Ilona Kooistra schreef op woensdag 23 januari 2008, 9:21:

Dat is écht leuk!

Ilona Kooistra schreef op woensdag 23 januari 2008, 9:21:


Fantastisch!

Peter Donck schreef op woensdag 23 januari 2008, 10:16:


Oké, we vieren een feestje om het te vieren We geven vijf PN boeken gratis weg. Jullie mogen zeggen aan wie, en mij persoonlijk even het adres emailen. Ik stuur het er naartoe.

Het is dus voor het goede doel! Niet aan je overbuurvrouw met dat kleine ponietje, tenzij zij toevallig "belangrijk" is en een zoo runt of eh een belangrijke rol heeft bij de dierenbescherming of ....

Kom maar op! En als je een leuke begeleidende brief weet... zet hier maar neer (ze moeten het boek natuurlijk wél gaan lezen.....)

Poe, moeilijk hoor.
Ben je er ooit helemaal uit met dat soort dingen?
Een aantal dingen zijn wel moeilijk te snappen: dit paard hangt sterk en jou en dat paard besluit je weg te doen? Dat paard vind je ongecompliceerd?
Zo'n supervriend, die los met je meeloopt, wat een karakter, wat moet dat moeilijk zijn om die weg te doen?!
Ben je dan niet bang dat hij elders jou gaat missen, of de groep waar hij zes jaar lang mee gewoond heeft, toch meer gaat missen dan dat je nu zou verwachten.
Wat bij de volgende dip, moet er dan nog een paard weg?

Overigens is het likken aan steen geen behoefte om te grazen maar meer mineralenbehoefte of behoefte aan ruwvoer denk ik.
En is het wel grazen, is er bij je in het dorp nergens een stukje gras te huur of te leen?

Moeilijk hoor, ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik er geen moeite mee heb wanneer de paarden weken, soms maanden achter elkaar alleen maar hun voer krijgen en verder eigenlijk niks. Ze zijn er volkomen happy mee overigens!
Ze hebben elkaar en ze vermaken elkaar prima.

Persoonlijke moeilijkheden gaan altijd weer over, daarna zijn de paarden er wel weer. Ik geloof dat ik spijt als haren op mijn hoofd zou hebben wanneer ik had besloten een of meer weg te doen.
En ondanks de goede afspraken met de nieuwe eigenaar nu, ook deze kan persoonlijke moeilijkheden krijgen waardoor je lieve paard ineens toch een andere bestemming krijgt dan je had gewild.

Trea veel sterkte en ik hoop oprecht dat het een goede keus blijkt te zijn.

Esther schreef op woensdag 23 januari 2008, 3:23:


Moeilijke maar toch zéér interessante vraag.
Zoveel paarden, zoveel situaties. Maar ik zal er 2 uitlichten waar ikzelf al een tijdje over zit na te denken.

1. Wat nou met een veulen dat gehandicapt geboren wordt? Bijvoorbeeld met een hartafwijking. Ik stel me deze vraag omdat ik overweeg om Veldre te laten dekken. Maar wat als het veulen dus niet gezond geboren wordt. Zoals ik er nu tegen aankijk, zou ik zo'n veulen nooit wegdoen. En uiteraard de moeder ook al niet. Of er ooit op gereden of mee gewerkt zal worden moet de evolutie van het ziektebeeld in de toekomst uitwijzen.

2. Wat nou met een blind paard, blind geworden door één of andere rare oogziekte. Deze vraag kwam in mij op toen ik bij Veldre een vreemde vlek in haar oog ontdekte, wat later een onschuldige iriskorrel bleek te zijn.
Weerom nooit meer weg doen, maar er bijvoorbeeld een kameraadje voor zoeken. Misschien een betje naiëf, maar toch. Vond dit toevallig op internet. http://nl.youtube.com/watch?v=6__RlVKrI_4

In het algemeen zou ik geneigd zijn te stellen dat paarden die ziek zijn ook niet (meer) moeten worden bereden. Maar het hangt natuurlijk allemaal af van de aard en de ernst van het ziektebeeld, of de afwijking.
Persoonlijk denk ik ook dat het nóg veel moeilijker is om afstand te doen van een hulpbehoevend paard. Emoties spelen in deze nog véél meer.
Nóg moeilijker de complexiteit van de antwoorden.

