining hebben geluisterd. is het ok als
> ik mee ga denken voor Okke voor een IJslander? Ik durf niets te
> beloven of ik het waar kan maken, maar voor Okke is het sneu.
> Voor Eining super dat ze is begrepen. IJslanders hebben dit, ze
> zijn echt anders en kunnen zich heel erg hechten aan mensen,
> maar ook omstandigheden zoals groepen. IJslanders laten ook
> geen pijn zien bijv. Het vermoeden is dat ze dat niet doen
> omdat ze heel dicht bij de natuur staan. Ik wou dat ik voor
> Okke het gemis wat goed kon maken, maar vertel hem dat ik het
> echt klasse vind van hem dat hij zijn levelingspaardje kan
> laten gaan.
Lief van je, Es.
Weet je, Eining was aan het wegkwijnen, ik zag haar steeds meer afglijden en oud worden. Elke keer als ik met Chantal mailde gaf zij aan dat zij Eining zo niet kent dus we waren erg bezorgd. Ik heb echt lange tijd zitten te zoeken in 'pijn aan haar hoeven of haar rug', maar daar is niks mee aan de hand, ik heb het zelf gezien.
Ja, Okke is best verdrietig, gisteren heeft hij op zijn manier afscheid van het rijden genomen', 'voor het laatst in tölt, voor het laatst door de waterplassen' en hij wil echt geen ander paardje (hoewel we er genoeg hebben hier). Maar hij begrijpt het helemaal en geeft zelf aan dat hij niet op een paard wil rijden wiens hart eigenlijk een ander toebehoort (lief he) en die ongelukkig is zoals het nu gaat.
Eining heeft hier alles wat haar hartje begeert, haar vriendjes, Stef, ruimte, dag en nacht lekker buiten in haar bontjas, veel eten, maar toch was het niet voldoende voor haar want Chantal was er niet bij.
Bij Chantal kreeg ze een heel ander soort aandacht, lekker tuttelend.
Maar ze heeft zich niet voor ons willen openen, al vanaf het begin vonden wij haar heel gesloten en timide, soms zelf wat afwijzend en ongeïnteresseerd.
Toen Chantal weg ging liep Eining haar helemaal na en blééf ze kijken. Dat mij maar nooit meer iemand zegt dat een paard zijn mens niet missen kan, ik weet nu beter.
En ja, we zijn dankbaar dat wij dit hebben opgemerkt.
Ik hoop dat er voor Okke een ander paardje komt, maar die zoek je niet, die komt gewoon op je weg, ben ik van overtuigd.
Heel lief als je meedenkt, wie weet.... ooit....
groetjes, Pien
Warboel
