barbaar schreef op woensdag 23 januari 2008, 18:49:
> Piet schreef op maandag 21 januari 2008, 21:27:
> volgens mij weet je nog niet helemaal hoe een paardenvoet er
> aan de binnenkant uit ziet.
> Ik zal je wel even helpen hoor.
>
> de diepe buigpees loopt aan de achterkant van het onderbeen dan
> over het straalbeen dat dient als een kotrol(de
hko.htm">hoefkatrol) en
> hecht zich vervolgens aan de onderkant van het hoefbeen.
>
> DUS: beste piet wat gebeurt er als je de verzenen laat zakken?
> denk maar even na.
Ik wachtte met spanning af, zou het een op het eerste gezicht redelijk logische verklaring worden die na beter nadenken (en onderzoeken lezen) niet blijkt te kloppen of zou er toch iets echt zinnigs uit komen?
> Juist: de afstand word verlengt dus word juist dan de diepe
> buigpees extra belast.
Ach hemel, het bleek het eerste. De "logische" (oude) verklaring die nog geen uur stand houdt als je je meer in de pezen e.d. verdiept.
Oké, jij denkt het écht beter te weten. Ik zal mn best doen om het uit te leggen. Vanaf nu zal ik ook mijn cynische toon proberen te minderen, ook al reageer ik op een bericht waar het disrespect en sarcasme vanaf druipt.
Er is gebleken (dr Rooney) dat pezen ongelooflijk sterk zijn. Zo sterk dat als je een apparaat aan twee kanten van een pees laat trekken, dat dan nog eerder het bot stuk gaat dan de pees zelf. Hieruit blijkt dat een langzame constante kracht geen schade toebrengt aan pezen.
Waarom zijn er dan toch zoveel peesproblemen? Dat komt doordat pezen heel slecht tegen een
plotselinge verandering van spanning kunnen. Vergelijk het met een stevig draadje waar je rustig aan trekt, het gaat niet snel stuk. Wat doe je om het stuk te krijgen (met je handen, geen mes
)? Je geeft er een
ruk aan, plotselinge verandering van spanning dus: slap-> strak.
Plotselinge verandering van spanning ontstaat bijvoorbeeld door het landen op de toon: de buigpees staat bij het neerkomen van de hoef op de toon niet op spanning, de hoef moet echter van de toon naar de hiel om de pas af te maken, hierdoor staat hij ineens wél onder spanning (het onderbeen gaan van bolle naar holle vorm). Hierdoor komen steeds op dezelfde plek verzwakkingen in het peesmateriaal, met uiteindelijk een peesblessure tot gevolg.
Het blijkt dus dat het hebben van lage hielen de pezen niet zwaarder belast, maar dat het om de wijze van landen gaat.
Hoge hielen zorgen overigens voor een extra belasting van de buigpees omdat een paard in beweging altijd naar ongeveer dezelfde positie veert met het kootgewricht. De hoge hiel moet hierdoor verder veren dan een lage hiel (Dr. Rooney).
Wij maken de hielen niet als vaste regel laag, we zorgen ervoor dat het paard comfortabel kan lopen en dat is meestal met de hoefwand bij de hiel op zoolniveau of iets daar boven (met een tikje hoefwand).
Er is geen vaste hoefvorm die we nastreven. Ieder paard kan zijn eigen vorm ontwikkelen. Het allerbelangrijkste is dat het paard niet op de toon landt (dus geen pijn in de hiel).
> Het is gewoon zaak dat de voetas recht is dat is voor ieder
> paard een ideale stand. daar werkt iedere smid naar toe
> (tenminste ik wel)
De ideale voetas. Ik heb een paard bekapt met een hele lange toon en lage hiel maar met een rechte voetas. Na de bekapping had de paard een net zo lage hiel als voorheen maar een veel kortere toon. De voetas is nog steeds recht. Hoe kan dat? Wat is dan volgens de voetas bekappen? Heb je nog niet ontdekt dat de gewrichten meebewegen? Dat de voetas met name gebroken wordt als het paard ergens pijn heeft?
> en als een paard een blessure heeft aan de diepe buigpees is
> het zaak deze te ontlasten doormiddel van orthopedisch beslag
> waarbij vaak gebruik
> gemaakt word van een wig zodat de pees zich kan herstellen.
> ook zal er een eggbarijzer aan te pas komen om te voorkomen dat
> het paard op zachte bodem wegzakt met de takken.
Dit is echt zó oud, en hier vechten we nu juist zo tegen. Weer zo'n "logische" (maar kortzichtige) gedachte/conclusie.
Ik vertel weer vrolijk verder:
Spieren streven naar een vaste spiertonus, dus zal het slechts van korte duur zijn dat die buigpees wordt "ontlast". De tijd verstrijkt en de spieren spannen zich aan en trekken de buigpees weer net zo hard aan als toen het paard nog niet op wiggen stond.
Heb je je nooit afgevraagd waarom iemand met zijn arm uit de kom die arm er zo snel mogelijk weer in moet hebben? Dat is een vergelijkbaar principe: de spieren trekken samen. Het wordt na verloop van tijd lastig om de arm weer in de kom te krijgen.
> op het debat was ik logisch denkend iemand.
én Henk én Marlies, tenzij die "toevallig" onder hetzelfde ip-adres zaten op dat moment.
Warboel