Herman,
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

jose schreef op woensdag 23 januari 2008, 10:54:


mooi geschreven jose!
grtjs linda

Ilona Kooistra schreef op woensdag 23 januari 2008, 10:51:


Deze meneer, Dion Graus van de partij van Wilders deelt niet het standpunt van de partij van de dieren over natuurlijk bekappen, terwijl hij dierenambassadeur is.
http://www.tweedekamer.nl/kamerleden/alle_kamerleden/graus_dion_jean_gilbert/index.jsp

Misschien dat een boek hem helpt? Ik weet niet of hij het leest, maar misschien een poging waard?

Ilona Kooistra schreef op woensdag 23 januari 2008, 10:51:


wat een fantastisch nieuws ilona,gefeliciteerd!
grtjs linda

Piet schreef op woensdag 23 januari 2008, 11:08:


bea mischien? ze is een groot paarden liefhebber en ze heeft de meeste paarden in bezit.Volgens mij staan die allemaal op ijzers en in boxen!hihi
linda

Herman schreef op woensdag 23 januari 2008, 10:59:


Een paardje dat geboren wordt of tijdens zijn leven een aandoening krijgt waardoor zijn kwaliteit van leven zo drastisch verandert dat het zijn levensvreugde aantast laat je inslapen . De enige die die beslissing neemt is de eigenaar , het is zijn verantwoordelijkheid en hij/zij moet er ook mee verder leven . IN ieder geval blijft hij bij je tot het laatste ogenblik en omgekeerd ook als het laatste MOET gebeuren zorg dan dat je der bij bent al breekt je hart . Je bent dit aan het dier verschuldigt jong of oud !!
Maar daar ging het dus HELEMAAL niet om tot.......juist ja !!

linda lou schreef op woensdag 23 januari 2008, 11:14:


Het idee van Peter vind ik eigenlijk wel super.
Chris Dusauchoit is een belgisch radio en TV presentator, met een eigen dierenprogramma: "Dieren in Nesten" http://www.een.be/televisie1_master/programmas/e_diin_hetprogramma/index.shtml
Hij zou er zelfs een behoorlijke media-hipe van kunnen maken.
Chris werkt voor dit programma samen met Natuurhulpcentrum Opglabbeek. Het is het grootste en meest professionele in zijn soort in de hele Benelux. Zij proberen mensen ook milieubewuster te maken via allerlei acties en educatie.
Misschien dus ook een boek naar dit centrum?
http://www.natuurhulpcentrum.be/

Herman
"Enkel zij die het onzichtbare zien, kunnen het onmogelijke doen."

Awel ja, ik ben geneigd Eddy hierin bij te treden, al blijft het een moeilijke kwestie..
Emotionele overwegingen zijn "menselijke" eigenschappen...
Kwaliteit van leven zou voorop moeten staan, ik weet het niet, maar ben eerder geneigd te denken dat we de paarden meer "onrecht" aandoen door onze eigen menselijke eigenschappen op hen te projecteren met alle mogelijke onnodig lijden voor het dier
Maar kzeg het tblijft een moeilijke kwestie...
groetjes,
Marie

eddy DRUPPEL schreef op woensdag 23 januari 2008, 11:18:

Herman schreef op woensdag 23 januari 2008, 11:22:


Chris D. is volgens mij nu bezig met "kinderen in nesten" toch nog iets van een andere orde, denk ik.
Als hij wil is hij op de hoogte. 5 Jaar geleden heeft hij een reportage gemaakt samen met Marina en haar paardje Rakker dat bij Dr. Strasser
in de kliniek geweest was en hersteld is.
Maar je kan proberen é.

jan