Nick Altena schreef op maandag 21 januari 2008, 22:23:


** begrijp ik goed dat U verschil maakt tussen een hoefsmid en een NBer?
** U praat over hoefsmeden, ik over wijze van beslaan/bekappen
** antwoorden op Uw vragen zij geheel overbodig als U bij een erkend hoefsmid geleerd heeft
** of andere mensen wel of niet klagen heb ik niets mee te maken, ik praat voor mezelf

Jolijn schreef op maandag 21 januari 2008, 21:41:


Leuk dat je ook zo'n toffe ouders hebt!! Bij mij is het ook zo dat iedereen in mijn omgeving me zal helpen als er iets mis is met de paarden. Toen ik mijn pony net had was ik ook ongeveer 14j en hij heeft toen een aantal zware koliekaanvallen gehad op zeer korte tijd. Mijn ouders hebben alles zonder morren betaald. Hoewel niemand in mijn familie iets met paarden te maken had voor ik de 'paardenkriebels' kreeg, kan ik toch op veel steun rekenen.
En om op de vraag van hierboven te antwoorden: ik zou mijn studie niet opgeven, maar dat hoeft niet. De combinatie werken-studeren lukt wel, mijn bompa wou mij enkel helpen om me wat meer tijd te geven en niet omdat het noodzakelijk is. En hij noemt zichzelf nu de strontschepper . Hij gaat naar de wei om ze eten te geven en de stronten van de wei te halen wanneer ik vroeg naar school moet of laat thuis ben, wanneer ik zelf kan dan doe ik dat. Ondertussen heeft hij zelf ook meer interesse gekregen in paarden, heeft hij deze site al eens doorgenomen en er liggen enkele paardenboeken van mij bij hem thuis. 't is echt een schatje.
Als hij me niet zou helpen, dan stond ik aan de wei voor school en 's avonds na mijn werk ook. En als mijn schoolwerk eronder zou lijden, dan is er nog eventueel 2de-zittijd of doen we het met een jaartje extra. Maar mijn paarden wegdoen is geen optie, ik wist waar ik aan begon. Het hangt er alleen maar vanaf hoe gemotiveerd je bent, als je iets echt wil dan lukt het wel.
Groetjes

Daar heb ik 1 woord voor: KNAP!! Maar ook wel dapper van Linda, er zijn er maar weinigen die haar nadoen.
Na dit verhaal krijg ik ook meer hoop voor mijn bokkende merrie. Anderen hadden haar al afgeschreven en de moed opgegeven, maar ik wist dat het probleem wel zou verdwijnen als je er de tijd voor neemt. Ik zal ze eens doen verschieten binnen een x aantal tijd .
Groetjes

** U zegt geen technische kennis te hebben maar kan wel concluderen dat het aan de ijzers ligt. Zou het ook niet aan de eigenaar kunnen liggen (te lang wachten met nieuwe beslag beurt e.d?
** hoefsmid verdient aan bekappen meer als aan beslaan. zeg gewoon waar het op staat daar heeft zo'n man het meeste aan.
** spat is op meerdere manieren te ondersteunen, dit moet in overleg met de dierenarts..met niemand anders
** is dit een fout van de smid, veearts, eigenaar of het traditioneel beslaan op zich?
** wel NB, niet NB wat moet het nu zijn? succes met de nieuwe hoefsmid, houd hem in ere als hij U een prettig gevoel geeft.
** veel te kort door de bocht. voor ieder paard en situatie is dit anders

Britt Claeys schreef op dinsdag 22 januari 2008, 20:04:


Echt fijn als je zo steun krijgt!! Bij mij ook hoor, ik was ook de eerste in de familie met "echte" paardenkriebels. Sinds een tijdje is mama hem beginnen eten te geven smorgens, en toen wou ze hem ook al in de wei laten! :) Is ook wel nodig soms, woon bij papa en soms is het niet mogelijk om voor school te gaan. Eigenlijk gaat iedereen thuis elke dag naar Boy, ze vinden hem lief en hij kent ook iedereen goed. Wij zijn thuis met 7, dus aandacht krijgt hij genoeg, alleen ik rijd op hem en poets hem enzo. Hij weet ook wel dat ik zijn "echte" baasje ben. Op ieder familielid reageert hij ook anders: bij mij is het knuffelen en spelen, bij mijn broer gaat hij meestal uitdagen om te spelen, bijvoorbeeld, als ik hem in de wei laat knuffelt hij met zijn snoet en doet hij alles wat ik vraag, maar met de nodige sprongetjes en cirkeltjes om me heen, als mijn broer het doet, dan werkt hij expres tegen, omdat hij weet dat Thomas dan achter hem aan gaat lopen. En als dat eens aan de gang is draait hij zich vliegensvlug om, sjeest op Thom af en steigert wat. En zo door tot hij er genoeg van heeft. In het begin was Thom erg geschrokken, maar nu is het een routine geworden. Bij mijn kleine broertje is Boy ongezien geduldig en voorzichtig. Blijft mooi wachten en sjeest er niet vandoor. Bij mama is hij niet te lichamelijk, zij heeft een beetje bang van hem. Bij mijn zus, heel raar, zij is zwanger. Als zij naar hem toe gaat dan legt hij zijn neus op haar buik en blijft gewoon zo staan. Hij weet het volgens mij. En bij de baby, hihi, snoefen en kriebelen met zijn lippen, maar zachtjes. Bij bompa rustig, maar zo waardig, alle, niet te beschrijven. Fel eigenlijk, hoe hij zo de mensen aanvoelt.

En helemaal waar wat je zegt: motivatie! Waar een wil is is een weg. En waar geduldige en coole ouders zijn, is er geld (Toch als je minderjarig bent)

Sorry voor de hele litanie, maar moest het even kwijt.
Greetz

Herman schreef op dinsdag 22 januari 2008, 10:14:


** moet ik hier echt op reageren??