ik zou het toch ook erg moeilijk over mn hart krijgen om 1 van de paarden te moeten wegdoen... Maar ik besef wel dat er situaties kunnen voorvallen, waarin je niet te kiezen hebt en dan zou ik het beter en verantwoorder vinden voor de paarden dat ze naar een nieuwe (zorgvuldig door mij uitgekozen en goedgekeurde eigenaar :) ) gaan. Uiteindelijk heeft iemand ze ook aan mij verkocht, dus er zijn vast nog wel mensen die uitstekend voor hun kunnen zorgen en plaatsen waar ze evengoed terecht kunnen...

En toch zou ik het niet over mn hart krijgen als het zich niet als enige behoorlijke oplossing opdringt. Mijn ponietje was liefde op het eerste gezicht en die doe ik niet weg, ookal is ze te klein om te rijden ofzo (mensen snappen dat vaak niet, waarom ik die domme pruts daar nog heb staan; dat kost alleen maar geld). Darwin is er gekomen omdat Elly te klein was. Hij was niet waar ik naar op zoek was, maar hij brak mijn hart toen ik hem daar zielig bibberend van de schrik en totaal verwaarloosd in een hoekje van de stal zag staan... Hij strookt eigenlijk niet met wat ik graag met een paard wilde doen en ook niet met wat ik toen aankon bedenk ik me achteraf (was toen 16 denk ik en Darwin was een totaal probleempaard), daarom dat ik na verloop van tijd besloten heb een pony bij te kopen die ik puur op karakter heb uitgekozen: Sita dus. Uiteindelijk is dat gewoon een grote Elly, enkel dominanter en socialer (Elly is heel verdraagzaam, maar neemt zelf niet veel initiatief naar onbekenden; sita wel). Het grappige is door Sita bij te kopen, de band met Darwin ongelooflijk versterkt is. Ik doe met hem enkel nog de dingen die we samen wel goed konden en die hij wel graag doet, maar als ik zin heb in een fijne grote wandeling dan ga ik met Sita. Sita en Elly sluiten dan van nature wel beter bij mij aan, maar met Darwin heb ik met vallen en opstaan zo'n band opgebouwd, dat hij uiteindelijk misschien zelfs nog nauwer aan mijn hart ligt dan de andere twee

Op die manier zijn ze alledrie even belangrijk voor mij, ik kan me niet voorstellen dat ik er eentje zou moeten uitkiezen om weg te doen... Ik kan ook heel moeilijk begrijpen hoe mensen daar zo licht over gaan? Tzijn echt mijn maatjes... Je moet er nog maar naar kijken en je weet al wat er in die koppies omgaat... Hoe kan je nu geen vriend worden met je paard als je een hele tijd samenwerkt? Hoe kan een paard nu gelijk blijven aan een fiets na alles wat je samen hebt bereikt?